Hij is onvermijdelijk

34) Een meisje omringd door kraaien

( The devil danced and I learned every dancestep. )

              *34) Een meisje omringd door kraaien

{ LIA }

Het grafisch lyceum. De school waar Michael naar toe gaat. De school van mijn dromen. Ik open mijn laptop en typ de naam van de site in. Ik heb deze site al eens eerder bezocht toen met Michael. Ik lees informatie over de school, kijk naar foto's en uiteindelijk kom ik bij een aanmeldingsformulier. Op het formulier staat dat ik me kan aanmelden door het formulier in te vullen en moet opsturen naar hun. Mijn cijfers en mijn werk moet ik erbij sturen. Twijfelend kijk ik het formulier aan. Zal ik het doen? Ik ga op bed zitten en zie het vest van Michael op mijn nachtkastje. Snel trek ik het vest aan en gelijk heb ik het een stuk warmer. 

Heb ik wel talent genoeg om hier aangenomen te worden? Ik denk terug aan de schilder kamer van Michael. Alles wat hij gemaakt heeft was prachtig, vooral het ene schilderij wat mijn band met hem denk ik wel veranderde. Het schilderij van mij. Nog steeds voel ik me vereerd dat hij de moeite heeft genomen om mij te schilderen. Maar nu weer terug naar mijn vraag: heb ik genoeg talent? 

Die dag dat Michael mij leerde schilderen zei hij dat ik veel talent heb maar is het genoeg? Zijn werk is veel beter dan dat van mij. Maar iedere kunstenaar weet dat je geduld moet hebben. Misschien moet ik niet zo twijfelen over mezelf. Kunst is altijd al mijn passie geweest. Tekenen is altijd al mijn passie geweest. Ik hou ervan om creatief te zijn tenminste, ik hield ervan. Nu nog steeds maar ik hou me er niet bezig mee. Nu ga ik alleen maar uit en zuip me helemaal vol totdat ik erbij neer val. Ik zucht en sta op van het bed, ga op mijn knieen zitten op de grond en steek mijn hand uit onder mijn bed. Ik voel al snel de doos met mijn tekeningen en trek hem naar me toe. De doos is al best oud en stoffig. Wanneer was het voor het laatst dat ik dit ding aanraakte? Drie jaar geleden waarschijnlijk. 

Ik pak de bovenste map uit de doos en maak hem open. Gelijk zie ik mijn laatste tekening liggen. Er staat een meisje afgebeeld omringd met allemaal kraaien, ze lijkt bezeten maar boven haar is de lucht helder. En dat allemaal in zwart wit. Dat deed ik altijd, zwart wit tekenen. Al snel merk ik dat mijn werk heel anders is dan dat van Michael. Hij gebruikt veel kleuren en schildert van alles terwijl ik alleen maar donkere kleuren gebruikt en ik tekenen altijd mensen. Mensen die pijn of verdriet hebben want kunst was mijn manier vroeger om mijn gevoelens te uiten. In de laatste map vind ik wel een paar tekeningen van toen ik nog op de basisschool zat. Toen was mijn leven nog normaal en was ik gelukkig en dat kan je ook wel zien aan de tekeningen. 

Nu twijfel ik nog meer. Logisch dat Michael aangenomen is, zijn werk is veel beter dan dat van mij. Ik maak geen enkele kans vergeleken met hem. Net op het moment dat ik de tekeningen terug wou stoppen gaat mijn telefoon af. 

"Oh hey Mike." Zeg ik wat somber.  Hij merkt gelijk dat er iets niet klopt. "Wow wat is er narcisje? Ruzie gehad met je ma?" Ik zucht. "Michael, sprak je de waarheid toen je me vertelde dat ik talent heb?" Hij geeft gelijk antwoord. "Natuurlijk sprak ik de waarheid. Je hebt echt een bijzonder talent!"  "Maar niet goed genoeg om aangenomen te worden op het grafisch lyceum." "Je wilt je dus toch inschrijven?" Zegt hij verbaasd.  "Waarom zo verbaasd? Zeker omdat ik geen talent heb he." mompel ik.  "Wat? Nee! Zo bedoelde ik het niet. Jij word makkelijk aangenomen, ik zweer het je." Ik zucht.  "Twijfel niet zo over jezelf Narcisje. Ik heb je werk nog niet gezien maar ik weet dat je talent hebt." Inderdaad hij heeft me werk nog niet gezien. Dat brengt me op een idee. Ik kijk op de klok en zie dat het iets na zes uur is.  "Hey Mike, kan je nu langskomen?"  "Tuurlijk maar waarom?"  "Ik wil je mijn tekeningen laten zien."  "Ik ben er binnen tien minuten."   

"Ik ga wel!" Roep ik als de deurbel gaat. Dat moet Michael zijn. Snel ren ik de trap af en open de deur en ja hoor daar staat hij.  "Hey dat is mijn vest." Zegt hij lachend. Shit, ik was vergeten dat ik zijn vest nog aan had. "Wie is dat Nathalia?" Hoor ik mijn moeder uit de woonkamer zeggen. Oh nee. Snel pak ik Michael bij zijn arm en wil hem mee trekken naar mijn kamer maar mijn moeder is me te snel. Ze komt al in de hal staan en kijkt verbaasd naar Michael. "En wie is dit?" Vraagt ze.  "Mam, dit is Michael. Michael, dit is mijn moeder." Als het goed is moet mijn moeder zijn naam herinneren want ik weet nog toen ze me een keer belde om te zeggen dat ik een vriendje nodig had en toen Michael achter me stond en zich met het gesprek ging bemoeien toen ze ook al zijn naam hoorde en hardop zei. 

"We moeten iets doen voor school." Zeg ik dan als het stil blijft.  "Hmm." Mompelt mijn moeder. Snel trek ik Michael mee de trap op voordat ze vragen gaat stellen. 

 "Hier. Dit zijn ze." Zeg ik dan en overhandig hem de mappen. Hij kijkt elke tekening goed na. Nerveus blijf ik wachten op hem. Waarom ik nerveus ben? omdat ik bang ben dat hij ze niet mooi gaat vinden. Wat moet ik dan? 

"Dit had ik niet verwacht Narcis." Zegt hij als hij klaar is.  "Je bent teleurgesteld zeker? Ik wist wel dat ze niet."  "Ben je gek ofzo? Ze zijn geweldig. Je bent zo creatief en je ziet duidelijk gevoel in je werk. De donkere kleuren en de vormen, gewoon perfect!" Zijn woorden lichten me op. Dit gevoel voelt goed en ik krijg het er warm van.  We zitten samen op de grond met al mijn tekeningen om ons heen.  "Je word makkelijk aangenomen met al deze tekeningen. Dit is jouw talent." Ik glimlach. "Je moet niet economie gaan studeren Narcisje. Ik wil dat de wereld jouw talent ziet." Hoe kan het dat hij me nu zulke goeie adviezen geeft maar we elkaar een week geleden nog wouden wurgen? Het leven kan raar lopen.

 "Misschien heb je gelijk." Zeg ik dan zachtjes.  "Je weet dat ik gelijk heb." Zegt hij grijzend. Ik kijk hem aan en samen schieten we in de lach.  

 "Kom op Narcis, we gaan je aanmeldingsformulier invullen." Hij staat op en steekt zijn hand uit. Ik twijfel geen moment en neem zijn hand aan en zo trekt hij me naar boven.