Ik wil je nog eens zien.

EDWARD

POV Edward:

ik krullde mijn lippen toen ik John zag staren naar het wonder schone meisje die langs liep.

Ik wist dat het voor hem moeilijk was om een vrouw te krijgen. Hij was oke, maar had geen geld, eigenlijk geen huis, en was onwolvassen, wat opzich wel grappig was. Het was een player, maar als hij echt een mooie dame tegen kwam werd ie met een klap verlegen. Ik had hem vraag gevraaagd of hij voor me wou werken maar elke keer zei hij weer het zelvde '' Hou je bek gast daar heb je Willie voor.''

ik keek mijn vriend aan. En liep automatish naar het bruinige meisje die niet ver van ons af stond.

''Excuseer me?'' Ze draaide zich om en haar ogen werder groot.

''Edward Klein?'' ze kniperde even en sloeg toen een hand voor haar mond.

''Dat ben ik ja.'' Antworde ik lachend.

Ik wees naar John die vragend en me ook jaloers aan keek.

''Dit is mijn vriend John, hij werkt voor me. Hij vind je er leuk uitzien.'' Het meisje keek van mij naar John en glimlachte liefjes. Hebbes.

John zag het blijbaar ook en kwam verlegen aan lopen. Wat was dit? John zo verlegen? Hij is vaak een rotzack met meisjes, maar zo heeft hij nog nooit gereageerd.

''Hallo mooie jong vrouw.'' zei hij beleefd, ze giegelde en stook haar hand uit om John hem te laten kussen.

Ik keek trots naar de twee, die zich bleken te vermaken, voor dat ik terug liep naar mijn auto fluisterde ik iets in John's oor.

''Je hoord dus voor mij te werken Jo, verknal het niet.'' Ik zag dat John het begrepen had , snel glimlachte ik naar de vouw om haar gedag te zeggen, maar die bleek druk ik gesprek te zijn.

Ik horde de deurbel gaan, dat zou John wel zijn.

Will rende naar de deur, en opende het.

''Menee Klein? Er staan hier kinderen voor de deur'' Gillde hij.

Ik stond op en voerde mezelf naar de deur.

Ze begonnen vals te zingen, Will keek me gestresst aan.

''Weg jullie ! weten jullie wel wie dit is!'' Zei hij overdreven, Ik lied Will niet uitpraten en sprak door hem heen.

''Wat mooi! Ga maar door.'' Will begreep me goed en ging verder op staan. De kinderen zongen het kerst leidje uit. Een klein meisje rond de 9 jarige leeftijd stook haar mandje met een paar snoepjes erin naar me uit.

Ik pakte snel een billjetje van 10 uit mijn jaszak en legte het erin. De kinderen keken me met groote ogen aan en lachte nu.

''Danku wel Belangrijke meneer!'' riep een klein jongentje uit.

De kinderen liepen lachend en blij weg. Ik keek hun een lange tijd na, en dacht aan mijn eigen jeugd, dat niet zo als hun was. Mijn vader voede me streng op. Geen vriendjes, geen vrouwen, alleen maar geld verdienen. Dat was de regel, lievde was geen rol in ons leven, toen ik voor het eerst verliefd werd, op mijn 12 jarige leeftijd, werd mijn vader boos, en schold haar uit, ik wou niet luisteren en toen werd hij zo kwaad dat hij me een klap gaf, het was niet hard, maar ik schrok, er kwam iets in mijn hoofd dat alles anders werd. Ik werkte in een stuk door, en werd net zo succesvol als mijn eigen vader, Rudolf Klein, de man die het dure kleedingmerk had verzonnen, 'Kleding Klein.''

de meeste dure en verkochten kleren in heel nederland. Ik werkte voor hem en werd rijk, mijn vader gaf me veel geld, wat natuurlijk aardig bedoelt was. Iedereen kende mijn vader, toen hij stopte met werken, nam in zijn plaats in. Ik werd een zaakman, niet lief en serieus. Mijn oudere broer, Vincent was op zijn 16 jarige leeftijd vertrokken, mijn vader hield niet van hem, en ik zelf ook niet. Hij was net zo als de andere, een domme jongen, die nergens kwam omdat hij alleen maar zijn eigen gang ging. Ik was verdrietig toen hij vertrok, maar nu vind ik het prima. Hij moest weten waar ik was gekommen! Hij had vaak ruzie met onze vader, en toen op een dag was hij weg. vader gaf geen verdriet aan, hij was muistil en zei op die ochtend tegen mij.

''Vincent is weg. En maar goed ook.''

Ik huilde die dag enorm veel, tot mijn vader tegen over mij kwam zitten en zei.

''Niet huilen Edward, jij word rijk knap en succesvol! Hij dom , arm en zielig! Hij is het niet waard!'' Ik vervangde mijn verdriet tot haat, en dacht niet meer aan hem, hij moest is weten. Mijn moeder heb ik nooit gekennt. Vader sprak niet over haar, er hing maar een enkele foto van haar in de keuken. Ze was mooi, en had een gelukkig glimlach, vader zat naast haar, hij glimalchte ook, ik had hem nooit zien glimlachen en wist niet dat hij dat kon. Hij zag er heel gelukkig uit, en zo anders. Ze waren nog jong toen ze vincent kregen, misschien 20. Toen ik gebroen werd, overleed mijn moeder een paar dagen na mijn geborte, ik wist niet waarom en waar aan. Sins dien, is mijn vader niet getrouwt geweest en woede ons op op zijn eigen manier. Vincent was 3 toen ze overleed.

Ik schrok waker uit mijn gedachten.

''Sorry om u te storen, uw vader komt vanavond op bezoek meneer.'' Fluisterde Will.

Geergerd door zijn irritante manieren, knikte ik en liep de trap op naar boven.

Mijn zogenamde vriendin, waarvan ik de naam niet afwist liep rond op haar hogen hakken.

''He Andine.'' zei ik ongeinteresseerd, ze keek op en ik liep naar haar toe.

''Ga weg en kom niet meer terug.''

Haar ogen werden groot en waterig.

''Maa..aar Edward!'' ik wierp haar een woedende blik. Snel liep ze naar de deur en knalde die dicht. Zo dat was gedaan. Ze begon me te irriteren.

Ik pakte mijn mooiste pak en maakte me klaar voor het dinee.

Geen halfuur later ging de bel. Will opende het en nam snel mijn vader's jas aan.

''Goeien avond Meneer Klein!''

Mijn vader keek me strak aan, en begroeten me.

''Zoon, hoe maak je het.''

Stilletjes gingen we tegen over elkaar zitten aan de groote stenen tafel.

We spraken wat tegen elkaar, maar waren meestal stil.

''Heb je iemand ondmoet zoon?'' Die vraag liet me srikken. Iemand ondmoet? Het was een val, zo was mijn vader niet.

''Nee natuurlijk niemand hoezo vader?'' Ik keek hem aandachtig aan maar zijn ogen keken naar het eten.

''Mooizo.'' Het klonk vreemd, bijna teleurgesteld. Ik verbeelde het me, natuurlijk.

Het dine, ging zoals gewonelijk, en kwam snel een einde aan.

''Kom vrijdag naar mij toe, ik geef een feest, rond 10 uur savonds, je moet er beter uitzien dan ooit, en neem een vrouw mee, de mooiste vrouw die je kent.''

Op die worden liep hij de deur uit en stapte de auto in die voor het huis stond.

Die avond dacht ik alleen maar aan mijn vader.

Hij zach er slecht uit, heel slecht, en zijn opmerkingen? Ze klonken zo verschillend, zo anders.