Diary / / Short Story

7

-Zawgyi

Tae's Diary

[13ရက္​​ေျမာက္​​ေန႔]

ကြၽန္​​ေတာ္​ ႏိုးလာ​ေတာ့ မ်က္​ႏွာက်က္​အျဖဴ​ေတြကို စျမင္​ရတယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ ​ေႏြး​ေထြးတဲ့အိပ္ယာရယ္​ ကြၽန္​​ေတာ္​့လက္​က ​ေဆးပိုက္​​ေတြရယ္​။ ​ေနာက္​ ကကြၽန္​​ေတာ္​့ကို စိုးရိမ္​တႀကီး​ေငးၾကည္​့​ေနတဲ့ Jiminရယ္​။

ကြၽန္​​ေတာ္​ ​ေဆးရံုကို ျပန္​​ေရာက္​​ေနခဲ့ၿပီ။ Jungkookရဲ႕အခန္​း​ေလး​ေဘးမွာ ႐ွိခဲ့တဲ့ ညကတည္​းက ကြၽန္​​ေတာ္​ သတိလစ္​​ေနခဲ့တာတဲ့။ ​ေဆးရံုကထြက္​​ေျပးသြားမွန္​းသိ​လို႔ Jiminက ကြၽန္​​ေတာ္​့​ေနာက္​ကိုလိုက္​လာခဲ့တာတဲ့​ေလ။ အဲ့​ေန႔ကတည္​းက ကြၽန္​​ေတာ္​​ေမ့​ေနခဲ့တာ ဒီမနက္​ထိပါပဲ။

ျပန္​ႏိုးထလာ​ေတာ့ အရင္​နဲ႔မတူ​ေတာ့ဘူး Jungkookရယ္​။ အားတစ္​စက္​မွ မ႐ွိ​ေတာ့သလို ​ေဘာပင္​ကိုင္​တာ​ေတာင္​ ပင္​ပန္​းတယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ ခဏခဏသတိလစ္​တယ္​။ ခဏခဏ နာတယ္​။ ခဏခဏ ​ေသြးယိုတယ္​။ ခဏခဏ ဓာတ္​ကင္​ရတယ္​။

မွန္​ထဲမွာ ကိုယ္​့႐ုပ္​ကိုယ္​ျပန္​ၾကည္​့မိ​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​ ​ေတာ္​​ေတာ္​႐ုပ္​ဆိုးသြားၿပီ။ ညိဳမဲ​ေနတဲ့ ႏႈတ္​ခမ္​းက သက္​​ေသျပ​ေနၿပီ။ ကင္​ဆာ​ေရာဂါသည္​တဲ့။

ကြၽန္​​ေတာ္​့လက္​​ေရး​ေတြလည္​း မလွ​ေတာ့ဘူး။ ရြဲ႕​ေစာင္​း​ကုန္​ၿပီ။ တုန္​ရီ​ေနတဲ့ လက္​အစံုနဲ႔ ​ေရး​ေနရလို႔ပါ။

Jiminက ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုဆူတယ္​။ ​ေဆးရံုကထြက္​​ေျပးလို႔တဲ့ ၿပီး​ေတာ့ Jungkookကို ညာခဲ့လို႔။ သူ Jungkookကို​ေျပာမယ္​တဲ့။ ကြၽန္​​ေတာ္​ ငိုယိုၿပီး မ​ေျပာဖို႔ ​ေတာင္​းပန္​ခဲ့ရတယ္​။ Jungkookကို မသိ​ေစခ်င္​ဘူး။ ​ေနာက္​ဆံုးခ်ိန္​ထိ ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ Jungkookကို နာက်င္​​ေစတဲ့သူ မျဖစ္​ခ်င္​ဘူး။ မနက္​ျဖန္​ဆိုရင္​ပဲ ​ေသ​ေတာ့မယ္​့သူက Jungkookကို ဘာလို႔မ်က္​ရည္​​ေတြက်​ေစမွာလဲ။ ကြၽန္​​ေတာ္​ပဲ ငိုမယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​ပဲ လြမ္​းပါ့မယ္​။ အရာရာတိုင္​း ကြၽန္​တာ္​ပဲ အ႐ႈံး​ေပးခ်င္​လို႔ပါ။