Toen ze er nog waren...

Hoofdstuk 6, Het schoolfeest 1

Het was woendag ochtend. Een doodnormale ochtend zoals alle andere ochtenden. Het verschil was dat het normaal droog was op de woensdag en vandaag regende het. De lessen waren ook precies hetzelfde als anders. 50 Minuten naar die saaie geschiedenis leraar luisteren en de volgende 50 minuten stil zijn en werken aan je werkboek vragen bij Frans. Daarna pauze van een kwartier en dan nog 5 uur te gaan. Over het algemeen is onze klas best wel rustig tijdens de les. Behalve vandaag tijdens mentoruur. We hadden allemaal een brief gekregen dat er over 3 weken een schoolfeest gehouden zal worden. Iedereen was natuurlijk helemaal wild geworden. De meisjes maakten zich nu al zorgen wat ze aan zouden trekken. Een jurk of toch maar een broek. En dan ook nog een lange jurk of korte. Ook mijn vriendinnen maakten zich daar al druk om. Ik zat er maar een beetje bij en luisterde naar hun gesprekken. Totdat ik achter mij een stem hoorde die zei:'Lynn ga jij ook naar het schoolfeest' het was Tim. Ik knikte van ja, 'ik denk dat ik wel ga,' zei ik tegen hem. 'Ik moet het nog even vragen of ik dan wel kan'. Het schoolfeest was op een vrijdagavond dus ik denk ik dan wel kan. Tim lachte. De bel ging en we konden naar de laatste les. Gym. Wie dat ook op het laatste uur kan zetten. Echt een marteling. Ik liep naar mijn kluisje en opeens schoot mij een gedachte te binnen. Wat nou als ik gewoon niet naar gym ga. We doen niks nuttigs en ik ben een uur eerder thuis dan normaal. Ach ja waarom ook niet. Bij mijn kluisje pakte ik m'n boeken en mijn jas en liep naar de uitgang. Tegen mijn vriendinnen zei ik dat ik naar huis ging. Spijbelen? vroegen ze. Ik knikte van ja, ik heb echt geen zin meer in die laatste les hoor. Tot morgen!

