Ik in Twilight 2

Love and insecure

Nadia p.o.v.

*Volgende dag*

Ik loop naar beneden op zoek naar Lola. Ze was weg toen ik wakker was. Ik loop rond maar zie niemand. Dan hoor ik geluid uit de keuken komen. Snel loop ik ernaar toe en zie Lola. Ze pakt dingen van de tafel af die lijken op brood, koek en ei.
'Lola. Je kan dat niet zomaar eten.'  zeg ik snel en pak haar vast. Dan valt er een bord op de grond. Het breekt en ik weet zeker dat iedereen het hoort.
In een seconde staat iedereen voor me.

Seth p.o.v.Ik kijk op van de game als ik wat hoor breken. Ik spring op en ren naar beneden. Natuurlijk staan de Cullens eral. Ik zie een gebroken bord en Nadia verbergt Lola achter zich. Ze zit ook op haar knieen.
'Please don't hurt me or Lola. It was a accident.' fluistert ze. Tranen stromen over haar wangen. Ik zoek rond naar Carlisle maar die is er niet. Aan het werk zeker.
'Don't worry dear.' fluistert Esmé.
Nadia lijkt banger.
'Why did it fall of the tabel?' vroeg Esmé en Nadia begint gelijk alles vast te pakken en op te ruimen. Het eten was nog hartstikke warm en het brand vast haar handen maar ze geeft geen kik.
"Lola took something but I can pay it back. She just wanted something to eat. Normally I bring it to her but I diden't know when I get food here.' fluistert ze. Ik loop naar haar toe en help haar met opruimen.

'It's not a problem dear.' zegt Esmé en ze pakt Lola op. Lola en Nadia kijken haar bang aan. Esmé gaat aan tafel zitten met Lola op schoot.
'Take what you want dear' fluistert ze naar Lola. Heel langzaam steekt Lola haar hand uit naar een stukje toast en pakt het. Dan knabbelt ze erop.
Esmé doet niks.
Nadia gaat na een paar seconden verder met opruimen. Als ik haar hand aanraak trekt ze die weg alsof ik haar gebrand heb en staat snel op met de spullen en haast zich weg. Ik kijk haar na en ze de grote wonden op haar rug door haar lichte beige creme nachtjapon heen. Nu heb ik pas door hoe gebroken ze is. En ik weet niet of ze me ooit nog lief zou kunnen hebben.

*Paar maanden later)

Nadia p.o.v.

Ik was hier nu een paar maanden. Lola had het naar haar zin en werd vertroeteld door de anderen. Ik kon niet anders dan bang blijven. De wonden waren weg gegaan maar de krassen zaten nog op mijn hart. Het was raar om hier te zijn.

Met een zucht sluit ik het boek. Pap zei dat het misschien helpt als ik het opschrijf. En het hielp.... Een klein beetje.

Ik kruip in bed en probeer te slapen. Het was al 1 uur maar ik kon niet slapen. Ik was gewend geraakt aan de lange dagen.

*Droom*

Een meisje zat naast me tijdens zowel wiskunde als Spaans en ze liep met met me mee naar de kantine voor lunch. Ze was klein, een aantal centimer kleiner dan mijn een meter zestig, maar door haar donkere, wild krullende haar leek het verschil niet zo groot. Ik kon me haar naam niet herinneren, dus glimlachte en knikte ik terwijl zij doorratelde over de leraren en de lessen. Ik deed geen moeite haar gerhaal te volgen.
We zatten aan het eind van een volle tafel met een aantal vrienden, die ze aan me voorstelde. Ik vergat al hun namen gelijk nadat ze die genoemd had. Ze leken onder de indruk van het feit dat zij gewaagd had mij aan te spreken. De jongen uit mijn Engelse les, Eric, zwaaide naar me vanaf de andere kant van de kantine.

Daar, in de kantine, tijdens mijn pogingen een gesprek te voeren met zeven nieuwsgierige vreemdelingen, zag ik hen voor het eerst.

