Life² || h.s. [dutch]

15- Gin is the answer, but I can't remember the question

15- Gin is the answer, but I can't remember the question --

Al na enkele seconden vloog de deur open.

"Hey Lou," zei ik meteen glimlachend.

"Hoi," antwoordde hij grijnzend, "hoe zit het met je kater?"

Ik fronste speels mijn voorhoofd, in een poging geïrriteerd te lijken. Handig viste ik een stripje pilletjes uit mijn broekzak.

"Aspirines hebben de kater gelukkig al verjaagd," verklaarde ik grijnzend, hem de pilletjes tonend.

Louis stapte uit het deurgat en liet me binnen. Ik plofte neer op de bank.

"Ik wilde je bedanken voor vannacht," zei ik, "om me thuis te brengen."

Vragend keek Louis me aan.

"Euhm, Liam en ik zijn vroeger door gegaan dan jullie hoor," zei hij.

Verbaasd keek ik hem aan.

"Hmm, dan heeft Aline me toch naar huis gekregen," mompelde ik in mezelf.

Maar waar was ze dan plots naartoe? Misschien was ik echt te luid aan het snurken door de alcohol die door mijn lijf had gegierd.

"Ik moet maar eens gaan," zei ik terwijl ik opstond, "tot straks ofzo."

"Hey lieverd. Op je studio? Dan kom ik langs. Xx"

Ik wachtte op antwoord op mijn smsje. Antwoord dat maar niet leek te komen. Na een halfuurtje probeerde ik haar op te bellen. Meteen voicemail. Great.

Ik weet niet goed wat het was. Het knagende gevoel dat vaag maar zeker aanwezig was, was niet langer te negeren. Ik wist niet wat er fout zat, maar ik voelde gewoon dat er iets aan de hand was.

Nog een laatste keer probeerde ik haar te bereiken. Zonder succes, opnieuw sloeg haar voicemail meteen aan.

En geloof me, dit was echt niet van haar gewoonte.

Haast op automatische piloot wandelde ik naar haar studio toe. Het was maar enkele straten verder, op een tiental minuutjes wandelen. De hele tijd bleef ik naar het schermpje staren, hopend op een inkomende oproep of een smsje. Maar niets. Het leek vandaag eeuwen te duren tot ik bij haar was. Uiteindelijk doemde het gebouw waar ik moest zijn, dan toch in mijn gezichtsveld op.

Ik belde aan bij Aline. En opnieuw geen reactie.

Nu begon ik me toch echt zorgen te maken.

Ik scande de andere belletjes, en mijn blik viel op Noemies naam. Ik besloot dan maar bij haar aan te bellen. Misschien -hopelijk- wist zij waar haar beste vriendin -mijn vriendinnetje- was.

Opnieuw geen antwoord. Zayn! Misschien wist hij iets.

Ik keek bij mijn laatst gekozen nummers en liet zijn telefoon overgaan. Geen voicemail, wat op zich al een overwinning was vandaag.

Het duurde lang voordat hij opnam. Ik was ervan overtuigd dat dat niet zou gaan gebeuren. Net op het moment dat ik wilde afduwen, hoorde ik Zayns stem aan de andere kant van de lijn.

"Harry," fluisterde hij haast.

What the fuck. Hij klonk raar. Maar ik besloot het te negeren en gewoon te vragen waarvoor ik hem opbelde.

"Euhm, weet jij waar Aline is toevallig?" vroeg ik gehaast.

Ik aarzelde een fractie van een seconde.

"Ik kan haar namelijk niet bereiken en ik maak me zorgen," verklaarde ik me nader.

Het bleef even muisstil aan de andere kant van de lijn. Ik slikte.

Ik vroeg me af wat hij wist. Want hij wist iets. Dat voelde ik gewoon. Stiltes kunnen soms nu eenmaal evenveel -of zelfs meer- zeggen dan woorden.

“Ze is hier binnen,” zei hij zacht.

Euhm, hoezo? Waarbinnen?!

Ik keek omhoog naar de tweede verdieping, naar waar Aline haar studio zich bevond. Ik zag nog net het gordijn weer op zijn plaats vallen.

