A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 35: Wanneer verrassingen anders uitpakken dan je verwachten..

Hoofdstuk 35: Wanneer verrassingen anders uitpakken dan je verwachten..

Music: Alec benjamin - Our love is like a burning garden

Terwijl ik de trap met een snelheid afren denk ik aan mijn nog vrij hoge hakken die ik nu aan heb. Sinds wanneer ga ik zo makkelijk van een trap af? Met deze hakken?

Ik geef mezelf een schouderklopje als ik beneden aankom zonder te vallen en doe dan de deur open waar ik Julian twee meter verder zie staan. Hij kijkt op en zijn ogen worden groot.

"Wow." Kucht hij. "Je ziet er beeldschoon uit."

Ik bloos verlegen en ga de laatste trappen af, voorzichtig. Natuurlijk had ik er meer vertrouwen in dan mijn hakken hebben dus val ik nog steeds. Een harde kreet komt uit mijn mond als mijn hak verkeerd komt en ik met een snelheid van de trap afval, Julian ziet het net gebeuren en vangt mij als een echte prins op. Hij lacht even. "Maar nog steeds even klunzig."

"Ook een goedenavond Julian." Glimlach ik terwijl hij me weer op de grond zet en mij van top tot teen bekijkt. Ik doe hetzelfde bij hem en zie dat hij een zwarte broek aan heeft met daar boven een witte hemd. Ik knik goedkeurend hij ziet het en lacht. "Ben ik goed gekeurd?"

Ik knik zelfverzekerd. "We kunnen ermee door."

Hij schudt zijn hoofd terwijl hij mijn hand pakt, samen lopen we mijn straatje uit. "Waar gaan we naartoe?" Vraag ik.

Julian schudt zijn hoofd. "Verrassing."

"Ik haat verrassingen." Zeg ik.

Hij stopt met lopen en kijkt mij verwarrend aan. "Dat kan je niet menen! Wie houdt er nou niet van verrassingen?"

"Ik!"

"Jammer genoeg ga ik niet verklappen waar we naar toe gans dus je zou nog even moeten wachten." Zegt hij en samen lopen we het centrum van Amsterdam in. Terwijl de zon ondergaat en daar in de plaats de maan komt. De sterren komen te voorschijn en samen kijken we naar de lucht boven ons.

Na een tijdje gelopen we hebben stopt Julian. "Oké, doe je ogen dicht! We zijn er bijna!" Zegt hij kinderlijk.

Ik schud mijn hoofd en doe dan toch mijn ogen dicht. Julian doet zijn grote zachte handen om mijn ogen heen en samen, stapje voor stapje, lopen we naar de 'verrassing.'

"Oké! We zijn er!" Zegt hij enthousiast terwijl hij zijn handen van mijn ogen afdoet, en ik mijn ogen op doe.

En ook al weet ik dat het niet leuk is om te lachen, begin ik te lachen. Vreselijk hard. "W-wat? Vind je het niet.." probeert Julian. Waardoor ik nog hard lach. We staan hier voor mijn werk! Voor het restaurant waar ik al meer dan drie jaar werk!

"Het is een leuk restaurant Juultje, wist je ook dat er iemand genaamd Amber Hoekstraat werkt!" Lach ik hard.

"Oh-Amber? Wat doe jij hier?" Vraagt de wel bekenden stem van mijn baas. Hij laat zijn ogen over mijn kleedje gaan en kijkt daarna op. "En ook nog in deze kleren?"

Ik stop met lachen en kijk mijn baas aan. "Ontmoet Julian." Ik wijs naar Julian. "Julian, mijn baas." Mijn hand gaat van Julian naar mijn baas toe. "Baas, Julian." En wijs terug naar Julian.