Een meisje en haar (geheime) leven.

Toch nog handig

-Dylan-

Drake had me in een hoekje gedreven  en glimlachte duivels. 'Het spel is uit Dylan... Het is over...' Ik spande mijn spieren en klemde mijn kaken op elkaar. Ik hield mijn armen langs mijn lichaam en balde mijn handen tot vuisten. Zo hard dat mijn knokkels wit zagen. Ik zuchtte en liet mijn handen maar gewoon bungelen. Het is over. Het is gedaan. Hij wint... Tenminste.. Dat dacht ik. Mijn hand gleed langs mijn broekzak en ik voelde iets koels. In mijn gedachten bedacht ik snel wat het kon zijn. Er was maar een antwoord mogelijk. Het drankje van de gekte... Toch nog handig dat ik altijd alles in mijn zakken stopte... Drake schoot als een pijl uit een boog op me af. Ik reageerde snel. Ik trok de kurk van het flesje en stopte hem bij Drake in zijn mond. Daarna ging alles heel erg snel. Drake tufte het flesje uit en greep naar zijn keel. Ik rende ondertussen naar de deur. Ik keek nog een keer om. Drake, inmiddels op de grond gezakt, keek me woedend aan met rode ogen. Daarna klonk er gegorgel en viel hij neer. Ik bedacht me geen seconde meer en rende weg. Weg van Drake en zijn gestoorde plannen. Ik rende door een kale gang, langs de twee psyco vrouwen zo naar buiten. Steven draaide verschrikt om toen ik dichterbij kwam. Toen hij zag dat ik het was ontspande hij weer. Ik gaf hem een snelle schouderklop en nam Rosa in mijn armen. Ik glimlachte en draaide een rondje. Haar haar wapperden in de wind en ze glimlachte blij terug. 'Dylan...' Ik knikte en zwaaide haar op mijn rug. Ze klemde haar armen om mijn hals. Ik gaf een knikje naar Steven. Samen begonnen we te rennen.... Ver weg van deze nare plek..