De Heksenjacht

Hoofdstuk 6

Gespannen draaide ik met het wijnglas in mijn hand. Ik dronk nog een slokje, maar het smaakte me ineens niet meer. Het voelde alsof ik een knoop in mijn maag had.

Ik had wel dorst en wilde water, maar dat had de ober nog steeds niet gebracht.

Eindelijk, na lang wachten kwam de ober eraan met een karaf water. Ook had hij het mandje stokbrood mee.

Ik besloot om, ondanks de rare sfeer en vreemde gevoelens, er toch het beste van te maken en schonk ons allebei een glas water in. Ik nam eindelijk een slok water en dat smaakte heerlijk!

Bij de tweede slok klonk er ineens ergens een luide knal!

Ik schrok me een hoedje!

Gail en ik keken elkaar verschrikt aan. Er was iemand in de zaal die begon te gillen.

Toen kwam er weer een windvlaag.

Deze was veel sterker dan de eerste. Kaarsen flikkerden en doofden door de wind.

Nu was het een stuk donkerder in de zaal.

Er begonnen mensen op te staan van hun tafeltjes en door de zaal te lopen.

Nog een luide knal, nog meer gegil.

Nog meer wind en ineens totale duisternis!

Ook de olielampen waren uit gegaan en zelfs het vuur in de openhaard was uit. Hoe kon dit?

Tijd om erover na te denken was er niet. Er brak totale chaos en paniek uit.

Mensen gilden en liepen richting uitgang om te vluchten. Ik hoorde stoelen omvallen en mensen erover struikelen.

Ik zat nog altijd aan ons tafeltje en probeerde Gail haar handen te pakken.

Ik vond ze niet.

Ik riep haar naam, maar kon haar niet horen.

Ik kreeg een akelig gevoel en een rilling liep langs mijn ruggengraat.

Ik liep om het tafeltje op de tast om bij haar plek naar haar te voelen.

Halverwege werd ik bijna omver gestoten door iemand die langs me heen liep, op zoek naar de uitgang. Ik riep Gail nog een keer en weer hoorde ik niets. Er was zoveel gegil en geschreeuw om me heen dat ik niet kon horen of Gail nu wel of niet iets zei.

Ik voelde naar haar stoel, en voelde niemand.

Gail was er niet.

Ook niet op de grond om de stoel heen.

Ik ging op mijn handen en knieën kruipen om de vloer af te voelen. Iemand struikelde over me heen en viel.

Ik stond weer op en probeerde de persoon te helpen, maar die was inmiddels alweer opgestaan en doorgelopen.

Bij de deur naar de hal toe, scheen nu een beetje licht en ik zag dat een groep mensen zich verdrongen om door de deur naar buiten te kunnen gaan.

En ineens boven al het gegil en geschreeuw van de mensen in de zaal, hoorde ik Gail schreeuwen. Het was eigenlijk meer een gillend gekrijs. Ze riep mijn naam.

Het kwam uit de richting van muur tegenover de ingang. Zonder na te denken liep ik die kant op.

Het was nog steeds heel donker en ik botste al snel tegen een tafeltje. Vervolgens liep iemand anders tegen mij aan. Die persoon probeerde net als alle anderen, ook naar de uitgang te lopen.

Ik kon niet anders dan langzamer lopen, om te voorkomen dat ik zou struikelen en vallen. Zo duurde het voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat ik bij de plek kwam waar ik Gail gehoord had.

Ik had haar niet meer gehoord, maar nog wel een klap uit die richting, alsof er een deur dichtklapte. Ik ging dus op zoek naar een deur. Ik probeerde de muur af te tasten, maar dat kostte veel tijd.

Toen bedacht ik me dat ik mijn mobiel bij me had gestoken, in de zak van mijn jurk.

Puur uit gewoonte had ik hem automatisch gepakt en meegenomen. Dat kwam nu wel goed uit, want ik had een zaklamp functie erop. Ik zette de mobiel aan en scheen op de muur.

Er was helemaal geen deur!

Hoe kon dat nu weer?

Ik scheen om me heen. Er was niemand dichtbij te bekennen. Er stond nog een groepje mensen zich te verdringen bij de ingang maar Gail was nergens te zien.

Er moest hier ergens een deur zijn. Ik wist het zeker. Ik ging voelen met mijn handen over de deur naar tocht. Dat had ik ooit eens gezien op televisie.

Ik voelde niets. Alleen maar muur.

Nog een keer ging ik de plekken langs waarvan ik dacht dat het geluid gekomen was. En ja hoor, heel subtiel voelde ik ineens een kleine luchtstroom. Ik speurde met het licht de muur af. Er hing een groot schilderij. Zou daar wat achter zitten? Net als in films?

Het was de moeite waard om te proberen.

Ik probeerde het schilderij te bewegen.

Er gebeurde niets.

Een moedeloos gevoel maakte zich van mij meester. Tranen prikten achter mijn ogen.

Ik moest Gail vinden. Ik had haar beloofd om haar niet alleen te laten.

Ik kreeg een ingeving en tastte om de lijst van het schilderij. En daar vond ik zowaar een knopje. Ik drukte erop en het schilderij kwam in beweging. Het bewoog naar mij toe. Het schilderij bleek de deur te zijn!

Ik scheen naar binnen en zag dat er een lange gang was. Even aarzelde ik.

Toen hoorde ik ineens een stem hard roepen. Ik hoorde iemand achter me de zaal binnen rennen.

Ik schrok er van. De twijfel was weg. Ik stapte de gang binnen en sloot de deur met een klap achter me dicht.