Ze zaten in de hoek van de lange ruimte, zo ver mogelijk van waar ik zat. Ze waren met hun vijven. Ze spraken niet, en ze aten niet, hoewel ze allemaal een blad met eten voor zich hadden staan. En ze gaapten me niet aan, zoals de meeste andere leerlingen, dus kon ik rustig naar hen staren zonder bang te hoeven zijn een overmatig geïnteresseerde blik te ontmoeten. Maar toch was het geen van deze dingen die mijn aandacht trokken en vasthielden.
Ze leken totaal niet op elkaar. Van de drie jongens was er een groot: gespierd als een bodybuilder, met donker, krullend haar. De tweede was langer, peziger, maar toch gespierd en hongblond. De laatste was de slungelig, minder zwaar gebouwd, met rommelig, bronskleurig haar. Hij was jongensachtiger dan de anderen, die eruit zagen alsof ze eigenlijk studenten waren of zelfs leraren hier, in plaats van leerlingen.
De meisjes waren elkaars tegenpolen. De lange was statig. Ze had een schitterend figuur, het soort dat je ziet op het omslag van de badpakeditie van Sports Illustrated, het type waar elk meisje een deuk oploopt van eigenwaarde alleen doordat ze zich in dezelfde ruimte bevindt. Haar haar was goudkleurig, lichtgolvend en hing tot halverwege haar rug. Het korte meisje was elfachtig, extreem dun, met fijne gelaatstrekken. Haar haar was diepzwart, kort geknipt en stond alle kanten op.
En toch waren ze allemaal exact hetzelfde. Allemaal waren ze krijtwit, het bleekst van alle leerlingen uit deze zonloze stad. Bleker dan ik, de albino. Ze hadden allemaal heel donkere ogen, ondanks hun uiteenlopende haarkleuren. En ze hadden ook donkere kringen onder hun ogen, paarse schaduwen als van een blauw oog. Alosf ze allemaal leden aan slapeloosheid, of bijna hersteld waren van een gebroken neus. Maar hun neuzen, al hun gelaatstrekken, waren kaarstrecht, perfect.
Maar dat alles was niet de reden waarom ik niet weg kon kijken.
Ik staarde omdat hun gezichten, zo verschillend, zo gelijk, allemaal fabelachtig, onmenselijk mooi waren. Het waren gezichten die je nooit verwacht te zien, behalve misschien op de geretoucheerde bladzijden van een modetijdschrift. Of geschilderd door een oude meester als dat van een engel. Het was moeilijk te bepalen wie het mooist was. Misschien het perfecte blonde meisje, of de jongen met de bronzen haren.

Ze keken allemaal weg - weg van elkaar, weg van de ander leerlingen, weg van wat dan ook, voor zover ik het kon zien. Terwijl ik keek, pakte het kleine meisje haar blad - ongeopend blikje fris, ogegeten appel - en liep weg met een snelle, sierlijke pas die thuishoorde op de catwalk. Ik keek, verrast door haar lenige daseressenstap, hoe ze haar blad leegkiepte en door de achterdeur gleed, sneller dan ik voor mogelijk hield. Mijn ogen schoten terug naar de anderen, die nog in dezelfde houding zaten.
'Wie zijn dát?' vroeg ik het meisje uit mijn Spaanse les, wier naam ik vergeten was.
Toen ze opkeek om te zien wie ik bedoelde - hoewel ze het allang wist, waarschijnlijk door mijn toon - keek hij plotseling op naar haar: de dunne, jongensachtige, de jongste wellicht. Hij keek slechts een fractie van een seconde naar mijn buurvrouw, en toen blikten zijn donkere ogen in de mijne.
Hij keek snel weg, sneller dan ik kon, hoewel ik in een vlaag van verlegenheid mijn blik afwendde. In die korte flits van een glimp toonde zijn gezicht totaal geen interesse. Het was alsof zij zijn naam feroepen had en hij ongewild had opgekeken, hoewel hij al besloten had niet te antwoorden. (Al het dikgedrukte komt rechtstreeks uit het boek)

Ik zat gelijk rechtop. Het was licht aan het worden. Ik voelde me warm en misselijk. Wat was dat. Ik gooide de deken van me af om wat af te koelen en toen rolde ik ook nog weg van de plek waar ik lag. Me hele lichaam plakte voor mijn gevoel.

Ik hoorde geklop op mijn deur maar het klonk raar.
'Come in.' fluister ik. De deur opent en papa loopt binnen.

'Papa.' fluistert ik. Hij geeft me een glimlach en gaat voor me zitten. Dan raakt hij me voorhoofd aan.

'You're sick.' zegt hij.

Ziek? 'What do you mean?'

'You're burning up.'
Ik kijk hem nog steeds vragend aan. Dan loopt hij weg. WTF!!!!
Even later komt hij terug.

"Mound open and hold this under your're tong.' Ik doe zoals hij zegt en stop de rare minnie buis onder mijn tong. Even later haalt hij hem weer weg en laat hem aan mij zien. 40 graden. Oh. Ik had koorts.
Papa stopt me weer in.
"Stay in bed and I will let Esmé bring you food oké?'
Ik knik.
'Good.' Papa gaf me een kus op mijn voorhoofd waardoor ik moest glimlachen. 'I need to go to work.'
'Okay, daddy.'

Ik val snel in slaap als hij weg is. Als ik wakker word geschud open ik me ogen en zie Esmé met een glas met water in haar hand. Ik drink het op als ik merk hoe dorstig ik ben.
'Esmé?' vraag ik zachtjes.
'Yes?' vroeg ze..
"What is you're relation with daddy?' vroeg ik.
'I'm his wife.' zegt ze. Ik knik. Dus dan is zij mijn moeder. Wel ik weet wie mijn echte papa is maar waarom zal Papa mij anders dochter noemen.
'So you're mommy?' vroeg ik.
Esmé begon te stralen.'If you want me to be you're mommy. I will be you're mommy.' legt ze uit.
Ik glimlach.
"I want you as a mommy.' fluister ik zachtjes.
'Then I will be you're mommy.' fluistert ze en ze geeft me een kus op mijn voorhoofd net als papa voordat ik in slaap val.