A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 36: Een halfdronken Roderick voor mijn appartement?!

Hoofdstuk 36: Een halfdronken Roderick voor mijn appartement?!

Music: Jack and the weatherman - Till the sun comes up.

Terwijl ik net als een alle daagse dag comfortabel in mijn bank ga liggen met een, natuurlijk, romantische boek in mijn hand begin ik mijzelf dingen aan te vragen.

Dagen, misschien zelfs weken zijn al voorbij gegaan sinds dat Julian mij had gevraagd om zijn vriendin te zijn, niet veel dingen zijn veranderd alleen het feit dat Roderick met een stom dronken kop naar school komt, zich niet meer vertoont naast mij of überhaupt in mijn klas zit en ik hem wel elke dag met een joint in zijn hand zie. Soms als ik samen met Julian loop en ik hem daarzo alleen zie staan vraag ik me af of dit door mij komt. Ik schud de gedachtes uit mijn hoofd.

Glimlach bij de gedachte van Julian die mij zo nu en dan al heeft verast met dingen, die mij elke dag ophaalt om naar school te rijden, en mij teder en zacht kust. Hij is perfect.

En ik wou dat Roderick net zo perfect als Julian was, als hij nou verdomme niet zoon egoïstische player was had ik ons nog samen gezien, samen zien lachen, samen films kijken die ik nooit met Julian zou willen kijken, gewoon omdat het met Roderick nou eenmaal leuker is. Ik zou willen dat hij aan mij genoeg had, maar dat had hij niet.

Verdomme Amber, verman je eens. Kijk wat je hebt. Julian, trouwbaar en zorgzaam voor je, en zeker niet lelijk.

Maar hij is geen Roderick.

---

"Amber! Ben je daar?!" Een hard geschreeuw vanuit een verre verte maakt mij wakker, terwijl een klein beetje speeksel uit mijn mond valt zie ik dat ik op de bank in slaap ben gevallen.

"Amber Hoekstraat!" Alweer die ene bekende stem, ik wrijf in mijn ogen. "Ik heb je nodig Amber Hoekstraat!"

Het geluid komt van beneden, ik ga rechtop zitten en kijk mijn raam uit, mijn ogen ontmoeten de enige echte.. oh god.

stomdronken Roderick!

"Amber Hoekstraat ik hou van je! Hoor je mij ik hou van je! Ik ben smoorverliefd op je!" Schreeuwt hij rond, zijn perfecte glimlach tovert hij op zijn gezicht, de glimlach waar ik verliefd op hen geworden, zijn ogen twinkelen en zijn kuiltjes komen weer te voorschijn, terwijl ik de vlinder weer in mijn buik voel komen. Ik schud mijn hoofd meteen, ik staar te lang.

Hij wil weer beginnen te schreeuwen waardoor een nog al schrikkende gevoel in mij dat liever niet wil voordat mijn wel bekende boze buren mij gaan aanklagen voor overlast.

Ik ren van mijn bank af terwijl ik weer een paar gemompelde worden schreeuwend uit de mond van Roderick hoor, met volle snelheid ren ik als held op sokken mijn appartement uit en haast me de trap af, trek de voordeur open en kijk om me heen waar ik Roderick zie. En dan zie ik hem staan.

Zijn ijsblauwe ogen laten mijn benen knikken, en mijn handen zweten. Ik voel mezelf langzamerhand weg drijven in de ogen van Roderick. "Je bent gekomen." Zijn stem, daar is het weer. 

Oké, Amber herpak je alsjeblieft. Ik ga strak staan terwijl ik de oogcontact met Roderick verbreek en naar zijn neus kijk. "Ja, ik heb ook nog buren die misschien nu willen slapen weetje hoe laat het is Roderick?" Zeg ik half onder controle.