Olmazlara Meyilliyiz

02

           

Bölüme bir şarkı bırak;

Sezen Aksu - Kaçınkurası

Evet ben artık bir ablayım. Abla olmanın getirdiği sorumlulukların fazlasıyla farkındaydım çünkü bir kardeşim daha vardı. 2 senelik mükemmel bir tecrübe. Poyraz doğduktan 7-8 ay kadar sonra bende ortaokuldan mezun olup liseye geçtim. Aklıma koydum illa memlekette okuyacağım liseyi. Ama bunu anneme söylemeye ne gücüm var ne de cesaretim. Kadın benden 14 yıldır hiç ayrılmamış. Biranda ben gidiyorum desem inme iner. Babam beni yanında istiyor diyip yalan söylesem kıyameti kopartır. Benim lisemle ilgili planlar kurmaya başladı. Turizm Meslek Lisesine gitmemi istiyor. Banada sordu tabi tek başına verdiği bir karar değildi bu ama içimden gelmeye gelmeye kabul ettim tercihlerimi yaptık. Ben dualar ediyorum yerleşemeyeyim, düz liseye gitmek zorunda kalayım, memlekete gideyim diye.

Neyse bekle bekle içimin şiştiği bi zamanda tercihler açıklandı ve ben bilmem kaçıncı yedeklerdeyim. Aha dedim beklediğim fırsat ayağıma geldi. Bastım yaygarayı evde. Sizin yüzünüzden yerleşemedim demelere falan.

Annem tabi ben böyle yaptıkça kahroluyor kadın. Bekleyeceğiz dedik yapacak birşey yok. Peki Selen bekler mi? Beklemedim arkadaşlar. Kesinlikle beklemedim. Hemen ipleri elime aldım ve ailemin hiçbir ferdine hissettirmeden memlekette girmesi en kolay okulun müdür yardımcısıyla konuştum. Eski mezunlardan birini devreye soktum derken ben artık bir Endüstri Meslek Lisesi öğrencisiydim. Tek sorun babamın imza atmasıydı. Oda kolay oldu. Annemin haberi yoktu ama babamın da bu ayrıntıyı bilmesine gerek yoktu. Zaten yaz tatili için memleketteydim hiç gözede batmadım bunları yaparken.

Babamda imzayı attı her şey tamamdı. Tek sorun anneme bunu açıklamaktaydı. O günüde hiç unutmam. Yüzüne söylemeye korktuğumdan telefonda söyleyiverdim.

"Anne benim bu okul işleri ne olacak? Açıkta kalacağım galiba."

"Yok annecim, bir şekilde halledeceğiz bakalım beklememiz lazımmış."

"Anne ben memlekette mi okusam ya?"

"Saçma sapan konuşma Selen ne yapacaksın sen orda?"

"Anne sana bir şey söylemem lazım. Ben burada endüstriye kayıt oldum."

"..."

"..."

Bir anda söylemenin verdiği şoktan mıdır nedir inme indi sandım kadına. Sonra benim telefon trafiği hiç durmadı tabi. Teyzem mi aramadı? Dayımlar mı aramadı? Annemin arkadaşlarına kadar herkes aradı. Kıyamadığım herkesi arayıp Selen'i vazgeçirin diyormuş. Geçtim mi? Tabikide geçmedim.

Diyorum ya kardeşimin doğması benim aileme ilk başkaldırışımdı. İlk isyanımdı. Bu başkaldırışım anne tarafımla ve annemle 4 aylık bir küslükle sonuçlandı. Hiçbir şekilde benimle konuşmadılar. Annem sürekli benimle ilgili haberleri babaannemden alıyor. Babaannem ve babam zevkten dört köşe çünkü ben yanlarındayım. Benimde keyfime diyecek yok tabi. Kardeşimleyim. Yeni bir hayata başladım resmen. Hem büyümüştüm hem liseliydim artık. Çocuk aklıyla ne işlere kalkıştım bir bilseniz bu daha başlangıç.

Eşyalarımı İzmirden alıp memlekete getirmem yerleşmem falan baya vaktimi aldı tabi. Bide annemle konuşmamakta koymaya başladı. Okullar açıldı ben babamın evinde kardeşimle mutlu mesut yaşıyorum falan mükemmel bir hayatım var bana göre. Annemin İzmir'de depresyonun alasını yaşadığını nerden bilebilirim ki. Düşünemiyorsun işte o anda o yaşta. İstediğimi yaptım mı? Yaptım. Bitti.

Bir süre sonra bende babayla anlaşamama durumları oluşmaya başladı. Aklım başımda olduğundan beri babamla aynı evde kaldığımız günler 1 ayı geçmiyor. Tabi haliyle 1 aydan fazla süren bu yaz tatili artı okul başlangıcı git gide beni germeye başlamıştı.