PSIKOPAT MAFYA.

9.bölüm

PİSKOPAT MAFYA
9.bölüm

Sabah kahvaltı yapmak için aşağa indim. Masada Ozan yoktu. Ohh bee, yüzünü görmeden kahvaltı yapıcağım. Masaya oturduktan sonra Ümit geldi yanıma.

"Ozan ofiste"

"Ok" diye bilmiştim sadece, çünkü şuanda ağızıma yemek doldurmakla meşguldum.
Aklıma gelen ani soruyla Ümitin arkasından bağırdım.

"Ümit!"

Ümit tam dış kapıdan çıkmak üzereydi. Adını sesslenmem ile bana döndü

"Efendim?" deyip masaya doğru yürümeye başladı.

"Şeyy... hani sen bana geçen gün demiştin yaa, beni ku...."

Ümit lafımı kesti ve sesini yükselterek:

"Öyle birşey demedim. Dediklerimi unut Sinem! Başımızı belaya sokmayalım, olmadık birşey için!"

"Amaa.." gözlerim dolmaya başlamıştı.

"Sinem sen ne saçmalıyorsun? Ben sana neden yardım edeyim?! Allah Allah!"

Daha fazla dayanamadım ve masadan kalkıp yukarı odama çıktım. Kapıyı sertçe çarptım ve yatağıma doğru gittim. Kafamı yastığa gömdüm, ağladım duyulmasın diye.

Ama ben Ümite güvenmiştim yaa. Nasıl hiç birşey dememiş gibi davranır? Pis tırsak odun iki. Ozandan korkuyordur kesin, eğer korkuyorsa ne diye beni umutlandırdı yaaa??

Bunaldım ben burda ya yeminle. Tamam belki belli etmiyorum ama dayanamıyorum yeter. Yataktan kalkıp makyaj masamın önüne geçtim. Sinirliydim ve öyle böyle değil acayip. Masada ne var ne yoksa hepisini yere fırlattım.
Yere fırlattıklarımıda ayağımla bi oyana bi buyana savuruyordum.

Birden sert bir şekilde kapı açıldı. Gelen bizim odun mafya Ozan Ateşoğluydu. Ozanda sinirli gözüküyordu. Odaya girip kapıyı arkasından çarptı. Yanıma doğru gelip:

"Sen ne yaptığını sanıyorsun ya??!" diye kükredi.

"Hayatımı mahvettin yaa?? Elimden herşeyi aldın! Üniversteye gidiyorum ya ben! Pardon daha doğrusu gidiyordum! Özgürlük diye birşey kalmadı bee! En son Allah bilir ne zaman çıktım dışarı! O da yetmezmiş gibi senin kankim dediğin adam beni umuttlandırdı! Bana yardım edicekti, söz vermişti yaaa! SÖÖZ!" sonlara doğru iyicem hıçkırıklara boğulmuştum.

Ozan, Ümit kısmını duyuyunca gözünden resmen ateş çıkıyordu, ve resmen öyle bir bağırdiki, bütün ordu bizi duyduğuna emindim.

"Ümittt!!!"

Ümit 10 saniye içinde odaya girdi ve Ozana soru sorar bakışlarla baktı.
Ben ise ayakta durucak gücüm olmadığı için yere çökmüştüm.

"Sen Sineme yardım ediceğinimi söyledin?!"

Ümit biraz korktu ve başda kekeleyerek:"Yo- Yok a- abi nerden çıkartıyorsun?"

"Neee???" ayağa kalktım ve Ümite doğru yürümeye başladım.

"Sen ne yalancı herifsin ya? Söz vermiştin hemide pislik! Tabi şu adamdan korkuyorsun demi sen? Nesinden korkuyorsun be? Mafya bozuntusu işte. Ortalıkta bir işe yarıyorum diye gez..."

Sol yanağıma yediğim tokatla yere düşmüştüm.

"Adam gibi konuş! Karşında kim var sanıyorsun? Birdaha iftira atayım deme seni şu köşeye asarım" deyip baş parmağıyla sağ köşeyi gösterdi.

