Hij is onvermijdelijk

36) Mijn leven, mijn keuzes

( Sometimes it's the smallest decision that can change your life forever. )

*36) Mijn leven, mijn keuzes

{ LIA }

Mensen willen alleen horen wat ze denken maar wat ze denken is niet altijd de waarheid.

De roddels over Michael en mij zijn nog steeds niet gestopt, wel minder dan twee weken geleden toen het begon maar nog steeds niet gestopt. Laats waren we in de schoolbibliotheek ,omdat we weer eens gedwongen werden een boek te lezen, en toen dachten mensen dat we het gedaan hadden in de bibliotheek. Alleen al bij het horen van het woord 'bibliotheek' moet ik daar aan denken en blozen. Kutzooi.

Maar toch voel ik me goed. En dat heb ik me al een hele lange tijd niet meer gevoeld. Het komt waarschijnlijk door Michael. Ik hoef hem niet te ontwijken omdat hij irritant is of ik hoef geen gemene opmerkingen te verzinnen die ik terug kon vuren naar hem. Nee. Het is nu eindelijk vredig tussen ons. Door hem word ik misschien zelfs aangenomen op de school van mijn dromen. Het is al twee weken geleden dat ik me heb aangemeld en de uitslag zou ergens rond deze tijd moeten komen. Met de dag word ik steeds zenuwachtiger maar Michael zegt altijd dat het goed komt. En ik geloof hem. Alleen moet ik met me moeder bespreken hoe we dit gaan doen. Ik kan geen economie studeren als ik al kunst ga studeren.

"Mam?" Roep ik als ik thuis kom. Ik hoor haar hakken tikken. "Mama we moeten praten." Zeg ik dan als ik de woonkamer binnen loop en haar zie staan. Ze staat gekleed in haar advocaten pak en wou volgens mij net de deur uitgaan. "Niet nu liefje, ik heb het te druk met me werk." "Maar je moest toch pas daar om 18:00 zijn?" En ik sla mijn armen over elkaar. "Ja maar ik ga even langs bij Fred en daarna..." "Ik ben toch veel belangrijker dan die vriend van je!" Zeg ik boos. Nog steeds heb ik haar niet helemaal vergeven dat ze stiekem een relatie heeft. Het is gewoon moeilijk te geloven.

"Nathalia, ik hou van je dat weet je toch." "Je houdt duidelijk meer van hem want anders zou je hier blijven want ik moet je wat belangrijks vertellen." Snauw ik. Ze zucht en gaat zitten. "Vertel." Ik ga voorzichtig naast haar zitten en maak mijn tas open. "Twee weken geleden kwam deze binnen en een week geleden kwam deze." Zeg ik tegen haar en geef haar de twee enveloppen. Ze kijkt me verrast aan als ze klaar is met lezen. "Nathalia! Je bent ook nog eens op twee andere colleges aangenomen voor je studie? Wat geweldig!" Zegt ze trots. Ik zucht.

"Ik wist wel dat ze je willen. Drie colleges willen je al! Dat is ongelooflijk!" Ik klem mijn kaken strak op elkaar. "Je gaat zoveel geld verdienen als je later misschien je eigen bedrijf hebt of je word manager van een groot wereld bedrijf." Ik zucht want dat is precies wat ik niet wil. "Ik ben zo trots op je!" Ik slik. Oke nu moet ik het wel zeggen.

"Maar ik ben niet trots op mezelf." "Wat?" Waarom is het zo moeilijk op te zeggen dat ik dit niet wil? "Ik wil niet op een van deze colleges studeren mam." "Waarom niet? Worldwide is zo vlakbij dus je kan er makkelijk met de auto naartoe rijden en.." "Je snapt het niet." Zucht ik uit. "Wat is er Nathalia?"

"Wat vond ik het leukst om te doen op de basisschool?" Ze denkt na en haalt dan haar schouders op. "Je sprak veel met Jessica af en die jongen genaamd Luke geloof ik?" "Ja maar wat nog meer. Waar was ik echt goed in op de basisschool?" mompel ik. "Tekenen en knutselen?" Ik knik. "En wat was mijn beste vak op de middelbare school vooral in de brugklas? Een vak wat ik nu niet meer heb." Volgens mij snapt ze waar ik naar toe wil gaan. "Beeldende vorming." Antwoord ze kil. "Juist. Beeldende vorming." Dat waren een van de leukste twee uurtjes van de week. Tijdens die lessen kon ik eindelijk me creatieve gedachtes aan andere laten zien maar nadat me vader weg ging en ik in de bovenbouw kwam mocht ik het niet meer kiezen van me moeder.

"Als je eraan denkt om weer beeldende vorming te kiezen dit laatste trimester dan weet je hoe ik daar over denk he. Het is nutteloos. Het is gewoon knutselen maar dan voor tieners." Ik rol met mijn ogen. Ze snapt het nog steeds niet. Ik moet het haar gewoon zeggen. In een keer.

"Ik wil geen Economie studeren." Mijn moeder fronst. "Ik wil iets met kunst gaan doen." Nu barst mijn moeder in lachen uit. "Ik ben serieus." Zeg ik door haar lach heen. "Ik heb me al ingeschreven op het grafisch lyceum en ik denk dat ik wel een kans maak." Mijn moeder begint rustiger te worden maar voor haar is dit zeker een grap. "Ik ben serieus." Herhaal ik mezelf en kijk haar lang aan. "Ik heb me echt ingeschreven." "Je maakt een grapje toch?" Ik schudt mijn hooft. "Waarom zou ik een grapje maken over de studie van mijn dromen? Ik kan eindelijk iets gaan doen waar ik wel goed in ben!" "Nathalia!" Zegt mijn moeder boos en staat automatisch op. "Ik kan niet geloven dat je je zo verlaagt. Wat heb je eraan als je kunst gaat studeren?" "Ik kan ontwerpen maken voor bedrijven zoals posters enzo! Dit is een hele serieuze studie en ik moet toch zelf bepalen wat ik wil?" Vuur ik terug. Ze blijft een tijdje stil en schudt haar hooft. "Wanneer heb je je ingeschreven?" "Twee weken geleden." "Twee weken geleden? Toen kwam die jongen langs. Heeft hij jouw op dit idee gebracht?" "Laat Michael hier buiten!" Antwoord ik boos.

"Ik wil dat je niet meer met hem omgaat. Hij heeft je op dit belachelijk idee gebracht! Misschien kunnen we die school nog bellen en je aanmelding annuleren." En ze wilt al op zoek gaan naar haar telefoon maar ik hou haar arm tegen. "Nee. Ik wil naar die school." Zeg ik en laat haar arm los. "Maar je gaat er niks mee bereiken!" "Maar dit is mijn leven dus dit zijn mijn keuzes!" Ik ben er klaar mee en draai me om om weg te gaan. Weg van mijn moeder en dit huis. Ik loop snel naar de deur. "Waar ga je naar toe?" "Blijf hier!" "Trek een jas aan." "Te laat." fluister ik tegen mezelf als ik al de deur uit loop.