Short stories

Middernachtsdans

De foto hierboven komt van Shawn's Twitter. 

De hemel is pikzwart. De volle maan werpt bundels licht tussen de bomen door. Honderden lichtjes zweven door het bos. Ik volg ze en probeer ze te grijpen, maar ze verdwijnen even plotseling als ze zijn gekomen zodra ik te dicht in de buurt kom. Minuten, uren, dagen loop ik over de met mos begroeide paden. Na wat een eeuwigheid en tegelijkertijd slechts een seconde lijkt te duren, hoor ik zachte muziek. De lichtjes zweven richting de volle, zachte klanken van een piano. Midden in het bos ligt een kleine open plek. In het midden staat een eeuwenoude boom. De takken vol bladeren vormen een soort dak over het midden van het veld. Zijdezacht gras kriebelt langs mijn blote benen terwijl ik er naar toe loop. De lichtjes vliegen voor me uit en vormen lichtslingers onder en om de boom. Ze verlichten het gras en de vleugel die onder de boom staat. Een jongeman bespeeld de toetsen met een elegantie die alleen bestaat in dromen. Zachte, dromerige melodieën stromen uit de piano en vullen het bos, mijn hoofd, mijn hart. Ik ben verstijfd, bevroren door de liefelijke melodie. Na een paar minuten wordt de muziek wilder, luider en sneller. Mijn lichaam ontspant en ik ben weer in staat om te bewegen. Deze nieuwe melodie dwingt me te dansen. Ik sluit mijn ogen en draai in het rond, zweef over de open plek. Ik dans alsof er niets anders bestaat in deze wereld. De muziek komt langzaam tot rust en ik zweef weer naar beneden. Het dansen heeft me uitgeput, dus ik vlei me neer in het zachte gras. Mijn ogen vallen dicht en ik glij weg in een diepe, droomloze slaap.

Deze manier van schrijven is heel anders dan mijn normale schrijfstijl. Ik weet dus niet zo goed wat ik zelf van het verhaal vond... Wat vonden jullie? Laat het me weten! Groetjes, Lobke.