Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 8

Het is vrijdagavond, elf uur. De hele dag brandt Liselottes mobiel al in haar zak. Bij elk telefoontje of berichtje hoopt ze dat het van Bram is. Maar nee, haar vriend heeft nog niets van zich laten horen.

Ze mist hem ontzettend. Ze heeft geen idee waar hij is, of wat hij aan het doen is. Liselotte begint wanhopig te worden. Ze moet zo toch echt slapen. Morgen is Lova vast weer vroeg wakker. Het meisje is niet meer zo ziek. Ze heeft geen koorts meer, maar is nog wel verkouden. Daardoor wordt ze 's ochtends vroeg wakker en is ze dan vaak benauwd. Heeft ze een piepend hoestje. Liselotte wil fit zijn als dat gebeurt, want ze wil zeker weten dat Lova goed adem kan halen.
Liselotte zucht. Ze staat op van de bank en sloft de trap op naar boven. Een uur later valt ze in een onrustige slaap.

De volgende dag wordt Liselotte wakker van een piepend geluid. Ze schiet overeind in bed en loopt zo snel mogelijk naar Lova's kamertje toe. "Meisje toch", fluistert ze, wanneer ze haar dochtertje moeizaam adem ziet halen. Misschien moet ze toch naar de dokter gaan. Liselotte legt haar hand op Lova's voorhoofd. Het meisje heeft geen koorts. Gelukkig.

Liselotte tilt haar dochtertje op uit haar bed. Lova trappelt wat in haar slaapzak, maar nestelt zich daarna tegen Liselotte aan. Zij glimlacht en loopt naar beneden. Daar checkt ze direct haar telefoon.

Geen bericht van Bram. Geen gemiste oproep van Bram. Geen appje, geen SMS. Geen teken van leven. Liselotte besluit haar vriend op te bellen. Na de telefoon een halve minuut tegen haar oor gehouden te hebben, legt ze hem zuchtend weer neer. Voicemail.

Even twijfelt Liselotte. Bram heeft haar gevraagd om hem te zoeken, als hij op vrijdag niet zo bellen. Maar hoe? Kan ze haar collega's in vertrouwen nemen? Voor het eerst in haar leven volgt Liselotte haar intuïtie. Ze stuurt een appje in de groepsapp van haar en haar collega's. Of ze naar haar huis kunnen komen. Zo snel mogelijk.

Al snel krijgt Liselotte antwoord van Fenna en Evert. Zij zeggen er binnen een kwartier te kunnen zijn. Opgelucht haalt Liselotte adem. Ze hoeft dit niet alleen te doen.

Omkleden. In haar pyjama kan ze geen gasten ontvangen, dus moet Liselotte zich wel even opfrissen. Snel legt ze Lova in de box, die slaapt nog wel even door. Daarna sprint ze naar boven.

Liselotte is even boven, als ze plotseling gerommel hoort beneden. Het zal Lova wel zijn. Misschien is er speelgoed uit de box gevallen. "Mama komt zo beneden, Loov", roept ze daarom hard. Het helpt niet. Hartverscheurend gehuil galmt door het huis. Liselotte zucht geïrriteerd. Kan Lova nou niet één minuutje alleen beneden zijn? "Liefie, ik kom zo!" Het gehuil stopt niet, sterker nog; Liselotte wist niet dat Lova zoveel geluid kon produceren. Ze verbaast zich nog altijd over de talenten van haar dochter. Liselotte schiet snel in haar broek. Haar haar valt nog los op haar schouders, maar ze heeft nu in ieder geval normale kleding aan. Rustig loopt ze de trap af.

