Sigaramın dumanı gökyüzüyle buluşurken ben hala olanların şokundaydım . Sanki bir samanlıkta kaybolmuş bir pırlantayı bulupta tekrar düşürmüş gibi hissediyorum ... Oysa ki pırlanta benim yanı başımdaymış ama benim haberim yok.
15.05.2017 (kitaba başladığım tarih)
Bu sabah gökyüzünden düşen yağmur damlalarının sesiyle uyandım. Kış ayındaydık, beşinci senemi doldurdum onsuz geçen günlerimin. Tam beş sene önce bugün 16 aralıkta hayat bana zindan oldu. Yirmi yaşındaydım ,o ise yirmi iki . Benim doğum günüm için bir süprizi vardı. Arabaya bindik ben anlamıştım bana süprizi olduğunu . Bu mutlulukla radyoda çalan şarkıyla beraber deli gibi dans ediyordum. Nefes almamı sağlayan ama bir saniye sonra beni bir karanlıkta yanlız bırakacak olan Yekta ise bana bakıp tüm heyacanı ve mutluluğuyla gülümsüyordu .
Herşey bir anda oldu , daha dün gibi hatırlıyorum olanları... Arabanın önünü büyük bir Audi A6 durdurdu . Bir erkeğin arabadan indiğini gördüm iner inmez elindeki silahı bize doğru uzattı ve bağırmaya başladı. Korkudan kas katı kesilmiştim çocuğun bağırdığı an birden irkildim , bunu gören Yekta endişe ile eğilmemi söyledi. Arabanın içinde korkuyla çöktüm. Yekta çocuğa tekrar döndü onu tanıyormuş gibiydi bana geri baktı , korku ve endişe ile sakın dışarıya çıkma dedi. Ben ise dediğini yapmayacağımı bile bile başımı olumlu anlamda salladım. O da bunu anlayınca arabadan çıkar çıkmaz kapıyı kilitledi . Bende onun kendi ayaklarıyla gittiği ölüm yolunun arkasından onu izledim . İçimden bir his onu bir daha görmeyeceğimi , onun kokusunda boğulmayacağımı söylüyordu ve öylede oldu...
Yanağımda hissettiğim ıslaklıkla elimi yanağıma getirmem bir oldu. Yekta'nın karşısındaki çocuğun elinde silah vardı Yekta ise savunmasızdı , belki de tek korkum buydu . Uzunca bir süre hareketli bir şekilde konuştular ama sesleri gelmiyordu. Birden çocuk silahını kaldırdı . O an nefesim kesildi ister istemez gözlerimden yaşlar akmaya başladı , gözlerimden akan her bir damla yaş kalbimden düşen parçaların sesiydi. Ve çocuk tetiğe bastı tam dört kurşunla onu yere serdi. Hemen elim kapıya yöneldi açılmayacağını bile bile kapıyı zorluyordum , onun adıyla bağırıyordum sanki ne kadar çok bağırsam beni duyacak ve ayağa kalkıcakmış gibi hissediyordum. O anda çocuk beni yeni fark etti . Sanki benim burda olmamam gerekiyormuş gibi baktı bana ve bana doğru yöneldi . Karanlıkta yüzü tam seçilemiyordu ama mavi gözleri ben buradayım diye bağırıyordu. Arabanın camının yanına geldi ve beni daha net görmek için eğildi . Elindeki ruj ile cama bir şeyler yazdı ve gitti. Camda şunlar yazıyordu;
"ARAMIZDA ÇOK AZ ENGEL KALDI BEBEĞİM ZAMANI GELDİĞİNDE BENİM OLUCAKSIN BU ARADA BEN GÖLGE:)"
