Don't go

Jake

Eva's POV

Ik staar door het raam. Regen. Natuurlijk, het universum zit me weer tegen. Waarom zou het ook lekker weer zijn als ik vakantie heb? Ik pak m'n IPhone en open Whatsapp. Ik heb geen nieuwe berichten dus ik neem zelf het initiatief en stuur Claire (mijn beste vriendin) wat;

" Heey Claire, gaan we die filmmarathon nog afmaken? :p x "

We zijn vorige week begonnen met het kijken van de romantische films die je wel gezien móet hebben. Denk aan the Titanic en de Notebook. *PlingPlingPling* Jeej, antwoord!

"Sawry Eef, ik ben met Demi.. x"

Ugh, Demi. De enige persoon die ik niet mag en waar Claire wel bevriend mee is. Ik denk na. Wie zou er wel met mij vakantie willen vieren? Sara is op vakantie, Fenna op zeilkamp en Iris zit waarschlijnlijk weer vastgeklampt aan haar vriendje. Dat wordt een 'lonely day' voor mij.

Ik hoor dat het getik van de regen op het dak opgehouden is en zucht opgelucht. Dat betekend dat ik iets kan gaan doen. Ik weet dat er altijd wel een paar mensen van school in het park 'chillen' dus ik besluit daar ook heen te gaan. Ik schiet in mijn Puma's en pak mijn fiets. Damn, wat is het warm. Fietsend mopper ik over mijn benen die aan het zadel vastplakken. Dan ineens een klap. Hoofdpijn. Ik voel een warme vloeistof over mijn hoofd lopen en het beeld wordt zwart.

"Denkt u dat het erg is?" zegt een fluwelen stem.

Gemompel. Waarom zie ik niets?

"Ik vond haar zo en ze zag er verschrikkelijk uit.." zegt de stem weer.

Heeft die gozer het over mij? Wat hoor ik toch voor gepiep? Ik besluit beter te luisteren.

"Ja, ik zag het gebeuren, maar ik.." "Volgens mij komt ze bij" onderbreekt een zachte vrouwenstem, de persoon met de fluwelen stem. Ik probeer uit alle macht mijn ogen te openen.. Ja... Licht. Te fel. Ik doe mijn ogen gauw weer dicht. "Gaat het, meisje?" vraagt de vrouwenstem bezorgd. Ik probeer te knikken. Hoofdpijn. Ik doe mijn ogen weer open en wen aan het licht. De kamer is wit, en vol apparaten. Wacht. Lig ik in het ziekenhuis ofzo? Ik ga mijn gedachten na en kan me alleen herinneren dat ik op de fiets stapte. En een klap. Misschien was het die klap. Ben ik gewond. Ik kijk om me heen en zie een vrouw in een witte.. Outfit zal ik het maar noemen, is dat de dokter? En wie is dat? Ik kijk naar een jongen met bruin haar en helderblauwe ogen. Hij kijkt terug. "Wie ben jij" vraag ik geïrriteerd. Waarom zit zo'n knappe jongen naar mij te kijken terwijl ik in een ziekenhuisbed lig? "Jake" zegt hij zachtjes. Hij was de fluwelen stem! "Ik zag het ongeluk gebeuren." "Ongeluk? Wat gebeurde er dan?" vraag ik nieuwsgierig. Ik voel me stoer bij het  idee dat ik een ongeluk heb gehad waar ik niets aan kon doen.  "Nou, je knalde vol tegen een rijdende auto op en belandde met je met hoofd op de stoep." Oei, dat klinkt niet zo stoer als ik hoopte. Ik wend mijn gezicht van hem af en vraag aan de dokter; "Waarom zijn mijn ouders er niet, en waarom is Jake er wel?" Ze lacht, "Je ouders kunnen elk moment komen en deze jongeman..." ze kijkt Jake vragend aan. Hij schrikt en zegt: "Ja, waarom ben ik hier eigenlijk... Ik vond je en ik bracht je hier heen maar eigenlijk kan ik wel weggaan... Doei dan!" Hij loopt verward de kamer uit en ik roep hem na; "Jake! Bedankt!" Maar hij is al weg.

Na een tijdje slapen wordt ik wakker van mijn moeders stem. "O liefje, gaat het wel? Je bent vast heel erg geschrokken." Ik wordt bedolven door haar lichaam die een knuffel geeft. " Ja, mam. Het gaat. Het is maar een lichte hersenschudding en een wond op mijn hoofd. Niks aan de hand." zeg ik nonchalant. "Wanneer kan ze naar huis dokter" vraagt mijn moeder aan ... tja niemand. Tenminste, ik zie niemand. "Ze mag al naar huis, hoor." zegt een stem vanachter het gordijn naast me. Het gordijn gaat open en de dokter en een ander meisje kijken me aan. Blijkbaar was ik niet alleen in deze kamer.