Een uur later was ik thuis. Als het goed is, is mijn pleegmoeder ook al thuis van haar werk. Ik opende de deur en riep keihard. 'HALLOO IS ER IEMAND THUIS!?' Ik hoorde voetstappen achter de deur en ik hoorde iemand ja roepen. Ik gooide mijn jas onder de kapstok en m'n tas nam ik mee naar de kamer. Op de bank zat mijn pleegmoeder. Goedemiddag zei ik. Ben je eerder vrij vroeg ze. 'Ehm, ja', antwoordde ik. Nee kon ik beter niet zeggen want dan zou ik gelijk een blauw oog hebben, dus ik zei maar ja. 'Het laatste uur viel uit.' 'Dat is dan fijn' zei ze. Ik stond op om naar de keuken te gaan en iets te drinken te pakken. In de woonkamer hoorde ik de telefoon gaan. Niet dat dit erg is, want de telefoon gaat wel vaker. Ik liep terug naar de woonkamer met een glas cola in mijn hand. Ik plofte neer op de bank. Mijn pleegmoeder was aan het bellen en uit ervaring kon ik dan maar beter stil zijn. Ik hoorde haar een aantal dingen mompelen. Wat ze precies zei kon ik niet verstaan. Inmiddels had ik mijn cola op en stond op om naar mijn kamer te gaan. Ik was in de gang en ik hoorde dat mijn pleegmoeder klaar was met haar telefoon gesprek. Ik wou net de trap op lopen totdat ik mijn naam hoorde. 'Lynn. Kom onmiddelijk hier' Aan haar stem te horen had ik weer is iets niet goed gedaan. Zo snel als ik kon probeerde ik te bedenken wat dat was. Misschien had ik de colafles niet goed dichtgedaan of had ik cola op de bank gemorst. Niet dat ik wist. Snel liep ik naar haar toe en vroeg ik wat er was. Mijn pleegmoeder vroeg aan mij of ik echt het laatste uur vrij was. Oh, shit ze hebben natuurlijk van school gebeld om te vragen waar ik was. Niet zo slim van mij om weg te gaan. Ik zag haar op me af komen lopen. De school belde zei ze. Het laatste uur viel helemaal niet uit. Jij hebt gewoon lopen spijbelen. Ik keek naar beneden. Ik besefte dat het niet zo heel erg slim was geweest wat ik had gedaan. Ik had kunnen weten als mijn pleegouders er achter komen, dan zou ik nog lang niet jarig zijn. En ja hoor daar had je het al. Spijbelen, daar doen wij bij ons niet aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze haar hand ophief om me een klap te geven. Snel dook ik weg, Te laat. Vol op m'n wang. Auw, dat deed pijn zeg. Ik stond daar dus over mijn wang te wrijven en ik zag een trap niet aankomen. Ik zakte in elkaar op de grond. Alsjeblieft. Hou op. Een trap in m'n maag. Ineens een misselijk gevoel. Tranen in mijn ogen. Weer een trap, deze keer tegen mijn hoofd. Ik voelde me ineens heel licht worden. Net of ik op het randje was van leven en dood. Als ik zou vallen zou ik dood zijn. Een arm pakte me op. Ik deed m'n ogen open. Niet dood dus. Ik hoorde mijn pleegmoeder zeggen. 'Het is dat het moet, anders zou jij hier nooit in huis gekomen zijn.' 'Je maakt het alleen maar moeilijk voor ons.' Een vuist in mijn gezicht, net iets onder mijn oog, daarna nog een, nu wel recht in mijn oog. Weer zak ik in elkaar. Opgerold tot een klein balletje. Handen voor mijn hoofd, m'n benen ingetrokken zodat ze me alleen op mijn rug kan trappen. En dat deed ze. Twee keer, drie keer, vier keer. Zo ging het door. uiteindelijk gaf ze het volgens mij op. Ik hoorde niks meer, maar toch bleef ik liggen. Ik denk dat ik daar wel 5 minuten nog op de grond ben blijven liggen. Ik durfde mijn ogen niet te openen. Toch moest dit wel want ik kon niet voor eeuwig daar blijven liggen. Voorzichtig draaide ik mij om. Dat deed verrekte veel pijn. Ik weet niet wat die vrouw met m'n rug heeft gedaan, maar het voelde alsof alle botten die erin zaten gebroken waren. Ik lag inmiddels op mijn rug en opende voorzichtig mijn ogen. Mijn rechteroog wou niet open. Hij zat helemaal dicht. Ik voelde, het was dik. Mijn linkeroog kon ik wel normaal openen. Ik keek rond, mijn pleegmoeder zat op de bank tv te kijken alsof er niks was gebeurd. Ik was bang, bang dat ze zou zien dat ik naar haar keek. Toch kon ik hier niet blijven liggen en moest ik opstaan om naar boven te komen. Ik probeerde te zitten, dit lukte gelukkig. Nu keek mijn pleegmoeder wel. Ze zei niks. Ik stond op en liep naar boven. Alles deed pijn, maar dan ook echt alles. Elk spiertje en botje vooral in mijn rug. Ook mijn hoofd, barstende koppijn. Vreselijk. Op mijn kamer keek ik in de grote spiegel op mijn kast. Met een oog kon je weinig zien, maar toch zag ik genoeg om te zien dat mijn oog en mij wang blauw waren. Voorzichtig deed ik mijn vest uit en mijn t-shirt die ik er onder aan had. Ik keek naar mijn rug. Bloed, heel veel bloed. Ik ga maar douchen dacht ik. Met een washandje krijg je dit niet weg. Ik pakte mijn kleren en liep naar de badkamer. Ik kleedde mij verder uit en stapte onder de douche. Gelukkig mocht ik vandaag wel douchen anders zou ik daar ook nog problemen mee krijgen. Het water prikte op mijn rug. De douchebak kleurde langzaam rood van het bloed. Na 10 minuutjes douchen was ik wel klaar en pakte een handdoek om mij af te drogen. Eerst mijn benen en armen. Daarna heel voorzichtig mijn rug. Het bloeden was nog niet gestopt en ook de handdoek werd rood. Voor mijn haren te drogen pakte ik dan maar een nieuwe handdoek. Toen ik klaar was met douchen en aankleden liep ik naar mijn kamer om is te kijken of ik eigenlijk nog huiswerk had voor school morgen. Shit, school. Wat zou ik verzinnen, ze gaan natuurlijk vragen stellen over mijn blauwe oog. Gym had ik morgen niet dus dat was al weer geluk. Van de trap gevallen, klinkt dat geloofwaardig? Nou, nee niet echt. Ruzie gehad met mijn pleegbroertje. Ja, eigenlijk was dat nog best wel een goede. Die zou het dus worden. Nu maar is kijken of ik huiswerk had. Waar is mijn tas. Beneden. Dan moest ik dus naar de kamer waar mijn pleegmoeder zat. Wel doen, niet doen, wel doen, niet doen. Wel doen dus. Anders kan ik ook niks beginnen en krijg ik morgen ook op school nog is straf dat mijn huiswerk niet af is.

Eenmaal beneden gekomen zie ik dat mijn pleegmoeder niet in de kamer zit en kan ik dus rustig naar binnen lopen. Snel pak ik mijn tas en loop weer naar boven. Ik heb niet door dat het blaadje eruit valt waarop staat dat er schoolfeest is. Later die avond bij het eten zegt mijn pleegvader ineens. 'Ik heb een brief gevonden van een of ander schoolfeest, als je maar wel even weet dat je daar niet heen mag.' ' Waarom niet?' vraag ik. 'Meisjes die spijbelen horen niet op schoolfeesten.'Zegt hij.

Wat haat ik hem.

---------------------------------------------------------------

Herschreven 7-3-2016