Victoriaan

~*Stick*~

(2)

Soms hoop ik dat ik meer standvastig was geweest op dat moment. Dan zou ik nooit zo zijn geworden zoals ik nu ben.

~~~

Iemand bonkte hard op de deur.

Zwak opende ik mijn ogen. Het licht dat door de kieren van de gordijnen scheen was me al bijna teveel. Weer het bonken.

Waarom liet hij me niet met rust.

Iemand begon te praten en een andere stem antwoorde.

'Wat nu?'

'Schuif hem maar gewoon onder de deur door. Hij vindt hem wel als hij thuiskomt.' De man klonk al net zo nors als dat ik me normaal voelde. Er klonk wat geschuifel en de stemmen verstomden toen ik ze hoorde weglopen.

Wat hadden ze onder de deur door geschoven? De nieuwsgierigheid borrelde op maar mijn doel schoot me weer te binnen. Hier blijven en dood gaan. Wat boeide het nog wat ze hadden achtergelaten? Over een dag was ik toch dood.

Ik draaide me met veel moeite om en schrok van hoe zwak ik al was. Misschien nog maar een halve dag, verbeterde ik mezelf. Mijn ogen vielen weer dicht en ik ademde weer rustig in. Langzaam viel ik in slaap.

'Gek!'

'Buitenaardse!'

'Sterf!'

De droom haalde me weer terug naar de realiteit. Best ironisch eigenlijk dat ik juist hierover droomde terwijl ik hier lag weg te kwijnen. Ik moest weer aan het ding onder mijn deur denken. Misschien was het toch belangrijk? Misschien was het nog een kans voor een nieuw leven. Ik kon nu nog terug...

Gehaast gooide ik de dekens aan de kant en probeerde op te staan. Het voelde alsof mijn lichaam van lood was gemaakt en mijn droge mond en knorrende maag kon ik ook moeilijk negeren. Ik sleepte mezelf bijna naar de deur en leunde er doodmoe tegenaan. Even sloot ik mijn ogen en voelde me weer wegvallen. Ik liet mijn vingers over de deurmat glijden. Het kriebelde  en zou me normaal gesproken irriteren. Nu niet. Daar had ik nu geen energie meer voor. Mijn vingers vonden iets nieuws en ongewoons en ik hoorde wat knisperen. Snel greep ik het vast en merkte dat het een brief was. Toen ik hem open scheurde, sneed ik meer dan eens in mijn hand. Veel boeide het me niet. Ik klikte het licht aan en begon de met mijn bloed bevlekte brief te lezen.

---

Aan de heer Stick Wintergard,

De koning heeft hulp nodig.

Uw hulp.

Er wordt maar een klein ding van u gevraagd: schrijf je in voor een uitermate belangrijk en koninklijk experiment. De beloning zal hoog en geweldig zijn. U zal het hele leven genieten van de privileges van een rijkpersoon. We zullen u een nieuw leven geven als u met ons meedoet.

Er wordt u verzekerd dat er niets met u zou gebeuren. Het is volkomen veilig.

Geef u op bij het onderstaande adres.

---

De brief was ondertekend door de koning. Verbijsterd staarde ik naar de sierlijke letters. Een experiment? Wat moest dat dan voorstellen? Er stond bij dat het volkomen veilig was en ze beloofden veel geld en een nieuw leven. Een nieuw leven. Als ik hieraan zou meedoen zou ik eindelijk mijn familie trots kunnen maken. Ik zou ze al het geld kunnen geven en zelf opnieuw kunnen beginnen.

Een nieuw begin.

Dat was alles wat ik nodig had.

Ik pakte een pen en begon te schrijven.

~~~

Een paar dagen later kwamen ze me ophalen en brachten me naar het paleis. Ik kreeg inderdaad een nieuw leven, maar het was niet zoals ik het me ooit voorstelde.