Biz acılarını içinde yalnız başına çekmek zorunda olan insanlarız. Kim ne yaparsa yapsın bizi kurtaramaz. Ne olursa olsun ruhumuz huzura karışamaz, her defasında geri çekilir.
Biz insanlığın unuttuğu, dışladığı insanlarız. Insan mıyız? İnsandık.
Biz yaşadıkları karşısında mağlup gelen kanadı kırılmış melekler topluluğu...
Biz dünyanın kanadı kırık yavruları...
Sen ve ben geri kalan herkese rağmen ayakta kalabilen unutulmuş çocuklarız.
Sen ve ben dünyanın Hatta yaratıcının bile unuttuğu yavrularız. Sen ve ben bizim gibi olanları kurtaracağız. Sen ve ben. Bazen sen, her zaman ben.
Birbirini unutmuş kalbi kırık insanları onaracağız. Kalbine merhem olabildiklerimize doğru koşup onları sarıp sarmalaycağız.
İşte sana seni ve beni kaybolmuşluğun pisliğinde ki kusursuz olan bizi sunuyorum. Seni ve beni, sana anlatarak kurumuş insanlığımı canlandırıyorum. Çabalıyorum.
