UMUT

Bölüm 1.

"Bu...... Bu nasıl olur?" Denizin eşsiz sesi ve  gözlerimdeki  yaşlar birbirine karışırken sorgulayarak ilerliyordum."

Bu nasıl olur?" Hala inanamıyordum. Daha yarım saat öncesinde hayatım ne kadar güzeldi, kanser olduğumu bilmediğim anlar. Öğrenişimle yıkılışım bir olmuştu.

 Peki ya daha kendime kabullendirememişken aileme nasıl  diyecemtim? Anneme, babama, kız kardeşime? Peki ya o çok sevdiğim sevgilim Bora'ya ne diyecektim? Canım kadar çok sevdiğim, kardeşim dediğim arkadaşlarıma ne diyecektim?Ne kadar çok üzüleceklerdir şimdi.

Bunları düşünürken çoktan eve varmıştım. Kendimi biraz toparlayıp kapıyı çaldım. Kısa bir süreden sonra annem heyecanla kapıyı açtı.

"Hoşgeldin kızım öğrendin mi neymiş bu? Dayanamayıp ağlamaya başlarken anneme sarıldım. " Anne, annem." Annem ne olduğunu anlamaya çalışır gibi yüzüme bakıyordu. Beni içeri alıp koltuğa oturttu.

" Kızım ne oldu ne bu hal?" Bu arada babam ve kız kardeşim de gelmiş bizi izliyorlardı. " Anne ben kansermişim." Annemin  duymasıyla elini ağzına götürmesi bir oldu. Babam sessizce otururken kardeşim Neşe'nin sesini duydum " Abla şaka demi şaka yapıyorsun. Sadece bizi kandırmaya çalışıyor anne inanmayın." " Hayır ablam duydukların doğru, kanserim."

Anlıyordum onları hele de annemi. Canımdan kanımdan bir parça karşıma gelmiş kanserim dese ne yapardım ben Allah bilir. " Peki ya şimdi  ne olacak? " diyen anneme cevap veremedim. " Bilmiyorum."  çıktı sadece ağzımdan. " Ne olacağımı var Melek en yakın zamanda Amerika'ya tedaviye gitmeli. Sen merak etme kızım seni en iyi doktorlara götüreceğim." Bundan başka çarem yoktu zaten. " Anne, baba  izninizle ben Bora'yla buluşsam. Ona da söylemeliyim." Babam başını sallayınca çantamı da alıp evden çıktım.

 Bana iyi gelecek tek şey denizin sesi ve Bora. O yüzden sahile doğru ilerlemeye başladım. Olacakları düşündükçe ağlayışım yükseliyordu. Hıçkırıklarım artarken telefonumu çıkarıp Bora'yı aradım. Uzun bir sessizlikten sonra ses geldi. " Alo, Hayat." Bir süre ağlamaklı sesimi toparlamaya çalışıp - ne kadar başarısız olsam da - konuşmaya başladım. "
Bora, seninle konuşmak istediklerim var sahile iner misin? " Hayat sen ağlıyormusun?" dedi hattın diğer ucundaki Bora. Onun sesini duyunca daha fazla dayanamayıp hıçkırıklarımı serbest bıraktım. " Hayat sen iyi misin? Bekle orda güzelim yanina geliyorum." Telefonu kapattiktan sonra bir banka oturup  Bora' yı beklemeye başladım. Aradan yarım saat  kadar bir zaman geçtiğinde Bora' nın sesini duydum.

 "Hayat! " Kalktığım gibi Bora' ya sarılırken Bora ifadesizce yüzüme bakıyordu. " Hayat ne oldu, neden ağlıyorsun?" Kendimi toparladıktan sonra  konuşmaya  başladım " Sana diyeceklerim var Bora beni iyi dinle. Bora ben...ben kanserim. Hıçkırıklarım artarken Bora sessizliğini koruyordu. " Nasıl yani?" "Duydun işte Bora ben kanserim. Lütfen bana daha fazla soru sorma sana ihtiyacım var. Sen olmadan bu süreci atlatamam ben. Bu süreçte beni yanlız bırakmayacaksin değil mi sevgilim?" umutla Bora'nın gözlerine bakıyordum." "Hayat üzgünüm.Ben yapamam bu çok zor bir şüreç atlatıp atlatamayacağın bile belli değilken bunu yapamam. " "  Nasıl yani Bora ne demek bu beni bırakacak mısın?"  "Hayat ayrılalım ben bunu yapamam." " Ne demek ayrılalım Bora beni hiç mi sevmiyorsun? Onca zamandır sevgiliyiz bana hiç değer vermedin mi ?" Gözyaşlarım ardı arkasına sıralanırken artık bağırıyordum. " Sensiz yapamam sensizliğe dayanamam yapma!" Yalvarışlarım artarken Bora kalktı ve " Hoşçakal. " diyerek uzaklaştı. Arkasından bağırmaya başladım. " Senden nefret ediyorum. Anladın mı beni? Senden nefret.....edemiyorum. Allah kahretsin senden nefret edemiyorum. Yere düşerken destek alacak bir el  bekledim ama olmadı. Bomboş, sadece bir hiç.

Hıçkırıklarım dalgaların sesiyle dinerken ne olduğunu anlamadan yabancı bir beden gördüm yanıbasimda. Bir erkek bedeni...