Βρώμικα Παιχνίδια

κεφάλαιο 27

Πηγαίνουμε προς το μαγαζί και την στιγμή που παω να μπω μέσα, νιώθω ένα χέρι να με τραβάει. Γυρνάω και βλέπω κάποιον που δεν ήθελα να δω...τον Ιαν.

"Ασε με!" του φωνάζω και αποτραβιεμαι. Κάνω να μπω μέσα όμως με σταματάει άλλη μια φορά. "Περιμενε Εμμα, θέλω να σου μιλήσω!" να μου μιλησει; το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να τον ακούσω.

"Εχεις χάσει αυτό το δικαίωμα καιρό τώρα." του αντιμιλαω και τον κοιτάζω στα μάτια. Κάποτε θα ελιωνα για αυτά τα μάτια, τώρα όμως τα απεχθανομαι. Αναστενάζει και κάνει μια προσπάθεια να ηρεμήσει. "Ώρα αφού δεν με ακούς εγώ θα σου μιλήσω. Συγνώμη για ότι έγινε εκείνη την νύχτα, συγνώμη για ότι σου έκανα. Είχα πιει και είχα καπνίσει, δεν είχα επίγνωση των πραξεων μου. Ποτε δεν θα σου έκανα κάτι τέτοιο το ξερεις έτσι;"

Η φωνή του φαίνεται τόσο παρακλιτικη και για ένα λεπτό θα λυγιζα. Αλλά αυτό το λεπτό πέρασε και λυπάμαι μωρό μου αλλά δεν έχω άλλη υπομονή για σενα.

"Ιαν δεν με νοιαζει αν ήξερες τι εκανες η όχι. Το έκανες και αυτό έχει σημασία. Δεν ήταν ότι απλα με προσβαλλες, μου εκαψες τα χέρια! Απλά ξεχνα με όπως έκανα εγώ." του απαντάω και τον βλέπω να εκπλήσσεται. Ίσως περίμενε να πέσω στην αγκαλιά του και να ακούσει σ'αγαπάω, ίσως ήθελε να τα ξεχάσω όλα αυτα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνεται και τα λάθη του έχουν και τιμωριες. Την δική μας τιμωρία.

"Δεν αντέχω Εμμα, μου λείπεις! Σε σκέφτομαι κάθε μερα γαμωτο είμαι άδειος χωρίς εσένα.."
Είναι άδειος;

"Όταν με αδειασες εσύ ήταν ωραία Ιαν; Όταν με απερριψες και με πηδηξες μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός σου σου άρεσε; Λοιπόν εκείνες τις στιγμές ήταν που με εκανες να σε μισησω και αλήθεια εύχομαι να μην ειχαμε ποτε τίποτα. Εγώ έδωσα ένα φιλι με τον Άγγελο. Εσύ ειχες πηδήξει την αδερφή μου θυμάσαι; κι όμως σε συγχωρεσα. Αλλά αλήθεια Ιαν έχεις τελειώσει για μένα."

Δεν περίμενα ούτε εγώ τέτοια απάντηση από μένα αλλά μου βγήκε τόσο αυθόρμητα. Δεν πίστευα πως είχα τα κότσια να πω κάτι τέτοιο. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα χρειαζόταν να το πω και να το νιώσω. Έλα όμως μου ηρθε..

"Λυπάμαι για όλα. Ξέρω πως ήταν δικό μου λαθος και εύχομαι να μην έκανα ποτε τίποτα από ολα αυτά." μου απαντάει καθώς κρύβει το πρόσωπο του στα χέρια του.

"Το εκανες και δεν αλλάζει. Απλά τώρα ζήσε την ζωή σου, χωρίς να σκέφτεσαι εμένα." νιώθω να βουρκωνω όχι από λύπη, αλλά από απογοήτευση. Πλέον τελείωσε. Όλα τελείωσαν. Δεν πίστευα πως θα τελείωνε ποτε και ειδικά με αυτόν τον τρόπο.