Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 15

"Hey."
Liselotte veert geschrokken overeind. Een jonge man -Liselotte schat zijn leeftijd op ongeveer 20 jaar- staat voor haar neus. Hij ziet er stoer uit, niet gevaarlijk. Toch blijft de forensisch rechercheur achterdochtig.
"Wie ben jij?" vraagt ze bot. De jongen glimlacht. "Pieter. Ik ben z'n schoonzoon." Liselotte fronst haar wenkbrauwen. "Wiens schoonzoon?" De jongen - Pieter dus - glimlacht weer. Zijn lach is niet sluw, maar juist beleefd. Precies dat maakt hem onbetrouwbaar. "Van Gaal. Ik heb een relatie met z'n dochter." Liselotte zucht. Ze had dit kunnen verwachten. Ook deze jongen is een eikel, net als iedereen hier.

Als Pieter een stap naar voren zet, deinst Liselotte verschrikt naar achteren. "Laat me met rust", sist ze angstig. Pieter zet weer een stap naar achteren. "Rustig maar, ik doe je niets." Hij doet zijn handen in de lucht, als teken van onschuldigheid. Liselotte grinnikt bespottend. "Jaja", lacht ze schamper. "Stiekem heb je gewoon een opdracht gekregen van die schoonvader van je." Pieter schudt zijn hoofd. Weer glimlacht hij. Jezus. Kan hij ook iets anders doen dan aardig zijn? Liselotte wil hem niet aardig vinden. Ze wil hem haten. Het moet wel. Om te overleven.

"Ik doe je echt niets. Ik ben hier per toeval." Liselotte haalt haar neus op. "Vast", mompelt ze geïrriteerd, terwijl ze een ruk aan het touw geeft.
"Doet het pijn?" vraagt Pieter, na een korte stilte. Liselotte kijkt hem kwaad aan. "Wat denk je zelf", sist ze. Pieter loopt weer naar haar toe, maar de forensisch rechercheur duikt ineen. "Rot op!" roept ze angstig. Pieter glimlacht. Weer vriendelijk. Weer aardig. Weer alsof hij een vriend van haar is. "Ik zal het touw wat losser vast maken", besluit hij. Liselotte kijkt hem vragend aan. "Waarom zou je dat doen?" vraagt ze twijfelend. Pieter maakt de knopen in de touwen los en bindt Liselotte wat minder strak vast. Nu doet het al een stuk minder pijn, de forensisch rechercheur kan zich bewegen zonder dat het pijn doet. "Omdat ik ook niet zou willen dat mijn vriendin zo behandeld zou worden", mompelt Pieter uiteindelijk. Liselotte knikt. Ze lijkt tevreden met het antwoord. 

Even is het stil in de ruimte. Pieter bekijkt de cel. Als hij de afgehakte vingers op de grond ziet liggen, loopt er een rilling over zijn rug. Die vrouw moet hier weg. "Wat hebben ze je aangedaan?" vraagt Pieter. Liselotte kijkt op. Ze haalt haar schouders op en glimlacht nonchalant. "Ze hebben me plat gespoten. Maar verder hebben ze nog niets gedaan."

Nog. Pieter slikt. Ook Liselotte weet dus dat van Gaal geen lieverdje is. Nog. Ze weet dat hij haar iets aan gaat doen. Hij heeft haar nu nog niets aangedaan. Maar wat als dat straks wél gebeurt?

Liselottes stem haalt Pieter uit zijn gedachten. "Ik wil hier weg", fluistert ze. "Ik wil naar huis." Pieter ziet dat er een traan over de wang van de jonge vrouw loopt. Ze bijt op haar lip, maar het baat niet; de pijn in haar hart wordt niet minder groot. Pieter twijfelt even, maar daarna gaat hij naast Liselotte zitten. Hij slaat voorzichtig, maar troostend, een arm om haar heen. "Waarom zit je hier?" mompelt hij. Liselotte haalt haar schouders op. "Weet ik veel", zegt ze bot. "Het is jouw schoonvader."

