Hayat Garip

Ne Fark Eder ? (2.Bölüm)

"Anne,bunu asla yapamam.Yapmayacağım."

Annemin beni sıkıca saran kolları gevşemişti.Hızlı bir şekilde bana doğru döndü.

"Ne dedin sen ? Sanırım yanlış duydum ?"Benden böyle bir şey beklemediğini anladım.

"Hayır anne yanlış duymadın kesinlikle oraya gitmeyeceğim."Sesim titriyordu ve olduğundan daha tiz çıkmıştı.

Ayağa kalktı ve pencerenin önüne dikilip dışarıda oyun oynayan çocukları izlemeye başladı.Kendi kendine mırıldanıyordu.

" Başka bir okul seçeneğin varmış gibi davranıyorsun."

"Anne başka bir okul umrumda değil.Hatta hiçbir şey umrumda değil.Asla burayı terkedemem.Ben burda yaşamak zorundayım.

"Peki ama neden küçük hanım ? Hayallerindeki okul olmadığı için mi ?"Alaylı bir tavırla kahkaha atıyordu.Sinirlenmişti ama bu benim umrumda değildi.

 "Benim hayallerim artık yok anne.Unuttun mu o günden sonra hiç olmadı.Gitmeyeceğim çünkü beni hayatta tutan herşey burada saklı.Senin  umursamadan  hergün geçtiğin o caddeler,o sokaklar benim bütün hayatımı içinde barındırıyor.Burası bize dair her şeye tanıklık etti .Benim bir hayatım vardı anne.Tam iki ay önce gerçekten nefes aldığım bir hayatım vardı.Gerçekten nefes almamı sağlayan...

" Siz diye bir şey üzgünüm ama artık kalmadı.Artık sadece sen ve o ölü çocuk var.Ayrıca o sana aşık bile değildi.Eğer sana gerçekten aşık olsaydı,seninle kurduğu hayalleri yaşamak isterdi.Kurtuluşu ölümle değil,senin yanında arardı.O bunların hiç birini yapmadı.Senin için zorluklara katlanma zahmetine bile girmedi.Sen onun için hayatını boka çevirmek  üzeresin peki o senin için neyini feda etti ?"

   Annemden böyle bir çıkış beklemiyordum.Bana hiçbir zaman bağırmamıştı ama şimdi deli gibi bağırıyordu.Söyledikleri canımı acıtmıştı.Gerçekten her şey tam olarak böyleydi.Bunları bende biliyordum ama birinden duymak çok daha kötüydü.

   Gözlerimden akan yaşları elimin tersiyle sildim.Artık annemden bile nefret ediyordum.Gerçekten beni sevmediği için ondan da.Gerçeklerle yüzleşebileceğim cesareti bulamadığım için kendimden de.

   "Bugüne kadar hep istediğin gibi davrandın.Baban ve ben,hiçbir davranışın için seni sorgulamadık.Kötü olsa dahi her davranışında arkandaydık.Ama bugün,senin için senden birşey istiyoruz.Ve eğer isteğimizi yerine getirmezsen,bundan sonraki tavırlarımız eskisi gibi olmayacak."

Hayatım acınasıydı.Bir an o lanet okula gitmediğimde neyin değişeceğini düşünmeye başladım.Hiçbir şekilde hayatımı daha güzel kılan bir şey olmayacaktı.Her şey aynı derecede acınası kalmaya devam edecekti.İşte bu yüzden,bugüne kadar beni ayakta tutan anıları burada,arkamda bırakıp gitmeliydim.Annem haklıydı.O,beni sevmemişti.Ben her şeyimi feda etmeye hazırken,o kaçıp gitmişti.Ve ben artık onun bıraktıklarıyla yaşamak zorunda değildim.Onun bana bıraktığı her şeyi,bende arkamda bırakıp gitmeliydim.