10 yaşlarında falandım. Ailem asılsız saçma nedenlerden dolayı boşanma kararı almıştı . Bu beni derinden etkilese bile çocuktum ben varmıydı söz hakkım ? Annem gizlice planlar kurup kaçmayı planlıyordu bende gelecektim yanında tabi. Okullar kapandı biz kaçtık annemle ama haber verecektik tabiki babama . Dayımlara gittik ben ağlamaktan ölecem sandım . Kimsenin umrunda değildim ama daha 10 yaşındayım ya ne bu vicdansızlık ? Akşam olmuştu babam eve gelmiş bizi bulamamıştı sanırım deliye dönmüş olacak adam. Telefon çaldı arayan babam öyle bir korktum ki neyse açtım Kızım!! Nerdesiniz ? Sustum konuşamadım ağlıyamadım . Tuttum kendimi o an nasıldım hayal bile edemezsiniz ..Siz hiç babanızla babanız ağlarken konuştunuzmu ? O koca adam yıkılmıştı , telefonu anneme verdiğim gibi çıktım odadan onlar ne konuştu bilmiyorum ama ben ölüyorum sandım. Evet nefesim kesiliyordu , soluksuz kaldım. Gittim içeriye annem ağlıyordu dayanamadım sarıldım 'Boşver anne düzelecek herşey ' ne kadar inandıysa artık ben bile inanmadım. Düzelmedi hiç birşey ben mutsuzdum annem mutsuz babam mutsuz. Ne olacaktı sonumuz ? Hep böylemi kalacaktık ? O gün evde bulduğum tüm hapları yuttum . Son anda fark ettim hepsi vitamin hapıymış. Ah Salak !! Bula bula bunlarımı buldun .. O gün ağlamaktan uyuya kaldım belki yarın herşey düzelir umuduyla...
Evet yarın oldu herşey aynı annem ağlıyor , babam aramıyor.. Ne yapabilirim diye düşündüm.. Bir hırçımla aldım annemin elinde telefonu aradaım babamı.. Çalıyordu ama açmadı. Korktum acaba adam bişey mi yaptı kendine ? Çünkü babam sürekli terkedilmiş biri. 3 yaşındayken annesi terk edip Almanya'ya gitmiş .. Anne ya ! Anne! .
yarın devamı gelecek yazarken ağladım amk.
