Ψυχές του σκότους.

Μετακόμιση.

- Γιατί πρέπει να μετακομίσουμε έτσι στα καλά καθούμενα; είσαι σοβαρή; εγώ δεν παω πουθενά!!!

-Έλα τώρα Σάρα είναι για το καλό το δικό σου και του αδελφού σου. Καιρός είναι να αλλάξουμε παραστάσεις. Θα πας σε καινουριο σχολείο με νέες παρέες!!

- Και πιστεύεις ότι είναι τόσο εύκολο να τα αφήσω όλα έτσι απλά; Μαμά έχω τους φίλους μου εδω!!! Δεν μπορείς να μας το κάνεις αυτό!!

- Είναι για το καλό σας!! Έχω πάρει ήδη την απόφασή μου.Και επίσης θα πάμε να μείνουμε στο σπίτι της γιαγιάς σου. Δεν θέλεις να την δούμε; Πάνε έξι μήνες από τότε..

- Ναι ναι ξέρω. Από τότε που πέθανε ο μπαμπάς!! Και;; πρέπει να πάμε οπωσδήποτε να μείνουμε μαζί της;

- Ναι πρέπει..ετοιμάστε τα πράγματά σας δεν έχουμε χρόνο!!

-Καλά!!  (Λες και νοιάζει να την δω!! Προτιμώ να μέινω εδω!!)

- Σάρα πιστεύω πως πρέπει να πάτε!! Μην τα κάνεις πιο αρνητικά τα πράγματα. Στο κάτω κάτω ξέρουμε και οι δυο πολύ καλά ότι και εδω που είσαι δεν έχεις κάτι ιδιαίτερο να κανεις.

- Εντάξει το παραδέχομαι!! Αλλά και πάλι απλά δεν θέλω να πάω πουθενά..θέλω να μείνω εδώ στην ερημιά μου και την ησυχία μου!! και στο κάτω κάτω εσύ γιατί να μέινεις εδώ;

- Έχω κάποιες σημαντικές δουλειές Σάρα!! Θα έρθω οταν χρειαστεί.

- Εντάξει Τζον κατάλαβα!! ( ε βέβαια πάντα το δικό σου θα γίνεται).

- Να προσέχετε!!

- Έγινε!!

Σε όλο το δρόμο δε μιλούσαμε καθόλου με τη μητέρα μου. Δεν με ρώτησε καν αν θέλω να φύγω από αυτήν την πόλη. Άλλωστε εκεί είχα μεγαλώσει και εκεί γεννήθηκα..παρόλο που το σπίτι δεν μου δίνει καθόλου αναμνήσεις του πατέρα μου. Το ταξίδι πρέπει να μας πήρε μια ολόκληρη μέρα με το αυτοκίνητο. Ο καιρός ηταν συννεφιασμένος και μύριζε βροχή. Τελικά φτάσαμε ενα αρκετά μεγάλο μπορώ να πω σπιτι..αλλα περισσοτερο έμοιαζε σαν αρχοντικό.

- Σαβαρά τώρα; εδώ θα μείνουμε;; (αυτό το μέρος μου προκαλεί ανατριχίλα).

- Ναι Σάρα αυτό είναι το νέο μας σπίτι!! Έλα να με βοηθήσεις να βγάλουμε τα πράγματα από το αυτοκίνητο.

- καλα έρχομαι!! ( σοβαρα τωρα; αυτο το σπίτι ούτε ετοιμόρροπο να ηταν..πάντως μου προκαλεί περισσότερη ανατριχίλα όσο το κοιτάζω).

Χτυπήσαμε την πόρτα αλλά στην αρχή δεν φάνηκε να μας ακούει κανείς. Τελικά μετά από πέντε λεπτά μας άνοιξε μια ψηλή κοπέλα που φορούσε στολή υπηρέτριας...έμοιαζε να ηταν τουλάχιστον 20 χρονών..Η μητέρα μου της μίλησε σαν να την ήξερε από πάντα.Το σπίτι είχε μια περίεργη ατμόσφαιρα και ηταν αρκετά μουντό και τεράστιο..σε έκανε να νομίζεις πως αν μπείς..δεν θα μπορέσεις να ξαναβγείς.

- Kαλωσήρθατε.    

- Γεια σου Ντόροθι. Η Γκριζέλ φαντάζομαι σε ενημέρωσε πως θα έρθουμε.

- Καί βέβαια με ενημέρωσε. Θέλετε βοήθεια με τα πράγματά σας;

- Ασφαλώς.

- Όπως επιθυμείτε. Παρακαλώ περάστε.

Αυτή η υπηρέτρια είναι τόσο περιέργη. Δεν έχει ίχνος συναισθήματος στο πρόσωπό της είναι τελείως ανέκφραστη. Και καθώς μπαίναμε στο σπίτι με κοιτούσε πολύ περίεργα. Από μακριά και αγαπημένες καλύτερα. Το σπίτι μύριζε κλεισούρα λες και τα παραθυρα δεν τα είχαν ανόιξει ποτέ ξανά και το περίεργο είναι πως ηταν όλα ανοιχτά. Ακούσαμε μια φωνή ηλικιωμένης γυναίκας να λέει το όνομα της μητέρας μου. Κατέβαινε από τις σκάλες του σπιτιού και η ενδυμασία της δεν ηταν παρα ένα μαύρο μακριμάνικο φόρεμα που σερνόταν στις σκάλες.

- Ελίζαμπεθ!! Πάνε μήνες που έχω να σε δω.

- Γκριζέλ!! Μητέρα θέλω να πω με συγχωρείτε. Ήρθαμε λίγο αργότερα απ' ότι σας είχα πει.

- Δεν πειράζει Γκριζέλ. Αρκεί που ήρθατε. Όσο δεν σας έβλεπα ανησυχούσα περισσότερο. Σάρα αγαπητή μου πως είσαι;

- Καλά (σκατά τι να της πω; ότι δε γουστάρω να μείνω σε αυτό το μέρος;).

- Χαίρομαι ιδιαιτερα. Ντόροθι. Πήγαινε σε παρακαλώ και ετοίμασε τα δωμάτια της Ελίζαμπεθ και της Σάρα.

- Ευχαριστώ μητερα.

- Σαν στο σπίτι σας. Σάρα φαντάζομαι να σου είπε η μητέρα σου πως θα μένετε εδω πλέον.

- Ναι φυσικά. (χειρότερα γινόταν;)

Η υπηρέτρια η Ντόροθι μας είπε πως μπορούσαμε να πάμε να δούμε τα δωμάτιά μας. Ευτιχώς θα βρώ τουλάχιστον ένα μέρος να κάτσω με την ησυχία μου. Η Γκριζέλ είπε πως θα πήγαινε να ξεκουραστεί γιατί αισθανόταν εξαντλιμένη. Η Ντόροθι απλά με πήγε στο δωμάτιο και έφυγε. Τι συμβαίνει με την πάρτη όλων εδω μεσα;