"Ach meiske, moet je zo hard hui-" Liselottes adem stokt in haar keel. Voor haar staan drie mannen. Eentje houdt de huilende Lova stevig vast en richt de loop van zijn geweer op haar kleine hoofdje. "W-wat is d-dit?" stottert Liselotte. "H-hoe zijn jullie b-binnen gek-komen?" Ze wil naar Lova toelopen, maar wordt tegengehouden door de andere mannen. Van angst loopt er een traan over Liselottes wang. "G-geef haar alsjeblieft aan mij", smeekt ze. De forensisch rechercheur valt zowat flauw bij de gedachte dat Lova iets overkomt. De mannen lachen. Ze vinden het maar al te grappig om zo'n hopeloze en hulpeloze vrouw te zien. Lova's hoofdje loopt inmiddels rood aan. Nog steeds huilt ze hard. Dikke tranen lopen over haar wangetjes naar beneden en haar slaapzakje wordt drijfnat. "Godverdomme", sist de man die haar vasthoudt. "Houd je mond, kreng." Liselotte kijkt de mannen bang aan. "Geef haar aan mij", snikt ze. "Dan stopt ze met huilen." De man drukt Lova geërgerd in Liselottes handen. Hij richt zijn pistool nog steeds op het meisje. "Ssst, stil maar, schat", sust Liselotte. Een schuldgevoel borrelt op in haar buik. Ze had Lova nooit alleen beneden mogen laten. Ze had kunnen weten dat zoiets als dit zou gebeuren. Bram heeft tenslotte gezegd dat hij gevaarlijk bezig is. Gelukkig wordt het Lova snel rustig. Haar gezichtje is nog steeds rood, maar de tranen zijn gestopt. Het meisje drukt zich stevig tegen Liselotte aan. "Mama", brengt ze zacht uit. "Stil maar, schatje", mompelt Liselotte. "Het komt goed."

"Meekomen", commandeert een van de mannen. "Waarheen?" vraagt Liselotte dapper. De man begint zenuwachtig te trillen. Een zilveren tand glinstert in het zonlicht. "Geen vragen. Jij komt nu mee, anders leggen we én je vriend én je dochter om." Een rilling loopt over Liselottes rug. "Hebben jullie Bram?" vraagt ze twijfelend. Eigenlijk weet ze het antwoord al. Bram is bij deze enge gasten. Toch wordt Liselottes angst bevestigd. Alle drie de mannen knikken overtuigend. "En nu meekomen." Liselotte loopt angstig richting de mannen. Lova is inmiddels stil geworden. Zachtjes drukt de forensisch rechercheur kusjes op haar natte voorhoofdje. "Zij blijft hier", blaft een van de mannen, doelend op Lova. Hij prikt met de loop van zijn wapen in haar buikje. Bevend van angst legt Liselotte haar dochter in de box. Ze legt nog even snel een dekentje over haar heen en drukt een teddybeer in haar armpjes. "Papa en mama gaan even weg", fluistert ze. "Maar we houden van je." De man met de zilveren tand kucht geïrriteerd en ongeduldig. "Genoeg gehuil, meekomen jij!" Hij trekt Liselotte hardhandig naar zich toe. "Au!" roept zij hard. De man beukt haar pijnlijk in haar zij. Liselotte durft er niets van te zeggen. Straks doen ze Lova nog wat aan...

Liselotte is opgelucht dat ze op tijd haar collega's heeft ingelicht. Zij zullen Lova thuis aantreffen en zullen zien dat Liselotte weg is. Hopelijk zullen Evert, Fenna en van Zijverden voor Lova zorgen. Gelukkig heeft Evert ervaring met kinderen, hij laat Lova echt niet zomaar aan haar lot over. Terwijl ze dit bedenkt beseft de forensisch rechercheur pas écht dat ze haar kind alleen achterlaat. Onder dwang -maar in een roes- loopt ze het huis uit. De deur valt met een harde klap in het slot. Lova begint binnen weer te huilen. Hartverscheurend hard. Het is goed mogelijk de snikken op straat nog te horen. Een steek van emotionele pijn treft Liselotte in haar hart. Ze heeft haar meisje alleen gelaten. Door Brams problemen zit nu ook zijn gezin in de problemen. Een harde klap tegen Liselottes hoofd verlost haar van de pijn in haar hart. Alles wordt zwart.

Alleen Lova's gehuil blijft over.

-----------------
Nonononononono

Tips zijn welkom btw