Marvel
Er wordt weer op de deur geklopt. 'Marvel?' Ik zucht. 'Gloss, ik wil even alleen zijn.' Dan zegt hij: 'Ik heb iets voor je.' Ik ga overeind zitten. 'Van wie?' vraag ik wantrouwend. 'Van.. Clove.' Bij het horen van haar naam krijg ik kippenvel. Ik sta op en loop naar de deur. Wat als ik het helemaal niet wil hebben? Wat als het de armband is, die ze toch maar terug geeft omdat ze er niks van wil weten? 'Marvel? Ik moest vragen of je het alsjeblieft wil lezen.' Lezen? Ik draai het slot los en doe de deur open. Daar staat Gloss, met een brief in zijn handen. Mijn naam staat met mooie letters op de envelop. 'Was Clove hier?' vraag ik verward. Hij knikt. 'Ja, ze had deze brief voor je.' Hij reikt me de brief aan. Het duurt even voordat ik hem aanpak, maar ik doe het toch. 'Eh, dank je.' Hij knikt en loopt weer weg.
Ik doe de deur weer dicht en draai hem weer op slot. Met de brief in mijn handen ga ik weer op bed zitten. Wil ik deze brief eigenlijk wel lezen? Wat als er hele gemene dingen in geschreven staan? Kan ik nog meer aan dan dit? Nadat ik de brief lang in mijn handen heb gehad, besluit ik toch maar om hem open te maken. Ik zucht. Daar gaat hij dan.
Lieve Marvel,
allereerst wil ik je zeggen dat het me heel erg spijt dat je je zo rot voelt door mij. Het is nooit mijn bedoeling geweest om je te kwetsen, dat moet je weten. Eerlijk gezegd snap ik niet helemaal waarom je nou zo boos op me bent. Ik dacht dat je het niet zo erg zou vinden, ook al was het niet wederzijds. Het spijt me dat ik weggelopen ben toen Cato naar je toeliep om het je te vertellen, maar ik kon het gewoon even niet meer aan. Ik heb al zoveel meegemaakt, dat ik het even niet aankon om je reactie af te wachten. Ik wil je graag laten weten waarom ik het niet eerder verteld heb en ik hoop dat je de hele brief uitleest.
Je weet dat Cato me al die jaren in zijn macht heeft gehad. Dat ik alles voor hem deed en dat ik dacht dat hij ook van mij hield. Heel vaak heb ik eraan getwijfeld, maar op die momenten kwam hij naar me toe om me te laten weten dat hij écht van me hield. Ik geloofde hem elke keer weer. Niet omdat hij zo geloofwaardig was, maar omdat ik zo graag wilde dat het waar was. Dat al die andere meisjes hem echt niks konden schelen en dat ik de enige voor hem was. Hij had me steeds in zijn macht en het maakte me kapot. Vlak voor de boete heeft hij me nog een keer duidelijk gemaakt dat alleen ík belangrijk voor hem ben, maar tijdens de boete keek hij me niet één keer aan. Het afscheid nemen deed me zoveel pijn. De enige die gekomen was, was mijn vader. Mijn moeder heeft nooit van me gehouden. Ze wilde altijd al van me af en daarom heeft ze me aangespoord om te trainen voor de Hongerspelen. Ze vertelde me dat het een grote eer was en dat ze veel bewondering voor degenen had die zichzelf aanboden om te strijden. Ik wilde dat ze trots op me zou zijn, dat ze bewondering voor me zou hebben. Maar bij het afscheid vertelde mijn vader me dat ze me al die tijd al haatte. Dat ze me al die tijd al weg wilde hebben. Ik voelde me zo rot en mijn gevoel werd versterkt door Cato. Hij maakte alleen maar contact met me toen het moest. Zelfs in de trein deed hij alsof ik niet bestond. Ik besefte me dat hij écht niet van me hield, dat hij zelfs nooit van me gehouden heeft. Ik voelde me waardeloos. Op dat moment begon de herhaling van de boetes. Ik lette totaal niet op de televisie, maar ik schrok op toen ik iemand hoorde roepen dat hij zichzelf aanbood als tribuut. Ik herkende de naam van George meteen en ik dacht aan je familie, hoe vreselijk het voor jullie moest zijn. Toen je naar het podium liep, was ik je zo ontzettend dankbaar dat je je aangeboden had voor de jongen, zodat zijn familie niet opnieuw kans had om iemand kwijt te raken. Maar toen je je naam zei.. werd het me even te veel. Ik kon niet geloven dat dit écht gebeurd was en ik vond het al meteen heel rot voor jou en je familie. Toen Cato zo met Glimmer stond te flirten voor de parade, voelde ik me opnieuw waardeloos. Maar toen was jij daar. Je vrolijkte me op met je grap en ik vond je al meteen aardig. Zelfs de eerste trainingsdag was je er voor me. Toen jij bij me was, voelde het alsof ik er ook mocht zijn. Dat ik niet waardeloos was, maar dat