De Heksenjacht

Hoofdstuk 11

Alles leuk en aardig, dat ik het vredige gevoel van die prachtige andere wereld met me mee mag nemen, maar zodra ik aan de andere kant van de poort sta, is dat gevoel mooi weg.

Ik voel de tijdsdruk meteen weer en weet dat ik me moet haasten.

Het leven van Gail staat op het spel!

Mijn hart gaat weer sneller kloppen en ik ga rennen.

Dat laatste gaat niet zo gemakkelijk nu. Het is inmiddels hier weer gaan regenen en ik hoor het donderen. Er is een nieuwe onweersbui op komst.

Ik moet de kelk goed rechtop houden en voorkomen dat er teveel regen inkomt.

Langs de kant van het pad staat een plant met grote bladeren. Ik pluk er snel een en kan die boven de kelk houden. Dat voorkomt in ieder geval dat het geneeskrachtige drankje teveel verdund wordt met regenwater.

Zo goed als ik kan, ren ik voorzichtig terug naar de deur. Wonderlijk genoeg voel ik vanzelf welke kant ik op moet rennen en het duurt dan ook niet lang voordat ik bij het deurtje staat.

Die staat nog op een kier en ik kan dus zo naar binnen stappen.

Voorzichtig sluit ik de deur achter me en loop ik de trap af.

Dan snel weer verder door de gangen.

Ook nu voel ik geen enkele twijfel over welke weg ik moet nemen.

Wanneer ik bij de deur kom, aarzel ik wel.

Ik luister aan de deur.

Het is moeilijk te horen, maar ik hoor stemmen.

Ik vertrouw het niet.

Mijn nekharen staan recht overeind.

Zo zachtjes als ik kan duw ik de deur op een kier.

Ik kan de stemmen nu duidelijker horen.

Ik hoor Jason schreeuwen.

Ik hoor de stem van een vrouw en weet dat het Elizabeth is.

Ik kijk door de kier en probeer te zien wat er aan de hand is.

Een man staat met zijn rug naar me toe, vrij dicht bij de deur.

Hij heeft iemand vast.

Ik kan het niet goed zien.

Weer hoor ik Jason schreeuwen.

Ik kan een stukje van het altaar zien.

Daar ligt het lichaam van Gail roerloos.

Ik zie dat Elizabeth op de andere man toe loopt.

Ze heeft iets in haar handen.

Een flesje.

Dan zie ik dat de man Jason in een klem heeft. Hij probeert zijn mond open te doen en Elizabeth nadert met haar flesje.

Jason probeert zich uit alle macht te verzetten.

Elizabeth is nu bijna bij hem.

Ik moet iets doen!

Wat?

Help?

Ik verschuif mijn voet een klein stukje en stoot tegen een steen.

Ik schijn erop met de zaklamp.

Het ziet eruit als een grote steen.

Ik stop de zaklamp in mijn zak en pak met mijn vrije hand de steen op.

Ik heb het voordeel van de verrassing.

Ik zet me schrap.

Voel mijn gids.

Dan duw ik ineens met volle kracht de deur open. Die klapt tegen de rug van de man aan waardoor zijn greep op Jason verslapt. Jason reageert meteen en weet zich los te maken uit de stevige greep van de man. Tegelijkertijd slaat hij het flesje uit de hand van Elizabeth. Het flesje valt kapot op de stenen grond.

Ik hef de steen die ik in mijn handen heb.

De man staat vlak voor me. Op het punt om zich om te draaien.

Ik heb geen tijd te verliezen, maar ik wil niet doen wat ik moet doen. Ik haat geweld.

Het lijkt wel alsof alles zich vertraagd afspeelt.

Ik zie Gail liggen. Ik voel mijn boosheid weer.

Ik hef mijn arm met de steen.

En weet ineens feilloos waar ik de man moet raken om hem bewusteloos te slaan.

Ik haal uit met de steen.

Voel hoe ik daarmee het hoofd van de man raak.

Er gaat een rilling door me heen.

De man wankelt en gaat dan neer met zijn ogen gesloten.

Geen tijd om na te denken.

Ik moet door.

Ik kijk naar Elizabeth.

Ze kijkt verschrikt en boos tegelijkertijd terwijl ze achteruit loopt.

Jason loopt op haar af.

Het lukt hem om haar vast te pakken. Ze probeert hem af te weren, maar hij is te snel en te sterk voor haar. Jason gebruikt een drukpunt in haar nek en ze zakt bewusteloos in elkaar. Jason laat haar zakken op de vloer.

Hij kijkt me aan.

Ik voel zijn energie en ondanks alle stress voel ik dat ik weer bloos. Er gaat een tinteling door mijn hele lijf.

Dan loop ik op Gail af.

Ze ligt nog altijd roerloos op het altaar.

Haar ogen zijn gesloten.

Ik voel naar haar pols en voel me enorm opgelucht.

Ze leeft nog! Haar pols is weliswaar heel zwak, maar ze leeft nog. Dat is alles wat nu telt.

Heel voorzichtig til ik haar hoofd een beetje op en probeer wat van het water uit mijn kelk te geven.

Dit lukt niet echt. Slechts een kleine druppel komt in haar mond.

Jason staat naast me.

Hij pakt het hoofd van Gail van mij over en tilt het nog iets hoger op.

Ik heb nu 1 hand vrij en kan hiermee de mond van Gail een stukje open krijgen.

Dan giet ik een klein beetje water in haar mond.

Het duurt heel even, maar dan slikt Gail.

Nog een slokje. Weer slikken.

Nog een slokje.

Zo gaan we gestaag door totdat al het geneeskrachtige water op is.

We leggen Gail voorzichtig neer.

Jason pakt mijn hand en kijkt me bewonderend en lachend aan: "Zo, stoer wijf! Dat was een super actie van je! En perfect getimed!"

"Jij was ook super, met dat drukpunt!", zeg ik een beetje verlegen terug.

Ik kijk hem nog eens goed aan en zie dat hij een hoofdwond heeft. Wanneer ik het wil aanraken wuift hij me weg. "Dat is niets ernstigs. Dat kan straks wel bekeken worden. We moeten hier nu snel weg, voordat ze weer bij bewustzijn komen."

Ik weet het. Het gevaar is nog niet geweken.

Gail is nog altijd bewusteloos.

Ik voel nog 1x haar pols, en die lijkt iets sterker te zijn.