Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 18

Βρισκόταν στο καθιστικό· όχι του σπιτιού της, αλλά της μητέρας της. Ήταν στη μέση ενός καβγά.
      «Ξέρω ότι σε ενοχλεί, Δάφνη, ωστόσο παραμένεις κόρη μου και δεν μπορώ να σε αφήσω να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Με ακούς που σου μιλάω ή ταξιδεύεις;»
     «Σ' ακούω μητέρα, για όνομα, δεν έχεις βάλει γλώσσα μέσα», παραπονέθηκε η Δάφνη. «Δεν καταλαβαίνω γιατί σ' ενοχλεί που είμαι με τον Νίκο. Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Δεν επηρεάζει τη ζωή σου και εξάλλου... είμαι ευτυχισμένη μαζί του».
     Η μητέρα της έμοιαζε να βράζει στο ζουμί της. Συνέχισε να πίνει το τσάι της με επίμονο και βλοσυρό βλέμμα.
     Η Δάφνη σηκώθηκε πάνω. «Πρέπει να φύγω».
     «Κιόλας;»
     «Δεν νομίζω πως έχουμε να πούμε κάτι άλλο».
     «Καλώς» είπε. «Είσαι ελεύθερη να φύγεις. Αλλά αν νομίζεις πως θα σας αφήσω ήσυχους, τότε είσαι πολύ γελασμένη».
     «Τι... τι εννοείς;»
     «Δεν πρόκειται να δείτε άσπρη μέρα ωσότου να διαλυθεί αυτός ο γάμος». Η μητέρα της σηκώθηκε πάνω, αφήνοντας το φλιτζάνι πάνω στο τραπεζάκι. «Ακόμα κι όταν πεθάνω, δεν θα ησυχάσετε, να είσαι σίγουρη γι' αυτό».
     «Είσαι άρρωστη».
     Η παλάμη της χαστούκισε το αριστερό μάγουλο της Δάφνης. «Ύστερα απ' όσα έχω κάνει για σένα τολμάς να με αποκαλείς έτσι; Είναι δυνατόν να με πουλάς γι' αυτό το... γι' αυτό το ρεμάλι που κουβάλησες μέσα στο σπίτι μου!»
     «Είσαι τρελή μητέρα!» Η Δάφνη άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
     «Βλέπεις τι εννοώ; Γι' αυτό σε θέλει, επειδή είσαι αδύναμη. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς ούτε τον εαυτό σου. Ο κόσμος είναι ακόμα σκληρός για ένα κουτάβι σαν εσένα, Δάφνη».
      «Βούλωσε το!»
Η Δάφνη ρίχτηκε με φοβερή οργή. Το χέρι της βρέθηκε να τραβάει τα μαλλιά της μητέρας της. Η πενηντάχρονη γυναίκα αφέθηκε και έσπρωξε την κόρη της· η Δάφνη προσγειώθηκε με την πλάτη στο τραπεζάκι από πίσω· η γυάλινη επιφάνεια έγινε θρύψαλα· ένα κομμάτι γυαλί διαπέρασε το δεξί της βλέφαρο. Σηκώθηκε πάνω με κομμένη ανάσα. Αίμα έτρεξε στο ζυγωματικό της και η Δάφνη θυμωμένη, της έριξε κλωτσιά στο στομάχι. Η μητέρα της βόγκηξε και διπλώθηκε στα δυο –πιθανότατα έσπασε κάτι μέσα της από το εσωτερικό κρακ που άκουσε στα αυτιά της. Άρχισε να βήχει και να σφαδάζει. Η κόρη της την έπιασε πάλι από το μαλλί και την ανάγκασε να βαδίσει μέχρι το μπάνιο. Φίμωσε το στόμα της με μια κάλτσα από τα άπλυτα. Η μητέρα της δεν μπορούσε να κινηθεί, με σιγουριά είχε σπάσει κάτι. Βογκούσε και έκλαιγε πεσμένη στα πλακάκια του μπάνιου, μα η Δάφνη, δεν είχε κανένα οίκτο.
      «Δεν σε μπορώ άλλο, με 'χεις τρελάνει. Αρκετά πια! Η μόνη που ελέγχει τη ζωή μου είμαι εγώ και μόνο εγώ. Κανένας άλλος δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Σταμάτα να παραβιάζεις τη σχέση μου με τον Νίκο. Σταμάτα να καλείς στο σπίτι. Σταμάτα να χώνεις τη μύτη σου εκεί που δεν σε σπέρνουν, παλιόγρια... είσαι μια παλιόγρια, αυτό είσαι, και θα μείνεις μόνη σου. Ή μάλλον, αυτό είναι που φοβάσαι... δεν μας αφήνεις ήσυχους γιατί φοβάσαι πως θα μείνεις μόνη σου και θα σαπίσεις και δεν θα βρει κανένας το κουφάρι σου, γιατί κανένας δεν θα νοιαστεί για μια βρόμα σαν εσένα!»
Η Δάφνη κρατούσε μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών, όταν έκλεισε την πόρτα του μπάνιου πίσω της και μόνο πνιχτά βογκητά ακούστηκαν πέρα από την πόρτα.