ik er ook toe deed. Ik zag dat je ergens mee zat, maar ik durfde er niet op door te gaan. En toen kwamen Cato en Glimmer. Ik kon het niet aan en wilde weglopen, maar dan zou ik ze juist zien. Ik besefte me dat de enige manier om me beter te voelen jouw aanwezigheid was. Je stond op en omhelsde me. Het voelde zo goed, dat ik Cato meteen vergat. De gedachte aan hem, zoenend met Glimmer, deed me niks meer. Ik voelde me zo veilig in jouw armen dat ik het verschrikkelijk vond toen het lunchtijd was. En toen vertelde je me voor het eerst over Avery. Het spijt me dat ik het over haar heb, maar ik moet het gewoon zeggen. Toen ik haar Spelen bekeken had, vond ik haar zo'n mooi en lief meisje. Ik weet dat ze veel van je gehouden heeft en jij van haar. Je dacht dat je me verveelde met je verhalen over haar, maar ik vond het juist fijn dat je over haar vertelde. Ik wilde alles horen, alles. Je liet me de armband zien en ik zei dat ik hem prachtig vond. 'Prachtig', dat had je ook over mij gezegd voor de lunch. Daarom gaf je hem aan mij. Ik voelde me zo speciaal toen je me prachtig had genoemd. En toen je me de armband gaf. De tweede trainingsdag vloog ik Glimmer aan. Ik heb daar geen seconde spijt van gehad, het was het helemaal waard. Toen ik bijkwam van de verdoving, lag ik in jouw armen. En het voelde net alsof ik droomde. Je was bezorgd om me, je was écht bezorgd. Toen bedacht ik me al dat ik Cato helemaal niet nodig had. Dat hij nooit iets om me gegeven heeft en jij wel. Je vroeg me of ik nog iets voor hem voelde, en ik dacht écht dat het over was. Maar ik besefte me dat ik nog niet helemaal over hem heen was. De pijn die hij me jarenlang bezorgd had, kon niet zomaar verdwijnen in de drie dagen dat ik jou ontmoet had. Vandaag, op de derde trainingsdag, is er iets gebeurd dat me echt kapot heeft gemaakt. Je bent boos op me en je wilt me niet meer zien. Ik snap dat je het zat bent dat ik het steeds over Cato heb. Maar toen je me tijdens de lunch zei dat je misschien beter nooit meer weg kon gaan, wist ik helemaal zeker dat ik over hem heen was. Ik wilde niet dat je ooit weg zou gaan, ik wilde je voor altijd dicht bij me hebben. Samen met jou wegvluchten en bij je zijn. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens uit te drukken, maar mijn gevoelens voor jou zijn honderd procent echt. Ik hou van je, Marvel, en ook al ben je boos op me, ook al haat je me misschien, ik zal nooit vergeten hoe speciaal ik me heb gevoeld als jij bij me was. Je hebt de laatste dagen in de normale wereld draagbaar voor me gemaakt. Na de lunch kwam Cato naar me toe en vertelde hij me dat hij wist dat ik verliefd op je ben. Hij chanteerde me om alles tegen je te zeggen, tenzij ik deed wat hij zei. Maar ik wilde niet meer leven als vroeger, als al die jaren terug. Ik wilde niet opnieuw zijn pop spelen. Ik had tegen jou gezegd dat het klaar was, dat ik me eroverheen zou zetten. Daarom heb ik tegen hem gezegd dat hij het dan maar moest zeggen. Maar ik kon het niet aan om je reactie te zien, dus ben ik weggelopen. Ik weet niet wat Cato tegen je gezegd heeft, maar je moet weten dat mijn gevoelens voor jou écht zijn. Dat ik van je hou. Ik wist dat je me niet wilde zien of spreken, dus heb ik deze brief geschreven. Ik hoop dat je hem helemaal gelezen hebt en het spijt me dat je je zo rot voelt door mij. Het spijt me dat ik je gekwetst heb en je pijn heb gedaan.
Ook wil ik je bedanken voor wat je voor me gedaan hebt. Door jou ben ik eindelijk losgekomen van Cato. En wat er ook gebeurt, hoe hard iemand het ook zou proberen, ik weet dat ik nooit los zou kunnen komen van jou. En ik wil ook helemaal niet loskomen van jou. Ik hou van je en ik zal altijd van je blijven houden.
Ik houd iedereen in de arena in de gaten. Ik laat ze niet bij je komen.
Liefs,
Clove
Na het lezen van haar brief stromen de tranen over mijn wangen. Ze houdt van me.. Clove houdt van míj! Hoe kon ik nou zo stom zijn om Cato te geloven? Ik heb haar kapot gemaakt. Ze heeft zelfs de naam van mijn broertje onthouden.. Ik probeer niet in paniek te raken, maar aangezien het twee jaar geleden is dat ik voor het laatst gehuild heb, komt alle opgekropte frustratie van de afgelopen twee jaar eruit. Ik pak mijn kussen en schreeuw erin.
