Link's

37 Troost

Als Harry enorm laat terug komt, en stil de deur van Louis' appartement opent en op slot doet, hoort hij de jongeman al meteen. Bezorgd wandelt hij met stevige passen richting de slaapkamer, zonder schoenen uiteraard. De man ligt klam en bezweet in zijn bed te rollen en te vechten tegen demonen in zijn hoofd. Harry's gestalte twijfelt bij de deuropening, maar de gepijnigde gezichtsuitdrukkingen van de middenvelder doen hem toch binnen gaan. Hij zet zich op de rand van het bed en mompelt wat woorden.
"He Louwie, er is toch niets?" Louis lijkt te reageren op de hese stem en rolt gefrustreerd richting Harry om dan zijn been stevig vast te grijpen en verder te dromen. Harry maakt een sussend geluid en kruipt volledig in bed, Louis bevindt zich snel bij zijn middel. Even lijkt alles onwennig maar al snel streelt hij het bedroevende gezicht van de kleine man. Louis lijkt te kalmeren en zet zich tegen Harry aan om hem stevig vast te houden. Harry zelf staart bedenkelijk voor zich uit en mompelt nog wat sussende woordjes waarna Louis terug rustig verder slaapt.

Het is veel te vroeg als mijn wekker af gaat. Na vijf minuten krijg ik mezelf zo ver om door de deur heen te manken en op de deur van de reservekamer te kloppen. Harry slaapt er nog zeer diep, hij ziet er moe uit. Geen idee hoe lang hij thuis gebleven is en wanneer hij juist terug kwam. Ik besluit thee voor mezelf en hem te zetten en kleed me aan om dan terug naar zijn kamer te gaan. Hij slaapt nog steeds. Ik doe het raam open en merk hoe de frons langzaam tevoorschijn komt op zijn gezicht, een stevige arm beschermt hem van het invallende zonlicht.
"Je moet opstaan." Hij murmelt wat terwijl ik de kamer al weer uitloop en vermoeid aan tafel ga zitten. Op een of andere manier blijf ik me moe voelen, ook al doe ik helemaal niets. Ik drink net van mijn thee als Harry uit de kamer gestrompeld komt, wrijvend in zijn ogen tegen de slaap. "Hoe laat ben je precies gaan slapen?" Ik grijns flauwtjes, maar kan geen echte glimlach uitlokken bij hem.
"Onverwacht laat." Hij drinkt dankbaar van zijn thee terwijl ik een boterham eet.
"Tja." Onze vermoeidheid zorgt ervoor dat het stil is, dus eet ik alles op, smeer en tape mijn enkel in om dan voor mijn kast te gaan staan en een hemd aan te doen, met daarboven een jeansbroek. Ondertussen kan ik al wandelen zonder krukken, maar het blijft pijnlijk. Een normale blessure zou met kiné in een paar dagen genezen moeten zijn, maar er is gewoon te veel beschadigd om te trainen. Ik doe mijn klassieke sportschoenen aan, en merk dat Harry opnieuw een pak draagt, een dat netjes gestreken is deze maal. We wandelen in stilte naar zijn auto waarna ik instap, mezelf afstotend op mijn rechter enkel.
"Je bent toch zeker hé?" Zijn groene ogen zoeken even twijfelend mijn blik op, maar ik knik zelfzeker.
"Ja Harry, het is goed zo." Hij glimlacht en start de auto.

