Toen ze er nog waren...

Hoofdstuk 5, Mijn verjaardag

-------------------------------------------------------------------------------

Nog 5 dagen. Dan is mijn verjaardag. Nog steeds hebben ze niet gevraagd wat ik graag wil hebben. Misschien is het een verrassing. Misschien mag ik niet kiezen, dat ze me gewoon iets geven. Ik ga er ook niet om vragen. Dat klinkt zo onbeschoft.

Nog 1 dag. Dan ben ik jarig. Niemand heeft het nog over mijn verjaardag gehad. Op school wel. Mijn vriendinnen hebben al gevraagd of ik nog een feestje geef. Ik wist het nog niet. Ik moet eerst vragen of dat mag. Ik moet altijd alles vragen. Anders zijn ze ongerust zeggen ze.

Vandaag. 16 december. Ik ben eindelijk 16! Ik werd om half 10 wakker vanochtend. Ik kleedde me aan liep naar beneden. Ik dacht dat ze misschien wel voor me gingen zingen, als ik de deur open deed. Misschien lag er wel een cadeau op de tafel die voor mij zou zijn. Ik deed de deur open...

Niks. Helemaal niks. Zelfs geen slingers. Geen cadeau. Niemand die gefeliciteerd zei. Ik liep naar de keuken om mijn eten te pakken. Misschien komt het nog dacht ik. Zo meteen draai ik me om en loop de keuken uit, dan zeggen ze vast wel gefeliciteerd. Dat zou eigenlijk wel leuk zijn. Een soort van verrassingsverjaardag. Ik liep naar de koelkast om wat drinken te pakken. Ik pakte mijn bord en beker en draaide me om en liep de keuken uit. Nog steeds niks. Ik begreep er niks van. Ik had gisteren toch gezegd dat ik vandaag jarig ben. Ik ging aan tafel zitten samen met mijn pleegzusje. Verder was er niemand in de kamer. Ik vroeg aan haar of ze wist welke dag het was. Gewoon zondag zei ze. Is er iets bijzonders dan vandaag vroeg ze. Ik zei ja, ik ben jarig. O, dat was haar antwoord. Ik vroeg aan haar moet je me niet feliciteren of zo? Toen zei ze iets waar ik erg van schrok. Ze zei dat ze dat niet mocht zeggen van haar moeder. Omdat ik niet echt bij hun hoorde. Daarom vierden ze mijn verjaardag ook niet.

 Ik stond op en liep na boven. Ik moest huilen. Ik was heel boos en verdrietig. Dit is nog nooit gebeurd bij mij. Altijd werd mijn verjaardag gevierd. Soms dan wel een dag later of een dag eerder omdat het anders niet uitkwam met de visite, maar het werd wel altijd gevierd.  Het liefst zou ik nu weglopen en naar een nieuw gezin gaan die mij wel leuk vonden en die wel voor mij zorgden. Maar ik deed het maar niet ik was 16 en dan kun je heus wel voor jezelf zorgen. In ieder geval dat dacht ik.  Ik wou nu eigenlijk nog heel graag even weer bij mijn eigen ouders zijn. Dat ze me vast hielden en knuffelden. Van deze gedachte miste ik ze nog erger. Ik zou heel graag nog even met mijn broertje en zusje spelen. Samen met ze gaan zwemmen of naar een pretpark gaan. In mijn gedachten was ik even weer bij hun. Toen wist ik het! Ik zou morgen naar hun graf gaan. Dit was wel heel moeilijk voor mij maar toch zou ik het doen. Dan kon ik nog heel even bij hun zijn.

-------------------------------------------------------------------------------

Herschreven 7-3-2016