Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 11

Voor dat ik begin met het hoofdstuk, heb ik nog een korte mededeling. Ik ga toch weer het verhaal per deel per rechercheur vertellen, anders snap ik er zelf niets meer van. Sorry, het idee was leuk, uitwerking iets minder (vind ik zelf). Elk hoofdstuk wordt weer geschreven vanuit een andere rechercheur. Soms zal ik nog een kleine switch maken binnen een hoofdstuk, maar dan vermeld ik het duidelijk. Sorry! X Noor
----------------------------------------------------------
"Staan!" Bram kijkt angstig toe hoe Liselotte vermoeid op staat. "Daar!" Van Gaal wijst naar een hoek in de cel, als teken dat de forensisch rechercheur daar moet gaan staan. Schuifelent komt Liselotte naar voren. Ze is bang, het is de eerste keer dat ze van Gaal ziet. In het echt ziet hij er nog enger uit dan op de televisie. Liselotte leunt tegen de muur aan als ze voelt dat ze duizelig wordt. Dat helpt, maar helemaal safe voelt Liselotte zich nog niet. Nota bene in haar eigen lichaam. "Rechtop!" Van Gaal kijkt Liselotte prangend aan. Zijn ogen zijn alleen op haar gericht. Liselotte recht haar rug iets. Ze heeft geen idee wat van Gaal van plan is, toch doet ze gehoorzaam wat hij zegt. Het is haar tactiek. Als iemand haar grenzen over gaat, zal ze terug vechten. Zo niet, kan ze beter gehoorzamen en haar krachten sparen voor later. Best slim vindt ze, al heeft ze het zelf bedacht.

"Wat wil je van haar", bemoeit Bram zich ermee. Hij zit nog steeds op de grond en kijkt hoe zijn vriendin trillend in een hoekje staat. Van Gaal richt zijn wapen in Liselotte. Hij schiet niet, hij dreigt. Net als zijn ogen, die zijn net zo dreigend aan het wapen zelf. Al het menselijke is uit hem verdwenen. Van Gaal heeft geen medelijden. Nooit. Hij geniet juist enorm. Hij is veranderd in een wild beest. Het maakt niet uit of het slachtoffer schuldig of onschuldig is, hij geniet van pijn en verdriet. Ook bij Liselotte.

"Ibrahim, jij kan gaan." Bram kijkt verschrikt op. "Ik laat Liselotte niet achter. Nooit." Die opmerking bezorgd hem een boze blik. Liselotte kijkt geïrriteerd zijn kant op. Ze playbackt het woord 'ga'. Bram weet wel wat ze denkt. Als hij vrij is, kan de jonge rechercheur hulp gaan zoeken. Maar hij laat zijn vriendin toch niet zomaar achter? Hij is niet gek.

"Je vijf tellen om op te tyfen, anders schiet ik haar door haar mooie kop." Van Gaal grijnst naar Liselotte. "Dat is verder niet persoonlijk, hoor", verzekert hij haar. Liselotte kijkt naar de grond. Ze hoeft zijn praatjes niet te horen. Ze hoeft zijn ogen niet te zien. "Maar, ik...", begint Bram. Van Gaal luistert niet. "VIJF...", buldert hij. "Wat moet ik dan doen?" piept Bram angstig. "VIER..." Liselotte zucht. Ze sluit haar ogen. Ze wil zijn kop niet zien. "DRIE..." Bram staat op. Hij loopt richting de deur. "TWEE..." Liselotte beeft van de angst. Ze wil niet dood. Ze wil Lova zien opgroeien. "Ik kom je halen, Lies", mompelt Bram. "EEN..." "Ik houd van je."

Bram sneakt de cel uit. Als hij de koude ruimte achter zich laat, wordt hij vast gegrepen door drie mannen. Ze blinddoeken de jonge rechercheur en binden zijn armen vast. Bram laat het allemaal gebeuren. Met zijn hoofd zit hij bij Liselotte. Hoe zal het met haar gaan? Veel tijd om na te denken heeft Bram niet. De mannen trekken hem opnieuw door het gebouw. Ze duwen hem in een auto. Bram zakt naar achteren. "Waar brengen jullie me heen?" vraagt hij. De mannen pakken een tangetje en knippen de tie-raps om zijn polsen weer door. Ze duwen een opnieuw een mobiel in zijn handen, sluiten de autodeur en starten de motor.

Eerst blijft Bram verbouwereerd zitten. Daarna trekt hij de blinddoek van zijn gezicht af.
De mobiel trilt. Bram neemt de telefoon twijfelent op.

"Hallo?"

"We brengen je naar de tunnel. Daarna zorg je dat je drie miljoen euro bij elkaar vindt. Je hebt exact een week. Met elke dag die je er vanaf vandaag extra over doet, zal die chick van je het zwaarder krijgen. Als de week voorbij is, is haar leven ook voorbij."

Het zweet staat op Brams voorhoofd. Drie facking miljoen. Hoe moet hij daar aan komen? Bram heeft zelf gezien hoe van Gaals cel eruit ziet. Liselotte krijgt het niet alleen zwaar, ze heeft het al zwaar. Ze moet hier levend uitkomen.

"Ik kan toch nooit drie miljoen euro ergens op de kop tikken", zegt Bram door de telefoon.

Pas als hij geen antwoord krijgt, ziet hij dat van Gaal al heeft opgehangen. Die klootzak.

Het busje stopt bij de tunnel. De deur opent zich automatisch en Bram stapt verslagen uit de auto. Met de telefoon in zijn zak loopt hij naar het licht. Mooi eigenlijk, zo'n tunnel. Eerst helemaal donker, maar uiteindelijk licht. De zonnestralen landen op Brams gezicht. Fijn. Die had hij de afgelopen vier dagen wel gemist. Met piepende en gierende banden rijdt de bus weg. Opgelucht haalt Bram adem. Hij pakt de telefoon weer uit zijn zak en toetst het nummer van Dries in. Gelukkig neemt zijn chef op.

"Met Dries van Zijverden, politie Friesland. Waarmee kan ik u van dienst zijn?"

"Dries, met Bram."

"Bram! Hoe is het?"

"Kan je me komen halen? Ik ben mij de tunnel vlakbij de Wieksloot."

Bram beëindigt het gesprek. Hij gaat op een kei in het zonnetje zitten. Was Liselotte maar hier. Ze had deze stralen echt heerlijk gevonden. Een beetje licht doet een mens goed. Zeker haar.

Liselotte zakt in elkaar. Ze voelt geen pijn. Haar botten en spieren lijken de harde klap prima op te vangen. Gek eigenlijk, dat dood zijn. Het voelt heel zwevend, heel licht. Het is mooi om overal vanaf te zijn. Bram en Lova gaan zich wel redden. Ze zijn sterk genoeg. Over hun hoeft Liselotte zich geen zorgen te maken.
De dood is puur, niet nep, zoals sommige mensen in het leven. Niemand liegt, niemand doet stomme dingen. Het is allemaal simpel en eenvoudig. Dat voelt best fijn. Geen gevoel, geen pijn. Geen emoties, maar rust. De dood is niet donker, zoals veel mensen denken. De dood is licht. Niet donker en niet zwaar. Geen geluid, alleen gesuis. Geen regen, alleen licht. Licht. Was het leven ook maar licht geweest. Een beetje licht doet de mens goed. Zeker haar.

------------------------
Sorry guys :(