lost

hoofdstuk 3. ik praat met een twaalfjarig meisje van 3.000.000 jaar

*kijk de hoofdstukken zijn niet zo lang maar ik ga proberen ze langer te maken snappie.........maar als mensen ook maar 1 comment geven schrijf ik liever door, dus don't be shy........*

**********************************************************************************************

hoofdstuk 3.

Soms verwachten mensen gewoon dat alles maar gaat hoe jij het wil, daar wordt ik nou helemaal gek van.

'Nee, Nena ik lieg niet en gisteren bij dat restaurant dan' ik stopte even om te kijken of het doordrong tot mijn zus. 'Ja' zei ze 'toen  verdween je in het niets, nou dat is leuk' ze schonk wat melk in het glas dat ze vasthield. 'Kom op, Neen en vandaag was het ook weer zo je vertrouwd me gewoon niet'. 'Ja inderdaad' zei ze kattig en ze liep met haar glas melk naar haar kamer. 'ooh' ik slaakte een kreet van geirriteerdheid.

Ik pakte zelf ook wat melk en ging op mijn kamer zitten. En zomaar kreeg ik een opwelling. Ik ging op de grond zitten, haalde diep adem, en sloot mijn ogen. Ik mediteerde ofzoiets, ik raakte in ieder geval in een trance, want de wereld begon weer net zoals vanmiddag om me heen te bewegen.

Deze keer zat ik niet in de noorderlichtkamer, maar ik zat in een lichte kamer met overal grote vlekken met een soort plaatje daarop. Ik liep naar een plaatje die heel erg op de noorderlichtkamer, teminste hoe je ook maar loopt in je gedachten. En ja op de vlek stond echt de kamer. Ik liep wat verder en ik schrok me dood want in de kamer waren allemaal marteltuigen, galgen en mensen die werden veroordeeld. Ik liep een beetje struikelend en klunzig weg, omdat ik doodsbang was om daarin te komen.

Ik rende weg, heel hard. Ik keek niet waar ik heen ging het enige wat ik wilde was weg. Ik begon na een paar minuten moe te worden en begon over mijn eigen voeten te struikelen, maar ik rende door. Ik viel op de grond ik was doodop. Mijn adem voelde rauw en opgeswollen aan, ik bedacht me pas na een minuut dat ik geen adem meer had, waardoor mijn handen er een beetje rood uitzagen. De wereld begon ook een beetje te draaien, ik voelde de harde grond maar toen ik ging liggen voelde het zo zacht als een veertje, en alles werd zwart.

'psst, yari' was het eerste wat ik hoorde. Iemand schudde zachtjes aan mijn arm. Ik knipperde met mijn ogen omdat ik in een hele witte kamer lag, dat moest vast goed zijn. Degene die me wakker had gemaakt zat naast me op een oker kleedje, het meisje was ongeveer 12 jaar of teminste zo leek het. 'Wie ben jij' vroeg ik en kreunde meteen toen ik mijn stem hoorde want hij kraakte helemaal.

'Ik ben Chelsea, of vandaag ben ik Chelsea. Ik ben iedereen en niemand' Zei het meisje met een hele wijze stem. Ik slikte, want ik besefte me dat dit meisje veel ouder en wijzer was dan ik. 'Wie ben jij' vroeg ze aan me op een manier die ik niet kon omschrijven. 'I-i-kk ben Xari' zei ik een beetje geschokt. 'Dus Xari, wat doe je in de dimensiepas?' Ik zuchte 'Ik heb echt geen idee, de laatste tijd overkomen me de gekste dingen. Iedereen noemt me Yari en wat is dit waar ben ik'.

Chelsea zuchte alsof ze eeuwen oud was, misschien was ze dat ook wel. 'Xari jij bent een yari' ik wilde haar onderbreken maar ze stap haar vinger omhoog om aan te tonen dat ikd at niet moest doen. 'Een yari is iemand die speciale krachten heeft, omdat tja de overplaatsing der lichamen was toen jij in je vorige leven doodging mislukt. de overplaatsing der lichamen is gewoon wat het zegt als je doodgaat krijg je een nieuw lichaam en leven, je zogezegd herboren. Als het mislukt kunnen er meerdere dingen gebeuren. ' Je kan echt doodgaan en geen lichaam terugkrijgen, of je kan gewoon je vorige leven herrineren dat gebeurt meestal maar bij jouw.' ze had de hele tijd door in 1 adem gepraat, ze haalde nu even adem en bedacht hoe ze het ging zeggen. 'Jij bent speciaal je hebt bij de overplaatsing krachten gekregen.' Ze stopte even om het tot me door te laten dringen.

'En deze zaal hier is de zaal waar je tussen alle dimensies in de wereld kan reizen, en waarschijnlijk is een van jou krachten tussen de dimensies door reizen'. 'uh oke maar hoe kom ik nu terug naar mijn kamer' vroeg ik. chelsea knikte van begrip en wees naar een vlek. Ik keek goed naar de vlek en ik zag mezelf zitten in mijn kamer. Ik stak mijn hand uit door de vlek, ik keek naar Chelsea voor bevestiging ze knikte bemoedigend. Ik stak mijn arm er helemaal doorheen en de vlek leek me naar zich toe te trekken dus ik liet me gaan, alles bewoog om me heen, en ik zat weer in mijn kamer.

********************************************************************************************************

*dus, what do you think, en vote, comment en lees mijn verhaal*