İkizide odadan çıkıp kapıyı üstümden kitlediler.

Allahım ya olamaz. İnanamıyorum. Ben nasıl böyle duruma düştüm.
Ayağa kalkıp kendime boy aynasından baktım. Berbat bir hayalet gibi gözüküyordum. Yere fırlattığım koca taşı aldım. Evet özel bir taşmış demişti Ozan gerizekalısı. Taşı aldığım gibi aynaya fırlattım, ve BAAAM ayna param parça oldu. Kafayı yemişdim resmen çünkü şuanda kahkaha atıyordum. Bir yandan ağlayıp, bir yandan gülüyordum. Evet artık nasıl oluyorsa.
Kapının ordan Ozana bağırdım:

"Bu odadan çıkıcam. Yeminle. Benim adım Sinemse çıkıcam."

Aklıma hiç birşey gelmiyordu. Düşün düşün ve BULDUM.
Evet çok saçma ama yapıcam.

Pencereyi açtım ve aşağa baktım. Okadarda yüksek değildi yani. Burdan atlasam yüzde yarı yarıya yaşama ve ölme şansım vardı.

İlk önce tek bacağımı dışarı attım. İçimden bildiğim tüm dualara okumaya başladım. Tam diğer bacağımıda dışarı tarafa doğru çıkartıyordumki......

Ben size sakar birisi olduğumu söylemiştim demi??

-OZAN-

Salonda tv bakarken birden bir ses geldi. Aradan bir kaç saniye sonra içeri korumanın birtanesi gelip:

"Abi.."

"Ne var Ali?"

"Yenge camdan düsmüş"

"Neee?" koşarak dışarı çıktım.

Ümitde başındaydı tam.

"Napıcaz abi?" diye sordu Ali.

Off Allahım ya. Ben böyle olucağını nerden bile bilirdimki. Tamam ölmesini istiyordum ama ben kendim öldürecektim ve onu böyle görünce içim birşekil oldu.

Sinemi hemen kucağıma alıp:

"Ali sen arabayı hazırla hemen. Ümit sende bizim doktoru ara. 10 dakikadan geliyorlarmış de!"

Sinemi hemen araka koltuğa yatırdım ve ön koltuğa geçtim.

6 dakika içinde hastanedeydik. Hastane derken koca birşey sanmayın. Küçük birşey.

Ömer abi hemen hemşirerle birlikte Sinemi aldılar.

Ben ise Ümitle birlikte koridorda bekliyorduk.

Ömer abi odadan çıkınca hemen yanına gittim.

"Nesi var?"

"Camdan kendi atlamış, çünkü yüz üstü düşmüş. Önemli birşey yok sadece sağ kolunu alçıya aldık."

"Çok sağol abi" dedi Ümit.

Ömer abi yanımızdan ayrıldığında ben ve Ümit Sinemin odasına girdik.

Sinem uyuyordu.

-SİNEM-

Doktor odadan çıktığında, gözlerimi yavaş yavaş aça bilmiştim. Hemen sonra odaya Ozan ve Ümit girdi. Gözlerim kapalıydı ama uyumuyordum.

"Çokmu abartık abi ya?" diye sordu Ümit.

"Ben planda böyle birşeyle karşılaşıcağımızdan tahmin bile edemedim."

"İyi rol yaptık ama ya" dedi Ümit gülerek.

Ne oluyor be? Ne planı? Ne rolu?

"Hele sen süperdin. Bilmem söz vermeler falan. Ben bile bir ara inandim ya" diye güldü Ozan.

İnanamıyorum ya! Demek hepisi bir oyunmuş ama sonuç olarak ne elde ediceklerdi bunlar?

----
-Yorum yapan herkeze çok çok teşekür ederim.

-Yorum yapın yine lütfeeen. Sadece yorumları okuyunu canım yazmak istıyor.

-Uzun yorum yapanlara bölümü armağan ediceğim :*

-Actionda bi ara 7'ye çıkmıştık, SÜPEEER :D

-----

.