De Heksenjacht

Hoofdstuk 12

Jason tilt Gail op in zijn armen en ik pak de zaklamp weer. Ik loop vlak achter Jason en beschijn de gang voor hem. Zo lopen we in alle stilte en zo snel als we kunnen op weg naar de receptie in de grote hal.

Naarmate we vorderen bewonder ik de kracht van Jason. Hij weet snel te lopen ondanks het gewicht van Gail in zijn armen.

Ik merk dat ik nu weer allerlei pijntjes begin te voelen. Ik voel mijn geschaafde handen, mijn pijnlijke voeten die nog altijd zo snel mogelijk lopen ondanks de ongemakkelijke schoenen. Deze schoenen doe ik nooit meer aan, denk ik bij mezelf. Ook voel ik hoeveel dorst ik heb en hoe moe ik ben.

Blijkbaar is het voor Jason toch ook zwaar. Hij staat even stil en laat Gail heel even op de grond zakken. Ze beweegt een beetje en maakt een kuchend geluidje. Jason rekt en strekt en terwijl hij dat doet horen we achter ons voetstappen naderen. Jason aarzelt geen seconde en tilt Gail weer op.

De adrenaline stroomt weer door mijn lijf. Sneller dan hiervoor lopen we nu weer verder. Allebei vastberaden om het te redden.

Hoe snel we ook lopen, ik kan de voetstappen achter ons horen naderen. Vermoedelijk kunnen zij rennen. Wij niet.

We zijn er bijna.

Daar is de trap naar boven! Dan zijn we er echt bijna.

Bij de trap pak ik Gail haar benen om het voor Jason iets gemakkelijker te maken. We gaan niet echt snel zo en ik voel me langzaam wat paniekerig worden. De andere voetstappen klinken al zo dichtbij!

Boven aan de trap neemt Jason Gail weer helemaal in zijn armen en gaat rennen. Ik ren achter hem aan, zo dicht mogelijk bij hem en zo goed mogelijk de gang verlichtend voor hem.

We rennen de bocht door. Ik hoor Jason hijgen. Ik hijg zelf nog harder.

We horen de voetstappen op de trap.

Daar, aan het eind van de gang is de deur. De deur naar de eetzaal.

Bijna.

Het lijkt wel alsof ik in een soort trance ben geraakt. Ik voel niets meer. Ik ren op de automatische piloot. Ik weet dat ik mijn laatste restje reserves gebruik en weet dat dit voor Jason niet anders is. En toch voel ik daar nu niets van.

Het is weer net alsof alles zich vertraagd afspeelt.

Ik zie de deur nu voor me.

Ik hoor de voetstappen vlak achter me.

Ik weet zonder het te zien, dat het de man is die zo dichtbij is.

De man is de broer van Elizabeth, Gerwin.

Ik zie hoe Jason tegen de deur duwt met Gail in zijn armen.

Ik zie hoe de deur gelukkig direct openzwaait.

Ik zie vaag een heleboel licht daarachter.

Ik voel dat er mensen staan.

Ik weet niet wie.

Ik voel dat de man achter me, zijn arm optilt.

Ik voel mijn gids met een enorme urgentie bij mijn schouder.

Daardoor draai ik me om en hef automatisch mijn linker arm.

De man laat met kracht zijn arm dalen.

Hij heeft iets in zijn handen.

Dat iets raakt met volle kracht de arm waarmee ik me bescherm.

Ik hoor een krakend geluid.

Ik voel een felle pijnscheut door mijn arm schieten en zak in elkaar.

Ik krijg nog vaag mee, dat we beschenen worden door allerlei lampen. Ik hoor mensen schreeuwen.

Dan raak ik bewusteloos.