"Yeri!" He shouted. Hay nako. Nakakabwisit na siya. Sobra. Nagpatuloy ako sa paglalakad. Sabi ko na nga ba, dapat di ako lumabas kaninang break time. Hanep naman kasi tong 30 minutes break namin. Atsaka, ano siya, hibang? Naka-earphones na nga ako, kinakausap niya pa ako.
"Oy Yeri!" Nagulat ako nung nasa harap ko na siya. Tinaasan ko siya ng kilay saka ko inalis yung earphones ko. Binulsa ko muna yon bago tumingin sakanya. Epal lang. Ang ganda na ng pinapakinggan ko eh. Haller. Si GD mylabs lang naman
I looked at him.... Naghihintay ako ng sasabihin niya. Ayaw ko siyang kausapin. Di ko alam. Basta, ayoko.
"Please, let's talk" he said. Nakakainis. Ang pogi pogi parin niya
"Vernon... That was a year ago. You should move on" I said. Simula nung lumipat ako dito sa Korea at nag-enroll sa school na to, di na niya ako tinigilan sa 'Let's talk' na yan. Everyday routine ko na ata yon. Hahabulin niya ako, sasabihin niyang 'let's talk', irereject ko.
"Hindi ganun kadali itapon ang four years, Yeri. Hindi" he said
"Well, kayanin mo" I said and walked past him. Ayaw kong makinig sakanya
"Yeri!" He shouted, again. I took a deep breath and looked at him. Nasa likod niya yung mga barkada niya
"Vernon, you should stop following me. You should move on. Love someone who can handle your stubborness. Magmahal ka ng babae na mamahalin ka kahit ang gago mo" I said and walked away. It's not my fault.
Vernon and I met at New York. Four years... Apat na taon kaming nagsama pero nagulat nalang ako, may kahalikan siyang iba. After that day, I immediately asked my parents to move here in Korea. Well, hinihintay lang talaga nilang ako ang magsabi nun since gustong gusto na nilang lumipat ng Korea pero di nila magawa dahil sa'kin. Di ko magawa dahil kay Vernon. But my parents understand.
Sabi sa'kin ni Mom, I should listen to Vernon's explanations. Pero di ako nakikinig. I also changed my number and si mommy ang kinukulit ni Vernon lagi kasi naka-save parin kay Vernon yung number ni Mom. Believe it or not, kampi din si Dad kay Vernon.
Papasok na sana ako sa room nang may brasong humarang sa harap ko. Tiningnan ko siya ng masama when will he stop?
"I won't give up on you, Yeri. I know you still love me. I will do everything just to make you mine again" Natawa ako
"How will you do that? Ayaw ko ngang makita ka" I said.
"We'll never know, Yeri. Kahit di kita sundan, kausapin o habulin, mahuhulog ka parin sa'kin" he said. That didn't sound good.
"See you soon, babe" he said then he kissed my forehead
What the hell did just happened?
-----
1 week... Yes. One week na niya akong di sinusundan. I should be happy about that pero, parang kulang ang araw ko tuwing di ko siya nakikita sa break time at di ko naririnig sakanya ang 'let's talk'
"Yeri! Ang bagal naman. Nageemote lang? Dali. Gutom na ako" Joy said
"Lagi ka namang gutom, Joy" I said.
Di na niya ako pinansin saka niya ako hinila papuntang cafeteria
Naka-upo kami ni Joy sa table malapit sa grupo nila Vernon. Kanina pa nila ako tinitignan. Inggit sila sa Fries ko? =___=. Nakakawalang gana
"Vernon! Ayan na siya!" Sigaw ni Mingyu
Lahat sila napatingin sa pinto, ako rin naman.
"Ayan na pala si Irene eh. Grabe ha. Ang arte niya pa kanina" Joy mumbled. Irene's one of my bestfriends. Sabi niya, ayaw niyang kumain eh
