Hij is onvermijdelijk

38) Zuigzoenen

( You're like a drug. I should leave you alone but i want more. )

*38) Zuigzoenen

{ LIA } 

Het is al na 12 uur geweest en het eerst wat ik wil doen is gaan slapen. Morgen heb ik gewoon school, waar ik nu al geen zin in heb. Als ik thuis kom zie ik dat mijn moeder aan tafel zit met een kaart in haar hand. Ergens ben ik wel nieuwsgierig wat het is maar ik ben zo moe dus ik wil de trap op lopen maar ze heeft me al gehoord. "Nathalia?" Ik zucht en loop naar haar toe. 

"Je bent dus toch terug gekomen." Ik knik. Maar ik ben nog steeds boos op haar. Het is nog steeds mijn keuze om kunst te gaan studeren in plaats van economie.  "Je moet dit lezen." Ze geeft me de kaart. Shit. Op de voorkant zie ik een afbeelding van een bruid en bruidegom met allemaal roze rozen erom heen. Is dit wat ik denk dat het is? Bang maak ik de kaart open en lees wat er staat in grote, mooie, krulletters. 

'bruiloft van Joseph en Kimberly' Lees ik zachtjes hardop voor en kijk mijn moeder aan. Ze kijkt verdrietig. Snel lees ik verder en bekijk dan de foto van mijn vader en zijn vriendin, toekomstige vrouw. Mijn stiefmoeder dan toch? Ik weet het niet en wil het ook niet weten. 

"Mam we gaan echt niet naar deze bruiloft." Als ik haar aankijk zie ik een blik die ik lang geleden voor het laats heb gezien. Ze ziet er zo verloren uit. Dit moet moeilijk voor haar zijn. Natuurlijk is dit moeilijk voor haar. Haar ex man heeft het huis verlaten en is nu gelukkig met een ander. Ergens voel ik medelijden voor mijn moeder. Het vertrek van mijn vader is het moeilijkste wat er is gebeurt in mijn leven, laat staan voor haar. Ik zucht en ga naast haar zitten. 

"Ik wil dat je gaat. Je hebt geen keuze want hij is alsnog je vader."  "Die drie jaar lang niks van zich liet horen!" sis ik.  "Hij heeft er spijt van. Iedereen maakt fouten." Het blijft een tijdje stil. 

"Ben je met Alfredo aan het daten omdat papa een ander heeft?" Vraag ik haar dan. Ze kijkt me aan met een zwak glimlachje en schudt haar hooft.  "Nee lieverd. Ik date niet met hem omdat ik jaloers ben op je vader." Het klinkt ook niet echt iets voor haar.

"Het klinkt misschien raar maar ik ben oprecht blij voor je vader." Ik trek mijn wenkbrauw op. Dat klinkt inderdaad raar.  "Ik dacht dat we hem haten voor alles wat hij ons heeft aangedaan." Ze zucht.  "Dingen zijn niet verlopen zoals we geplant hadden maar dat hoort denk ik bij het leven." Nog steeds snap ik het niet. 

"Als je vader gelukkig is met haar ben ik ook gelukkig voor hem. Jij moet het hem ook vergeven Nathalia. Je kan niet altijd terug blijven denken aan het verleden." Sinds wanneer kan mijn moeder zo inspirerend praten?  

"Je vader gaat met Kimberly en ik ga met Alfredo. Geen problemen toch?"  "Dus het is echt serieus tussen jouw en Alfredo?" Ze knikt lachend en zo'n lach hem ik lang niet meer gezien. Ze lacht van geluk. 

"Fred en ik zijn echt verliefd op elkaar." Het klinkt zo raar dat ouderen ook nog verliefd kunnen worden.  "Jij hebt me juist geleerd dat liefde niet bestaat." mompel ik. Ze haalt haar schouders op. "Dingen veranderen lieverd. Hij maakt me oprecht echt gelukkig en ik zie echt een goeie toekomst met hem." Ik knik.  "Ooit krijg jij dat ook."  "Wat?"  "Iemand die je gelukkig maakt." Ik kijk haar verbaasd aan. Vaag zie ik Michael voor me en moet denken aan onze intense zoen. Alleen al van het denken tintelen mijn lippen. Ben ik verliefd op hem? Nee toch. Dit is gewoon een fase in je puberteit, denk ik. 

"Liefde is ingewikkeld maar zo mooi." Michael en ik zijn ook ingewikkeld. Steeds meer begin ik te twijfelen of ik wel of niet iets voor hem voel. Iets meer dan gewoon vrienden of beste vrienden.

"Alsjeblieft, ga naar die bruiloft van je vader. Je zou hem echt gelukkig maken en het moet echt een van zijn mooiste dagen van zijn leven worden. Als jij aanwezig bent maak je het compleet." "Maar ga jij niet mee dan?" Ze bijt op haar lip en schudt haar hooft.  "Nee. Dat lijkt me niet zo'n goed plan dat zijn ex vrouw op het feest verschijnt. Bovendien zou dat echt akward zijn voor Kimberly." Ja ze heeft wel gelijk.  

"Gewoon niet twijfelen maar gewoon gaan." Ik zucht.  "Oke dan." mompel ik zachtjes.  "Ik ga wel naar de bruiloft." Mijn moeder klapt van blijdschap in haar handen en geeft me een snelle knuffel.  "De bruiloft is al over minder dan twee maanden en we moeten nog een jurk voor je vinden."  "Maar je weet dat ik geen jurken heb want ik haat jurken." zeur ik.  "Je moet iets netjes aan." Ik rol met mijn ogen.  "Je moet maar eens gaan shoppen met demi denk ik."  "Jaja ik zal het haar vragen." Weer lacht ze van blijdschap en heel die ruzie die we hadden voordat ik weg liep van huis ben ik alweer vergeten. 

Na het eten stap ik onder de douch en blijf er extra lang onder staan. Elke plek waar Michael me heeft aangeraakt maak ik goed schoon en telkens zie ik een beeld voor me hoe hij me zoende en me aanraakte. Wanneer ik vind dat alles schoon genoeg is stap ik de douch uit en kijk in de spiegel. Meteen valt er iets op. Ik ga wat dichterbij staan om te kijken of het echt zo is en ja hoor, het is echt zo. Aan de linkerkant van me nek vind ik een paar rode vlekjes. Sommige groter dan de ander en sommige roder. Zuigzoenen. Michael heeft een spoor van zuigzoenen achtergelaten in mijn nek. Alsof het niet erger kon.