Beni sen öldürdün baba..

Vedalar hep en zoru..

    Gelmişti acı ile ayrılık zamanımız. Gidiyordu kahraman. Bir pazar günü seher vaktinde yolcu etmiştik babamı. Ağlamak yerine gururla yollamak istediğimden akıtamadım o gitme diye yalvaran gözyaşlarımı. Bağıra çağıra bırakma bizi diyemedim. Demedim işte. Üzülerek gitsin istemedim gözü arkada evlatlarında kalsın istemedim. Her daim yanımızda olacağına inandıran babam son sarılışım ardından bırakmıştı ellerimi. Ve o günden sonra hiç tutmadı bıraktığı elleri hiç sarılmadı bir daha. Gözyaşlarımı silmedi. Kızım demedi bana bir daha..
    Gidişinin ardından günlerce kardeşim Eylül'ü teselli etmeye çalıştık. Hep onu ayakta tutma çabaları verdik. Maalesef ki ben o kadar metanetli davranamadım. Bittim. Düştüm.. Düştüm ve kaldıranım olmadı. Babaya ihtiyaç duyduğum zamanlarda sesini bile duyamadım. Okulumu boşladığım o zamanlarda toparlanmam gerektiğini biliyordum. Güçlü durmalıydım en azından kardeşim için. Annemin çok uğraş vermesiyle bir özel sağlık lisesinde hemşirelik okuyordum. Başarılı olmak için çok çaba sarf edip annemin yüzünü güldürmeliydim. Benim için vermiş olduğu mücadelenin karşılında umutlandırmalıydım onu. Tüm bu ikilemli günlerimiz içinde kahraman babamı görmeyeli 1 sene olmuştu.  Kahraman diyorum çünkü ilk aşkım olamayan baba kahraman olarak kazınmıştı aklıma. Boşanırken vermiş olduğu sözü hiç tutmadı babam. Her zaman çocuklarım diyen adam bırakıp gitmişti bizi. Zor günler geçirdiğinden emindim. Yanında olmak istediğim adam yanında istemiyordu beni. Her gece başımı yastığa koyunca dualar eşliğinde akardı o damlalar gözümden. Yastığa düşen her damla "BABA" diyordu âdeta. Özlem doluydum. Babamı istiyordum. Ama o hiç gelmiyordu.. Yemez içmez oldum. Yaşamımda eksikliğim olan babamı dolduramadı hiç bir sevgi. Sigaram eşlik ediyordu her gece baba diye ağlayışlarıma. Hiç birimiz hak etmemiştik bu ayrılığı. Kimse beklemiyoru bu boşvermişliği. Biz üç evlat baba istiyorduk...