Μερες αδιαφορες,σχεδον καταθλιπτικες...Προσπαθωντας να ξεχασω,ξεχασα να ζω...Προσπαθωντας να μη σκεφτομαι,εχασα την χαρα...
Ενας ανθρωπος που τρεφεται πια μεσα απο την μοναξια του,μια μοναξια που φωναζει συνεχεια...
Μερες βουβες αδιαφορες,σχεδον καταθλιπτικες...
Μερες που λες και φοβοντουσαν πως καποια στιγμη θα ερθεις...Τοσο απλα για να μου δειξεις ποσο λαθος κανω...Πως ακομα μεαα μου εχω πραγμα να δωσω,να προσπαθησω,να ζησω ευτυχισμενη και να γυριζω τουμπα ολο τον κοσμο μονο και μονο για ενα χαδι σου...Ερχεσαι με αυτη την αφελεια που με τρομαζει...Και αναμεσα μας καλουπωμενα λογια που εχουν ειπωθει...Και πως μετρας ενα θελω...μου λες?...Πως μπορεις να ξερεις πως αυτο το γαμημενο θελω που ακους διαφερει απο τα αλλα?...Βλεπεις τα χερια μου δεν βαστουν πια ουτε εμενα....Στην μετριοτητα των ανθρωπων οπως μπορεις πιανεσαι...
Και εγω μια ξεθωριασμενη πριγκιπισσα..που...ψυχη μου θα ερθει να σε σωσει?...Η ξεθωριασμενη πριγκιπισσα απλωνει το χερι ψαχνωντας τον...Το ονομα του φωναζε 3 μερονυχτα,αριθμος τυχερος για εκεινον μα τωρα η τυχη του γυρισε την πλατη.Το ονομα του αντηχουσε ως τα βαθη την Γης...Μα απαντηση καμια...
Τα ποδια της ελιωναν απο την αναγκη για εκεινο το χαδι που δεν προλαβε...
YOU ARE READING
Μερες αδιαφορες,σχεδον καταθλιπτικες
PoetryΜια ξεθωριασμενη πριγκιπισσα θα λεγαμε...ψαχνει το τελευταιο χαδι που δεν προλαβε να παρει απο τον πριγκιπα της...αλλα δεν το πειρε ποτε...γιατι οπως ξερουμε στα παραμυθια υπαρχει παντα καλο τελος..μα στον πραγματικο κοσμο συνηθως το τελος ειναι πικ...
