Jirou POV
Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan sa sinabi ni saki..hindi ko siya maintindihan.. lalayo na naman ba siya sakin at hindi na magpapakita pa kahit kelan?.. hindi..ayoko siyang pangunahan.. inantay ko lang siyang magsalita at bigla akong naistatwa sa sinabi niya..ito na ba yun? Tuluyan na siyang mawawala ulit?..
“Rou nakapagdesisyon na ako.. sana matanggap mo” –saki
Hinayaan ko lang siya sa sasabihin niya.. kahit maliit ang stansa na magkaayos kami.. aasa pa din ako.. hindi pa huli ang lahat di ba..naramdaman kong huminga siya ng malalim at saka ulit nagpatuloy sa pagsasalita
“Rou siguro naging makasarili ako kasi hindi ko pinakinggan ang paliwanag mo pero masisisi mo ba ako, nasaktana ko eh.. akala ko nun ayaw mo na akong maging bestfriend at nagtiwala akong hindi mo ko iiwan.. *sigh* mahirap man sakin to pero bibigyan kita ng sinasabi mong pagkakataon para makabawi sa lahat ng pagkukulang mo.. alam mo ba simula ng nawala ka at iwan ako wala na akong hinayaan na kahit isang lumapit pa sakin kasi naisip ko iiwan din naman nila ako.. tanging sila mom and dad lang ang nakakalapit sakin kasi alam ko hindi nila ako iiwan pero nagkamali na naman ako.. hindi ko alam kung tama pang hayaan kong sirain mo ng tuluyan ang pader na matagal ko ng tinayo para hindi ako masaktan ulit.. ang dyos kayang magpatawad at magbigay ng chance ako pa kayang tao lang..rou ayaw ko ng masaktan at iwan ulit..wala na akong pwede pang kapitan ngayon kundi ikaw” – saki
Hindi ko alam kung ano bang dapat kong maramdaman sa mga sinabi ngayon ni saki.. hindi na ako nagdalawang isip at niyakap ko siya ng mahigpit at naramdaman ko din naman gumanti siya ng yakap sakin..pinapangako ko sa sarili ko na hindi ko sasayangin at pagkakataon na to.. hindi na kahit kelan..
“saki thank you for giving me a chance para makabawi sayo.. hindi ko sasayangin ang pagkakaton na to.. andito ako palagi para sayo.. hindi na kita iiwan pa..” hindi saki, kahit kelan.. kumalas ako sa pagkakayakap sakanya at hinawakan ang kamay niya at niyaya ko siyang kumain kami at nag nod naman siya.. nagpunta kami dito sa isang cake shop alam ko mahilig siya sa chocolate cake eh..
“R-rou? T-thank you.. alam ko naging cold ako sayo pero hindi ka pa din sumuko sakin” – saki
“No, ako ang dapat magpasalamat sayo saki kasi sa kabila ng ginawa mo sakin binigyan mo pa din ako ng chance para makabawi sayo.. ako na magoorder tapos hanap ka na ng upuan natin” sabi ko kay saki at ngumiti sakanya.. nagulat ako ng nginitian din niya ako.. yun yung ngiti niyang naging dahilan kung bakit ko siya minahal.. yung ngiting alam kong totoo at may halong saya..
Misaki POV
Ok na kami ngayon ni rou..andito kami ngayon sa isang cake shop para kumain.. nagutom ata tong si rou hahaha.. kailangan ko pa palang magthank you sakanya..
“R-rou? T-thank you.. alam ko naging cold ako sayo pero hindi ka pa din sumuko sakin” totoo naman eh kung sinukuan niya ako mararamdaman ko ba ulit yung ganitong pakiramdam na kahit wala na sila mom and dad, pakiramdam ko naging kumpleto ako at nag karoon na ako ng ngiti tuwing gigising ako sa umaga na alam kong may isang tao andyan para sakin..
“No, ako ang dapat magpasalamat sayo saki kasi sa kabila ng ginawa mo sakin binigyan mo pa din ako ng chance para makabawi sayo.. ako na magoorder tapos hanap ka na ng upuan natin” – rou
Nakita ko naman na ngumiti siya sakin kaya bago ako humanap ng mauupuan naming binigyan ko siya ng ngiting alam kong matagal ko ng hindi nagagawa at napapakita sa mga tao.. yung totoong ngiti na hindi kailangan magpanggap na masaya.. nakita ko naman na nagulat siya kaya binitawan ko na ang kamay niya at naglakad na ako para makahanap ng mauupuan namin hindi naman nagtagal at andito na din si rou dala ang pagkain naming nagulat ako kasi alam pa din pala niya yung favorite kong flavor ng cake.. masaya kaming nagkwekwentuhan..

BINABASA MO ANG
White Blood Prince's and Ms. Lonely
Romance(currently editing each chapters) 5 years old ng iniwan ako ng first love ko.. 10 years old ng bawiin ng dyos ang magulang ko.. Ano pang silbi ng buhay ko kung ang mga taong mahahalaga sakin ay iniiwan ako.. hanggang sa onti onti ko ng dinidistansya...