Nadia's Passies & Beproevingen (Voltooid)

Hoofdstuk 9

Met een lyrisch ratelende  Latifa aan de andere kant van de lijn, besefte ik me des te meer dat je ongemakelijke gespreken niet altijd krampachtig moest omzeilen.
Een geduldig luisterend oor zonder een oordeel te vellen is soms al voldoende.

Nadat ik Latifa oprecht feliciteerde met haar prille aangekondigde zwangerschap, wenste ze me fijne dagen bij Nora en Jonas in België.

"Meskiena....verzuchtte mijn Yemma kalm nadat ik haar stilletjes mijn gsm overhandigde, en ze deze geruisloos op de dashboard neerlegde, terwijl ik ondertussen de auto vluchtig richting de snelweg manouvreerde.

Onderweg naar België
hield Yemma mij als van ouds gezelschap met haar mooie anekdotes en levenswijsheden.
Door haar goede raadgevingen kon ik altijd alles beter relativeren.
Zo heeft ze mij destijds tijdens mijn huwelijkscrisis met Dries onvoorwaardelijk ondersteund met haar wijze adviezen.

Toen ik haar de terecht vraag stelde, hoe het toch kwam dat er tegenwoordig zoveel  huwelijken door miscommunicatie en ontrouw stranden, gaf ze wijselijk aan dat men vroeger ook te kampen kreeg met dergelijke beproevingen.

"Verschil is dat men het vroeger wijselijk oploste door Sabr op langtermijn toe te passen, in plaats van haastige beslissingen te nemen, antwoorde Yemma.
Volgens haar was men tegenwoordig te ongeduldig en nauwelijks opgewassen tegen de onverwachte beproevingen en de opzettelijke destructieve fluisteringen van de Shaytaan.

Vanaf het moment dat we zichtbaar de grensovergang van België naderde, liet ik alle rompslomp van de afgelopen weken bewust achterwege in Nederland.
Met mijn verstand op nul besloot ik me vanaf dat moment op mijn Broer en schoonzus te focussen.

Eenmaal aangekomen proefde we de rustgevende gemoedelijke sfeer die bij Jonas en Nora thuis heerste.
De moeder en zussen van Nora stonden al keuvelend in de keuken te kokkerellen. Terwijl onze moeder zich routinematig al vrolijk klestend bij hen voegde.

Ze waren al één week eerder aangekomen om de hoogzwangere Nora in het huishouden bij te staan.
Jonas kwam net vluchtig terug uit het ziekenhuis waar hij Nora al reeds een uur eerder met weeën had gebracht.

Terwijl de rest thuis bleef om alles op orde te brengen, reed ik samen met Jonas richting het ziekenhuis.
"Hoe voelt het nou, Papa in spé?, vroeg ik plagerig aan Jonas.
"Gesloopt en toch dankbaar dat we vandaag Inshallah onze koter in de armen kunnen houden, antwoorde een inmiddels nerveuze doch opgetogen  Jonas.

De inmiddels puffende Nora was ondanks haar pijnlijke toenemende weeën en ontsluiting zichbaar opgelucht om mij te zien toen we binnenkwamen.
Na een aantal uur gaf de wilskrachtige Nora het levenslicht aan Jamal, een wolk van een zoon.
Euforisch belde ik Dries in de gang op, terwijl Nora en Jonas als trotse nieuwbakken ouders nog in een roes van de blakend gezond Jamal nagenoten.

Dries reageerde enthousiast terwijl ik onze dochter Imane op de achtergrond hoorde keuvelen.
Toen ik Dries vroeg wat ze precies bedoelde, vertelde hij dat Imane aan mij mee wilde delen dat hij die ochtend een 'foutje' had gemaakt en haar roze 'Hello kitty' pyjama voor een joggingpak had aangezien.
"Ewa...."Ze had bijna haar roze pyjama op de peuterspeelzaal 'gerockt' als ze niets tegen mij had gezegd, lachte Dries.
Het bleek dat Imane in haar oplettendheid tegen de haastige Dries had gezegd dat Pyjama's niet op school horen maar enkelt vóór het slapen was bedoeld.

Nora verbleef die nacht nog in het ziekenhuis met Jamal, terwijl Jonas en ik vermoeid doch voldaan richting huis reden en aan de inmiddels gezellige gedekte tafel vol heerlijke mgharba eten, samen met de verblijde families plaats namen.
De volgende dag mochten we tegen het einde van de ochtend Nora en Jamal ophalen.