"Louis Tomlinson." Ik meld me nadat ik me geïdentificeerd heb bij een receptioniste. Ze knikt glimlachend en draagt een strak pak.
"Ik zal even voorlopen tot daar." Ik knik en stoot Harry aan als we ver achter haar aan lopen.
"Niks voor jou?" Hij grijnst, zijn ogen lonken even over haar lichaam.
"Als ik haar zou willen, dan zou ik haar kunnen hebben." Ik lach zacht en houd mijn oog op de richting naar waar ze loopt.
"Dat wil ik wel eens zien." Hij geeft me een knikje om aan te geven dat hij het gehoord heeft waarna we beiden in een lift stappen. Godszijdank, mijn enkel kon niet veel langer meer aan; ook al heb ik voor de zekerheid nog krukken bij. We staan dicht bij elkaar, ik wacht op een zwoele beweging van de grote man naast me.
"Kijk je soms voetbal?" De vrouw glimlacht maar schudt haar hoofd. Harry glimlacht sympathiek, ik moet toegeven dat hij er goed uit ziet zo. "Dan weet je ook niet met wat voor mensen je soms in de lift staat." Ze lijkt nerveus te worden door zijn hese stem en schudt opnieuw haar hoofd.
"Dat is ook precies waarom ik hier werk." Harry glimlacht als de lift stopt en we uitstappen.
"Dank u wel voor de hulp." Ze knikt en is weg. Ik lach als we naar de open deur voor ons lopen.
"Dat is nog niet voldoende Styles."
"Wacht maar Tomlinson." Hij fluistert het met opeengeklemde kaken. Een man van middelbare leeftijd stapt op ons af en rijkt ons zijn hand aan. Ik geef mijn kruk even aan Harry zodat ik hem ook een hand kan teruggeven en mank dan binnen. Hij helpt me met de stoel naar achter te schuiven en glimlacht dan.
"Zo Louis," zijn ogen staan nieuwsgierig. "We zijn hier om een mogelijk samenwerkingsverband te bespreken." Ik knik en besluit terug te praten, zijn woorden klinken alsof hij veel macht heeft.
"Dat klopt." De man bekijkt even zijn computerscherm.
"Klopt het dan ook dat je niet geïnteresseerd was in een voltijds contract?" Ik frons kort, die term is nooit gevallen. Ik heb hun mails dan ook niet gelezen.
"Ik weet niet precies-" Harry kucht kort en neemt het over.
"We hebben geen interesse daarin. Drie dagen in de week en de nodige sociale media wanneer er een nieuwe collectie gearriveerd is lijkt ons ruim voldoende." De man speelt wat met zijn pen en knikt dan.
"En dat is een vaste keuze? Ik ben er van overtuigd dat veel meer kleding u alleen maar positieve gevolgen zou geven. Onze kleding is van topkwaliteit en bovendien erg mooi en praktisch." Ik besluit te antwoorden na een korte blikwisseling met Harry, wat ben ik blij dat ik hem bij heb.
"Ik zou ook graag onafhankelijk zijn van uw merk. Ik wil graag tonen wat voor prachtige dingen u maakt, maar dan wel met mijn persoonlijkheid erbij." De man fronst kort, hij lijkt niet tevreden.
"Maar u kunt eindeloos combineren. Enkel de schoenen zou ook al volstaan." Ik glimlach vriendelijk maar schud mijn hoofd.
"We zijn zeker van onze beslissing, meneer Betson." De man zucht en knikt dan om terug een vriendelijke façade op te zetten.
"Ik begrijp u beslissing. Ik zal een contract opstellen en het aan uw medewerker doorsturen. U kan later altijd terug komen om het te ondertekenen. Mijn secretaresse zal alvast een afspraak inplannen, want we hebben het altijd druk." Hij beslist dat het genoeg geweest is en staat gelijktijdig met Harry op. Ze geven elkaar een hand, ik doe hetzelfde en mank dan terug naar buiten, vloekend op Harry die er even teveel vaart in zet.
"Ging dat goed?" Harry draait zich om en wacht op me, mijn ogen geven hem een hoopvolle blik.
"Het ging prima." Hij glimlacht professioneel en wandelt dan mee terug naar de lift.
"Je ziet er gespannen uit." Harry schudt zijn hoofd, zijn pupillen worden kleiner als we in de lift stappen en hij even naar de grond kijkt.
"Ik ben ook prima."
"Is het stress voor Vanessa?" De man fronst kort en glimlacht dan speels naar me.
"Absoluut niet."

Dan provoceren we Harry maar.