Pieter slikt. Liselotte heeft gelijk. Misschien kan hij wel iets doen! Dan beseft hij zich dat hij geen schijn van kans heeft. Liselotte helpen, betekent zijn vriendin verliezen. Zo simpel is het. Zo verschrikkelijk is het. "Heeft hij je niets vertelt?" vraagt Pieter, na weer een korte stilte. Liselotte zucht. "Jawel. Mijn collega's en mijn vriend moeten losgeld betalen. Drie miljoen." Pieters ogen worden groot. "Drie mil? Pff. Dat is niet kinderachtig." Liselotte knikt. Dat weet ze zelf ook wel. "Ik kom hier nooit meer weg", zegt ze zacht. Pieter pakt haar vast bij haar schouders. "Tuurlijk wel. Je vriend verzint heus wel wat." Maar stiekem weet hij dat Liselotte nog wel eens gelijk kan hebben.

De forensisch rechercheur besluit het over een andere boeg te gooien. "Lijkt je vriendin op van Gaal?" Pieter houdt eerst even zijn mond. Hij had deze vraag kunnen verwachten, maar toch weet hij niet wat hij moet zeggen. "Nou?" dringt Liselotte ongeduldig aan. Pieter stottert wat. Het is onverstaanbaar wat hij zegt. Dan begint hij toch te praten. "Ze kijkt qua uiterlijk best op haar vader, maar haar innerlijk is vele malen beter." Liselotte blijft stil. Ze hoopt dat Pieter verder gaat met zijn verhaal. Dat blijkt ook zo te zijn, want na de stilte praat hij door. "We zijn niet echt een gewenste combi", mompelt hij. Liselotte schiet in de lach. "Hoezo niet?!" roept ze verbaast uit. Pieter legt zijn vinger voor zijn mond, als teken dat Liselotte iets zachter moet doen. Zij glimlacht verontschuldigd. "Mijn vader zit bij de politie", zegt Pieter uiteindelijk. "Ik zat bij Jackie -mijn vriendin- in de klas, al sinds de basisschool. Haar vader was altijd weg voor zijn werk, dus woonde ze met alleen haar moeder. Niemand wist dat haar vader een crimineel was. Jack heeft zelfs de achternaam van haar moeder." Liselotte knikt begrijpend. Dit verhaal verklaart al een hoop. "Toen kwam Jackies vader opeens opduiken. De meest gewilde en gezochte crimineel van Nederland. Jack en ik hadden inmiddels een relatie gekregen, en mijn vader schrok zich rot. Hij heeft alles een tijdje goedgekeurd, totdat van Gaal mij opeens ging bedreigen. Hij dacht dat ik vreemd ging. Ik was zestien en deed geen vlieg kwaad." Pieter begint aan het einde van zijn verhaal. "Na een tijdje begon van Gaal mij te achtervolgen. Waar ik was, was hij. Mijn vader kon dat niet hebben en is naar Jackies ouders geweest. Dat bezoekje is een beetje uit de hand gelopen en sindsdien probeert van Gaal mijn vader het leven zuur te maken." Liselotte knikt kort. Toch begrijpt ze het nog niet helemaal. "Wat doe jij dan nu hier?" vraagt ze twijfelend. Pieter glimlacht. "Ik ben hier voor Jackie. Ze is jarig." Liselotte glimlacht. "Ik zou je wel willen feliciteren, maar-" Pieter grinnikt. "Ik snap het", zegt hij, doelend op haar vastgebonden handen.

Het blijft weer even stil. Liselotte zucht vermoeid. Ze schuift iets naar achteren en laat haar hoofd tegen de muur vallen. "Ik zit bij de recherche", zegt ze opeens. Pieter kijkt verrast op. "Echt? Wat tof, zeg! Waar?" "Regio Midden-Friesland. Het bureau staat in Leeuwarden."

Pieters mond valt open. Liselotte grinnikt. "Is dat gek?" vraagt ze. Pieter knikt. Hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar hij krijgt geen geluid uit zijn keel. Plotseling vallen ook voor de forensisch rechercheur alle puzzelstukjes in elkaar. "Heet jij Pieter van Zijverden?" vraagt ze hakkelend. "Is Dries van Zijverden jouw vader?"

--------------------------------------------
Oeh. Plottwist. Yeah.
1K lezer btw. Jullie zijn geweldig! Reacties nog steeds welkom!