#AllAboutTumcial
"Hindi mo ba talaga siya naaalala?" Mom asked for the nth time. I run my fingers through the photo album, as she patted me on my head.
Umiling ako.
Pilit ko man na alalahanin 'yung taong na sa litrato, hindi ko talaga 'to makilala.
Sa halos araw-araw na yatang ginawa ng diyos, ganito lagi 'yung kaganapan. Mom will just hand over a photo album, and tell me to look at each photos attached inside it. Once I already done, saka naman siya ulit magta-tanong kung may naaalala na ba 'ko.
There's this tall, white-skinned guy with slanted eyes. Kasama ko siya sa mga litrato sa album. At sa lahat ng 'yon... magkasama kami, nakangiti.
I even weirded out by the name attached on the album front.
Papii and Babii, it said.
"Mabuti pa't mag almusal ka na muna. May iuutos ako sa 'yo pag tapos." Mom stated, bago nito kunin sa 'kin ang album, saka ipinatong sa mesa sa altar.
Nag madali akong kumuha ng makakain. And right after I finished eating, Mom handed me a basket. Kumuha raw ako ng mangga kay Mr. Peak at nagke-crave na siya doon kagabi pa. Buti na nga lang at natatandaan ko pa 'yung daan papunta sa bakuran na 'yon. Matapos ko kasing makalabas sa ospital a week ago, sinasama na rin ako papunta doon.
And everytime we go in that house, Mr. Peak will asked the same question as Mom's. I don't even know him, but Mom said that he is her colleague, her friend.
Lagi rin daw akong dumadayo do'n kapag gusto kong makakain ng mangga.
But still, I can't even remember him.
•••
"Hey Mr. Peak! Good morning!" I greeted him.
He immediately wave his hand in my direction bago bumaba ng hagdan. Kita kong nangunguha rin 'to ng bunga ng alaga niyang puno.
Nag madali siya na pag buksan ako ng gate, "alam ko na 'yung sadya mo," he chuckled. Nangiti siya ng malamang tama ang kaniyang hinala. One thing about me, having an interaction with Mr. Peak... parang ang gaan ng loob ko sa kaniya.
Like I know him for... years.
Not that he's a good man and a good friend to my Mom.
But it's just like I know him for so long.
"Pupunuin ko ba 'tong basket mo?" Tanong nito bago simulang mamitas ng mangga sa puno.
"Hindi ko po sigurado. Pero sa pagke-crave ni Mom, parang mas maganda nga po na mapuno." He just chuckled again in response. And in a middle of our conversation, may biglang tumawag sa kaniya mula sa labas ng bakuran. It is some kind of a delivery guy with a big truck infront of the house's facade.
Nag paalam muna ito at sinabihan ako na ako na lang muna ang manguha. And it assured me na matatagalan 'yon.
Dahan-dahan naman akong umakyat ng hagdan para tapusing manguha ng mga mangga.
Buti na lang talaga't may hagdan. Kasi kung wala, hindi ko na alam gagawin ko.
Ang tangkad ko pa naman.
I was reaching for a last piece ng biglang dumulas 'yung tinutungtungan ko. And I'm readying myself for a fall ng maramdaman kong may umalalay sa hagdan.
"Glad I caught you." A tall, white-skinned guy said. I calm myself for a sec.
"Hindi ako 'yung nasalo mo... 'yung hagdan." I pointed out.
"So are you saying na dapat hinayaan ko na lang na matumba 'yung hagdan saka kita sasaluhin?" He replied.
Silence filled the atmosphere.
"You know what I mean, don't make things complicated." I sternly said.
"I'm just trying to clear things out, not making them complicated." Dinig kong sabi niya habang bumababa ako ng hadgan, pero hindi pa ako tuluyang nakaka baba ng may bigla akong napagtanto.
Agad akong napalingon sa taong kausap ko.
"You." I pointed at him matapos kong bumaba ng dalawang hakbang.
"Ikaw 'yung na sa photo album." Nilapag ko muna 'yung basket sa pavement at mataman ulit na tiningnan ang lalaking na sa harapan ko.
"Me?" I just gave him a few nod.
"Oo. Dito ka nakatira? And your name is Off?"
"Yes and yes, but that's just my nickname."
"Nickname? How?"
Binigyan niya lang ako ng isang ngiti. And at that moment, bigla akong nakaramdam ng malakas na kabog sa dibdib ko.
Teka, kinakabahan ba 'ko?
"You already know it, so why ask?"
"I don't, that's why I'm asking." Pag-pupunto ko.
"You already know, Gun. You just can't remember it." There's this sudden chills on my spine when he said my name.
There's another silence again.
Nakatingin lang kami sa isa't-isa bago ito yumuko at kunin 'yung nilapag kong basket ng mga mangga.
"You should head back, hinihintay na 'to ni Tita." aniya bago iyon iabot sa 'kin.
"You should get going too. Mukhang may pupuntahan ka pang importante." I said pointing out of a white suit he wearing. He just let out a small laugh bago nito ipinatong ang malaki niyang kamay sa ulo ko, at guluhin ang buhok ko.
"Hey! I still don't know you!" Ika ko palayo sa kaniya at habang nagla-lakad palabas ng bakuran.
Agad din akong nag paalam at nag pasalamat kay Mr. Peak na pumipirma na sa kung ano mang dumating na gamit.
At bago pa man ako makalagpas ng bakuran.
Lumingon ako pabalik doon.
Maayos pa ring nakasandal ang hadgan sa katawan ng puno...
And the man on a white suit was not there anymore.