De drukke maar zeer gezellige kraamweek van Nora omringd door al onze geliefde families vloog snel voorbij.
Het liefst zou ik nog langer bljven, maar ondertussen miste ik Dries en Imane, die elke dag automatisch na elke telefoontje vroegen waneer ik weer naar huis kwam.
Omdat Imane steeds nieuwsgieriger werd naar haar pasgeboren neefje Jamal, besloten Dries en ik spontaan om nog een aantal dagen samen aan het kraambezoek te plakken. Dries voegde zich tegen het weekend samen met Imane en mijn vader bij onze bonte feestelijke gezelschap in het grote huis van Jonas en Nora.

Op zondag reden we weer met zijn allen terug naar Nederland. De moeder van Nora en onze Yemma bleven bewust nog een paar weken als ondersteuning achter bij Nora en Jonas.

Eenmaal thuis vroeg ik Dries oprecht hoe het ondertussen  met Mounir en Latifa ging. 
Volgens hem had Mounir inmiddels aangegeven dat Latifa haar aangekondigde zwangerschap slinks gebruikte om haar zin door te drukken. "Hoe dan??, vroeg ik Dries....Dat wist hij ook niet. Feit was dat Mounir allerminst blij was met de zwangerschap.

Terwijl ik tijdens mijn eerste werkdag op mijn gemak de stapels post, planningen en afspraken doornam, stoof Ramona op hoge poten mijn kantoor binnen.
"Heb je al gehoord wat dat manipulerende 'Wijf' nu weer verzonnen heeft?!,
Ramona was zichtbaar geïrriteerd en waarschijnlijk een illusie armer, terwijl ze een beker hete zwarte koffie achterover drukte.

Volgens haar stond Mounir op het punt om van Latifa te scheiden, tot Latifa prompt meedeelde dat ze zwanger was. Ramona was ervan overtuigd dat dit een doordachte streek van Latifa was om de ophanden zijnde scheidingsaanvraag bewust te dwarsbomen.

Zonder enig partij te trekken of überhaupt een subjectieve uitspraak over deze situatie te doen, liet ik een zichtbaar geïrriteerde Ramona uitrazen en haar hart luchten. Alles was beter dan haar opgefokt aan haar lot over te laten met alle gevolgen van dien.
Ramona is er niet vies van om impulsief bij de ouders van Mounir aan te bellen of Latifa aan te spreken.
Voor de 'lieve vrede' was het op dat moment verstandiger om haar wekenlange opgebouwde gefrustreerde woede jegens Latifa tot de vier muren van het buurthuis te beperken. 

Eerlijkheidshalve was naar mijn mening niet Latifa of Ramona, maar Mounir de hoofdverantwoordelijke in deze hele heisa.
Dries had mij al eerder vertelt dat Mounir in de periode dat ik bij Nora en Jonas verbleef dagelijks bij ons thuis was.
Waarschijnlijk om Latifa bij hem thuis te ontwijken, of op zoek naar rust in zijn hoofd op een neutrale plek.

Die avond kwam hij na het werk wederom samen met Dries bij ons thuis.
Na het eten vroeg ik Mounir wat hij had besloten omtrent zijn huwelijk.
Hij gaf aan dat hij inmiddels in de logeerkamer sliep.
Je kon merken dat hij nog steeds zichtbaar overdonderd was door Latifa's zwangerschaps nieuws.

Ondanks de smeekbeden van zijn ouders, weigerde Mounir zijn huwelijk nog één kans te geven. Hij gaf aan dat hij zich niet langer liet manipuleren door Latifa.
Ik kon hem op dat moment enkelt een luisterend oor bieden.
Mijn mening of advies opdringen had op dat moment géén enkele zin, aangezien Mounir overtuigd was van zijn eigen gelijk.

Soms kun je simpelweg niets doen in dit soort nare situaties. Mensen nemen vaak ondoordacht  emotionele  beslissingen omtrend hun huwelijk en zijn zich op dat moment totaal niet bewust van de eventuele gevolgen.

De tijd zal het leren of Mounir eindstand een goede beslissing zal nemen.
Zelfs Dries die een nauwe band met zijn broer onderhield kon de eigenwijze Mounir niet op andere gedachten brengen.
Voorlopig was het een kille stille oorlog tussen de twee partijen.....

Volgens Mounir kon Latifa gewoonweg niet zwanger zijn. Hij had voorlopig tot aan de officiële eerste echo enkelt haar woord.......
Zou Latifa echt zo doortrapt zijn om een zwangerschap te veinzen?.......

Word vervolgd in Hoofdstuk: 10.....