“Wacht even,” hoorde ik Zayn nog zeggen.

En hij legde af.

Een onheilspellend gevoel bekroop me. Mijn hart bonkte in mijn keel. Mijn malende gedachten maakten me licht in mijn hoofd; alsof mijn kater van daarstraks weer terug was. Ik wist met me zelf geen blijf en stond daar maar wat rond te draaien, voor het gebouw waar Aline dus blijkbaar wel was! Althans, zo had ik het toch begrepen… Maar waarom liet ze me niet gewoon binnen? De moed zakte me in mijn schoenen. Ik deed alle moeite van de wereld om me de afgelopen nacht weer voor de geest te halen. Maar niets kwam terug. Eén zwart gat had al mijn herinneringen van afgelopen nacht afgeslokt. Hoe diep ik ook groef, ik bleef in het duister tasten.

Na iets wat wel eeuwen duurde, zag ik Zayn eindelijk verschijnen in de hal. Hij opende de deur en bleef in het deurgat staan. Hij keek me onderzoekend aan, zijn ogen stonden dof. Hij wist duidelijk niet goed wat te zeggen.

“Zayn?” verliet uiteindelijk vragen mijn mond.

Die pijnlijke stilte werd me teveel. Het voelde aan alsof het uitstel van executie was, waarin de pijn met elke seconde verergerde. Mijn keel kneep haast dicht, waardoor het lichte gevoel in mijn hoofd nog versterkt werd. Ik wist gewoon dat wat hij me zou zeggen, dat dat me niet zou bevallen.

“Het spijt me,” begon hij vlak, “ik vrees dat Aline je niet meer wil zien.”

Geschokt keek ik hem aan.

“Hoezo niet?!” zei ik luider dan ik bedoelde.

Ik was helemaal overmand door allerlei sterke gevoelens die ik niet meteen kon plaatsen. 

Ik was gepakt op snelheid, deze plotse plotwending had ik niet zien aankomen. Boosheid. Ongeloof. Wanhoop. En nog zovele andere gevoelens waarop ik geen precieze naam kon plakken. Complete chaos.

Hij haalde zijn schouders op.

“Je weet zelf wel waar ze is achtergekomen denk ik,” zei hij nog.

Hoorde ik nu een beschuldigende toon in zijn stem? Je meent het?! Wat had ik dan vannacht gedaan? Ik kon niet gedaan hebben, Aline was de hele avond én een groot deel van de nacht bij me geweest. En mijn toestand vanochtend vertelde me dat ik tot niet meer veel in staat was geweest.

Wat het probleem ook was, ik had niets gedaan. Helemaal niets. Daarvan was ik zeker. Zelfs als was ik er lichamelijk nog wel toe in staat geweest vannacht, dan nog zou ik er zeker van geweest zijn… Ik hield oprecht van Aline. Ik zou alles doen om te zorgen dat zij gelukkig was, maar dan ook écht alles.

Ik staarde naar Zayns gezicht. Zijn gezichtsuitdrukking was hard. Zijn ogen stonden kil. De ondeugende warme gloed in zijn ogen was verdwenen, ze stonden donkerder dan ooit. Hij keek naar me alsof ik gewoon kreeg wat ik had verdiend. 

Het deed me pijn dat eentje van mijn beste vrienden zo over me dacht. Maar dat was nu niet mijn grootste zorg…

Door liefde en passie gedreven, duwde ik Zayn hard aan de kant.

____________________

Omdat ik het moeilijk heb om me aan mijn deadlines te houden, denk ik dat ik weer gewoon willekeurig ga posten. Het probleem bij de deadlines is dat ik soms moet wachten om te posten (bij teveel inspiratie), of soms een fluthoofdstuk post (bij te weinig inspiratie). Of hebben jullie wel liever vaste update-dagen?

Vote? Comment? Follow?

(Check ook "Styles'formation" en "How to lose Hazza in 10 days", je doet er me veel plezier mee!)

Ohja! Het volgende deeltje is al klaar, hoe snel ik dat post hangt nu dus een beetje -heel erg- van jullie af ;) xx