Ik wil je nog eens zien.

AMBER

POV Amber:

Ik stapte mijn auto in, de oude auto van me stonk, gadver. Hij was dan ook zo oud. Kadootje van mijn vader, wel lief.

Weer kwam er een steek in mijn buik, ik zou hem eindelijk weer zien, ik was zo geschrokken toen ze me vertelde dat mijn vader in het ziekenhuis lag, hij had een hardaanval gehad, ze waren er gelukkig vroeg bij.

Ik ging zitten en wou mijn auto opstarten, mijn blik werd aangetrokken door iets glimerend dat naast me lag. Vragend pakte ik het op.

''Voor mijn lieve Edward van Mama. Sandra Klein.'' stond er op een mooie keting, blijbaar voor... Ik trok een wengbrouw op 'Edward Klein?'' Ik schrok, hoe kan de ketting van de wereld beroemde zoon van Rudolf Klein in mijn auto liggen? Ik wou het vergeten en belde Sara op.

''Saar, ik heb zo iets raars gevonden, een kettingtje lag in mijn auto met de text 'Voor mijn lieve Edward van Mama. Sandra Klein' de zoon van Rudolf Klein!!'' Ik schreeuwde het bijna uit, maar toen ik geen reacite horden wou ik ophangen, vast verbroken.

Ik ruimde mijn telefoon op in mijn tas en wou naar het ziekenhuis rijden.

Ik dacht na, als hij van die Edward zou zijn, zou ik hem moeten terug geven. Dat is toch wel zo beleeft? Ik had misschien geen idee hoe hij in mijn auto terecht was gekommen, maar het leek een mooi kettingtje te zijn, en vond het belangrijk om het terug te geven, ik zocht het adres op, en reed naar zijn huis. Hoppend dat ze me binnen zouden laten.

Geen 20 minuten laten was ik aangekommen. Een groot grijs huis kwam tervoorschijn, met een enorm hek. Ik belde aan en wachten tot antwoord.

''Met wie spreek ik hier? We zijn niet geinteresseerd in reclame en ook niet in....'' ik verbrook de irritante deftige stem en begon te praten.

''Uh ja sorry, ik ben Amber Staw, ik uh... heb iets wat van Edward Klein is, een soort van uh... ketingetje?''

er was een stilltje en ik horde de man het vragen aan vast die Edward zelf.

''Laat haar binnen!'' zei Edward nors.

Het hek werd geopend en ging meteen weer dicht, op mijn lelijke oude sneakers liep ik richting het groote huis wat ik ooit had gezien en er werd geopent.

Een man op middelbare leeftijd met een kaal hoofd en een kleine snor deed open.

''Goienmorgen jongvrouw, geef het me maar.'' Hij werd opzei geduwt door een knappe jongen.

Mijn mond zakte een klein beetje open. Hij was knap,maar niet zomaar, hij had de twee mooiste grijze ogen die ik ooit gezien had, ik klapte mijn mond snel dicht en keek naar mijn schoenen.

''Wat sta je daar nou, geef die ketting dan.'' Zei hij geirriteerd.

Ik schrok van zijn onsympatieke opmerking en keek hem nu aan. De verlegenheid verweed meteen en ik deed mijn handen in mijn zij.

''Zeg hallo, ik ben hier helemaal naartoe gereden voor jou meneertje ik-vind-me-gewelldig!'' ik schrok zelf van mijn gedrag. Ik, Amber Staw, kon zich weer eens niet inhouden.

ik pakte snel het kettingtje en keek in de mooie ogen van de egoist.

Hij pakte het aan en zijn ogen keken me groot en verbaasd aan, maar dat veranderde.

''Zeg jongedame, zo praat je niet tegen de Edward Klein!'' Zei hij met een lage stem.

Hij zag er erg jong uit, 18, misschien, en had een jonge stem, wat hem onserieus maakte.

Ik moest mijn lach een beetje inhouden.

''Waar lach je om.'' zei hij nu een teleurgesteld.

Ik wou me omdraaien en weg lopen maar hij hield me tegen.