The war between the headphones

Ik wordt wakker van mijn moeder die beneden aan de trap staat te roepen. " JOYCE KOM UIT BED JE HEBT WEL GENOEG GESLAPEN! JE VAKANTIE IS NU ECHT OVER" riep mijn moeder. Ik keek op mijn wekker. Tja het was inderdaad al 7:00. Waarom?! Ik wil niet naar school. Zo snel mogelijk kleed ik me aan. Even een beetje make-up op doen. "GODVER" en vloekend leg ik mijn eyeliner op mijn bureau. Uitgeschoten natuurlijk! Gelukkig krijg het wel schoon. Waarom lukken dingeem nou nooit? Ik probeer er het beste van te maken. Tja goed genoeg voor mij. Ookal was het mijn eerste dag na de zomervakantie hoefde ik er van mezelf niet op mijn best uit te zien. Ik kan er ook niet op mijn best uit zien omdat ik niet mooi ben. Ik pakte mijn rugzak en ren naar beneden.

Ik frustreerde pak ik mijn eten voor op school maar mijn mijn moeder stopt me net als ik weg wil lopen. "Jij gaat niet naar school voor dat jij hebt ontbeten jonge dame" zegt ze. "Maar Marc wacht op me!" Zeg ik. Marc is mijn beste vriend als ik hem niet had zou het best kunnen dat ik dood was..... Tja zo depressief ben ik. "Oké maar neem wel wat te eten mee zodat je onderweg wat kan eten" zegt mijn moeder streng. "Ja ja ik pak wel een appel" zeg ik, snel pak ik een appel en vertrek ik.

Ja hoor Marc staat al te wachten. Met een rode kop kom ik aan. "Jij ook goeiemorgen Jo" zegt hij lachen en hij geeft me een knuffel. Snel knuffel ik hem terug. "ja zo goed als een morgen kan zijn...." zeg ik gapend. Ondertussen zijn we al aangefietst. "Oja nu mag ik elke ochtend weer blij worden van jou vrolijke ochtend humeur" zegt hij half lachend. Boos kijk ik hem aan. "Sorry dat ik niet kan slapen! En je weet al lang dat ik geen ochtend persoon ben!" Zeg ik voordat ik aan mijn appel begin. "Heb je niet ontbeten?" vraagt Marc ongerust. "Nope deze appel is mijn ontbijt" antwoord ik met volle mond. "Je weet hoe ik hierover denk..." zegt hij. En ja dat weet ik goed.... Vorig jaar at ik nooit een ontbijt. Hij weet serieus alles van me. Meer als mijn ouders ooit zullen weten.

"Maar he ik eet iets in de ochtend! Er zit vooruitgang in!" zeg ik protesterend. "Jo je weet wat ik bedoel! Vorig jaar was je zelfs flauwgevallen! Ik moest de fietsen weg zetten en jou naar de eerste hulp dragen!" zegt hij boos. Ik staar voor me uit. Die tijd weet ik nog goed... En dat moment ook. "Daar ben ik je ook heel dankbaar voor Marc." zeg ik voorzichtig. "Ik ben niet boos. Maar ik wil gewoon dat het beter met je gaat. Want ik maak me soms echt erge zorgen om jou!" zegt hij terwijl hij recht in mijn ogen aankijkt. Ik dacht er nooit op die manier bij na. Dat ik hem er pijn mee deed. "Ik wist niet dat je het zo erg vond" zei ik terwijl mijn stem afstierf. "Soms het ik het gevoel alsof ik niks waard ben en dat iedereen me haat. Mijn moeder zou ook willen dat ik een perfecte dochter was. Maar dat ben ik ook niet. Bij lange na niet" De tranen branden in mijn ogen. Dit is pas een klein deel van mijn pijn. Het vervelende is ook nog eens dat we bijna bij school zijn. Ik wil niet dat mensen mij zien huilen. Marc kijkt me aan. "Ik weet dat je veel pijn hebt. Maar je betekend veel voor veel mensen! En vooral voor mij" zegt hij. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. De woorden echode door mijm hoofd... Ik beteken veeel voor mensen? Ik ben een mislukkeling hoe the hell kan dat? Ik staar voor me uit en kijk hem dan vol ongeloof aan. "Ik meen het Joyce" hij keek mij vol vertrouwen aan. Natuurlijk bloosde ik. Maar kijk nou eens naar me... Ik heb paars haar, 'krassen van de kat' op mijm arm die ik bedek met armbanden, je kan wel zeggen dat ik dik ben dus wat is er over om van te houden? Ik probeerde het van me af te zetten maar het bleef door mijm gedachte spoken. Gelukkig begint Marc het gesprek weer. "hoeveel uur heb je eigenlijk? want nu we niet helemaal het zelfde rooster meer hebben wordt het plannen..." zegt hij. Oja ook dat nog... Ik heb gelukkig mijn bff Tamara. " Ik heb geen idee hoe mijn rooster eruit ziet... volgensmij heb ik vandaag 7de" zei ik met twijfel. "oke mooi zo dan kunnen we vandaag nog samen terug fietsen!" zegt hij enthousiast. Hoe kan hij zo snel van humeur veranderen?