Sunlight

chapter 21

❝god only knows what we're fighting for, all that I say, you always say more❞

Harry

Την τελευταία στιγμή πριν κλείσω τα μάτια μου την έβλεπα να κοιμάται ήρεμα δίπλα μου, πιο γαλήνια από ποτέ.

Τα δάκρυα είχαν στεγνώσει στα μάγουλα της και η καρδιά της ακουγόταν να χτυπά ήρεμα και σταθερά.

Μετά από ότι συζητήσαμε μου είπε ότι ήταν κουρασμένη, μα επίσης δεν ήθελα να την αφήσω να μου φύγει. Έτσι της είπα να κοιμηθεί εδώ μαζί μου.

Δεν της άρεσε σαν ιδέα στην αρχή, μα έπειτα σιωπηλή δέχθηκε.

Τα βλέφαρα μου πεταρίζουν πριν ανοίξουν τα μάτια μου κανονικά. Δεν είναι δίπλα μου.

Αμέσως τινάζω τα σκεπάσματα από πάνω μου και πετάγομαι από το κρεβάτι, η πόρτα του δωματίου μου είναι ανοιχτή, μα μόλις πάω να βγω πέφτω πάνω της.

Την κοιτάζω και τη βλέπω με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και βουρκωμένα μάτια. «Τι έγινε; Είσαι καλά;» την πιάνω από τους αγκώνες τραβώντας τη μες το δωμάτιο.

Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου, μιας και σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και δεν καταλαβαίνω καλά τι έχει γίνει. 

«Ναι, ναι είμαι καλά..» ρουφάει τη μύτη της και προχωράει πιο μέσα στο δωμάτιο, ακολουθώντας τη εγώ με τη σειρά μου.

Κλείνω την πόρτα πίσω και τη κοιτάζω εξεταστικά. «Σίγουρα;» την ρωτάω δίχως να παίρνω τα μάτια μου από πάνω της.

Κάθεται στο κρεβάτι και αγγίζει την πλάτη της πίσω στο κεφαλάρι του κρεβατιού ενώ φτιάχνει το μαξιλάρι χαμηλά στη μέση της για να βολευτεί και να μην την ενοχλεί. Τα μάτια της δεν είναι βουρκωμένα πια, και τώρα με κοιτούν έντονα κατάματα.

«Απλώς ένιωσα ναυτία και πήγα στο μπάνιο, ε ξέρεις, έκανα εμετό ..» μου λέει σιγανά παίρνοντας μια έκφραση αηδίας.

«Θέλεις να πάμε στο νοσοκομείο;» την ρωτάω πριν πάω και εγώ πίσω στο κρεβάτι. Ξαπλώνω κανονικά  στο μαξιλάρι πίσω εγώ, μόνο που γυρίζω στα πλάγια για να την κοιτάζω.

«Είναι από-..» αναστενάζει πριν συνεχίσει. Κοιτάζει ευθεία μπροστά της και έπειτα ρίχνει το βλέμμα της στα μπλεγμένα χέρια της πάνω από τα σκεπάσματα. «Είναι από την εγκυμοσύνη.» μου λέει.

«Α..» κουνάω το κεφάλι μου.

«Πονάω και το κεφάλι μου πολύ και έχω και κάποιες ενοχλήσεις και στην κοιλιά ..» προσθέτει.

«Δεν πρέπει να πάμε σε ένα γυναικολόγο;» την ρωτάω προσεκτικά, φοβάμαι μη πω κάτι που θα την ταράξει ή θα την κάνει να μου φωνάξει ή να με βρίσει.

«Σίγουρα..» κουνάει το κεφάλι της καταφατικά. Νομίζω αυτή είναι μία από τις πιο ήρεμες συζητήσεις που έχουμε κάνει τον τελευταίο καιρό.

«Θα κλείσω ραντεβού για όσο το δυνατόν γρηγορότερα.» με κοιτάζει και στο τέλος μου χαμογελάει ελαφρά. Την επόμενη στιγμή βγάζει ένα λαστιχάκι από τον καρπό της και πιάνει τα μαλλιά της μια ψηλή πρόχειρη αλογοουρά. Της πηγαίνει πολύ.

Μένουμε σιωπηλοί και εγώ απλώς την κοιτάζω έντονα για αρκετές στιγμές που περνούν. Βλέπω πως την κάνω να νιώθει άβολα, κουνάει το σώμα της και ξεφυσάει δυνατά.  «Γιατί με κοιτάζεις έτσι;» με ρωτά με μάγουλα κόκκινα.

Αγαπώ αυτό το κορίτσι περισσότερο κι από τη ζωή μου.

«Κάθε φορά που σε κοιτάζω, θέλω απλώς να μένω να σε κοιτάζω πάντα..» της παραδέχομαι δυνατά.

Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα καθώς με κοιτάζει εκείνη αυτήν την φορά, δεν διαρκεί πολύ όμως αυτό, ρίχνει το βλέμμα της πάλι εμπρός της.

«Πρέπει να το πω στον μπαμπά, και εσύ στους δικούς σου ..» αλλάζει κουβέντα.

Καθαρίζω το λαιμό μου πριν μιλήσω, «Πρέπει ναι. Η μαμά σου πως το πήρε;» την ρωτώ. Με κοιτάζει σταυρώνοντας τα χείλη της.