Life² || h.s. [dutch]

16- I accidently messed up. I think

16- I accidently messed up. I think --

Ik stormde de trap op, klaar om de strijd aan te gaan. Hoe dan ook, ik zou mijn onschuld gaan bewijzen.

Waarvan ik dan ook beschuldigd werd… Mijn liefde voor Aline zou zegevieren, al was het het laatste wat ik deed.

Ik voelde Zayns hand enkele keren net naast mijn been grijpen. Zo snel als ik kon rende ik de twee verdiepingen omhoog. Op hoop van zegen greep ik meteen naar de deurklink, uit de grond van mijn hart hopend dat deze niet op slot zat. Ik was ietwat verbaasd door de meevaller toen de deur niet protesteerde.

Toch nog één meevaller vandaag.

Wat ik aantrof, verscheurde me. Aline lag op haar bed, in Noemies armen. Haar ogen waren bloeddoorlopen; -van het huilen?-. Haar haren zaten helemaal in de war. Papieren zakdoekjes lagen verspreid op de grond naast haar bed. En toen viel mijn oog op iets naast al die papieren zakdoekjes. Onze eerste foto samen. Verscheurd. In vele stukjes. De meeste helemaal verfrommeld. Ik moest alle moeite van de wereld doen om mijn eigen tranen tegen te houden.

Slechts een seconde later ving Alines blik de mijne. Ze barste uit in luid gesnik. Ik liep naar haar toe.

Mijn oerinstinct stond erop haar in mijn armen te nemen, en haar vervolgens in te fluisteren dat alles in orde was. Dat ze niet moest huilen, dat ik van haar hield.

Nog voor ik het goed en wel besefte, wreef ik verbaasd over mijn wang. Een pijnlijke kloppende warme gloed had me naar mijn wang doen tasten. Helemaal uit het lood geslagen keek ik Noemie aan.

What the hell?!

“Blijf verdorie uit haar buurt!” krijste Noemie zo luid ze kon.

Zo kwaad had ik haar nog nooit gezien.

Als ik er bij nadacht; ik had haar eigenlijk nog nooit kwaad gezien.

“Ik heb-,” begon ik zacht, maar mijn zin werd meteen afgebroken.

“Dat je nog maar het lef hebt om naar hier te komen, na vannacht!” riep Noemie me toe.

“Noemie, verdomme!” riep ik nu terug.

Ik bedacht me dat als ik nu niet zou gaan roepen, ik er nooit zou in slagen een zin af te maken.

“Ik weet niet eens wat ik heb misdaan!” ging ik verder op dezelfde schreeuwerige toon, hen dwingend om even naar me te luisteren.

Geschokt keek ze me aan. Ik zag dat ze haar mond opende om me weer van repliek te dienen.

“Noemie! Hou even je kop, wil je!” riep ik haar scherp toe.

Als haar ogen bliksem konden schieten, lag ik nu neergebliksemd op de grond. Morsdood. Ik zweer het je.

“Aline heeft ook een tong gekregen waarmee ze kan praten,” vervolgde ik op normale toon, ontredderd.

“En toch wil ze niet met je praten,” mompelde Noemie.

Ik keek haar vuil aan.

“Aline?” verliet mijn mond op vragende toon, zacht, hopend op een kleine toegeving van haar kant.

Ik had het geluk dat ze me net op dat moment recht in de ogen keek. Dit vergrootte de kans dat ze me zou laten uitpraten, dat wist ik gewoon.

Ze knikte naar me, om zich vervolgend tot Noemie te wenden.

“Gaan jullie maar even,” zei ze zacht tegen Noemie, gebarend naar Zayn die de hele tijd in de deuropening was blijven staan.

Ik zag Noemies ogen groot worden van ongeloof. Maar mijn hart sloeg een tel over van opluchting. Aline knikte naar haar vriendin, gebarend dat het echt goed was zo. Dat ze moest gaan.

Voldoening ging door me heen. Dat ze haar beste vriendin wegstuurde om even met me te kunnen praten, betekende misschien toch dat de schade -waardoor we deze ook hadden opgelopen- niet zo onherstelbaar was als ik eerst had gevreesd. Of niet?

Stampvoetend beende Noemie naar de deur. Toen ze bij de deur was, wierp ze nog één blik achterom. Ik zag dat ze wat wilde zeggen. Maar Alines hoofdschudden snoerde haar de mond. Furieus sloeg Noemie de deur hard achter zich dicht, om vervolgens af te druipen met Zayn in haar kielzog. Ongemerkt haalde ik opgelucht adem. Maar diezelfde adem stokte in mijn keel toen ik mijn blik weer op Aline richtte.

Of op wat er overbleef van Aline; een hoopje ellende. Ik kon amper geloven dat dit mijn schuld was. En ik wist niet eens wat ik had gedaan om dit te veroorzaken.

Ik slikte de krop in mijn keel weg en zette me voorzichtig bij haar op het bed. Met tranen in haar ogen staarde ze me aan. Het sneed door me heen als een vlijmscherp mes door zachte boter, mij tot in het diepste van mijn ziel rakend.

“Waarom?” vroeg ze zacht, gebroken.

Haar ogen gevuld met ongeloof. Een ondertoon van onbegrip.

“Waarom wat?” vroeg ik, oprecht, niet wetende waarover ze het in godsnaam had.

Haar ogen werden groot. De tranen maakten plaats voor woede.

“Waar haal je het lef!” gilde ze, haar handen die me met alle kracht die ze had van haar wegduwde.

Onthutst staarde ik haar aan.

Waar had ze het over?

“Dus je kent helemaal geen Cindy?!” wierp ze me beschuldigend toe.

Onthutst staarde ik haar aan. Haar ogen boorden zich in de mijne, zoekend naar de waarheid. Ik slikte.

Fuck. En wat nu?! De waarheid kon ik haar niet vertellen. Ze mocht niet weten van de andere kant.

Ze mocht niet weten van die andere kant waar gewillige meiden zich continu op me wierpen. Die andere kant waar het zo makkelijk was om je verdriet weg te drukken met one-night-stands. Ik weet het, voor buitenstaanders was het onbegrijpelijk. Ooit begreep ik het ook niet; vroeger, voor dit alles. Ik begreep niet dat men zich daartoe liet verleiden. Maar het was zo makkelijk als beroemdheid om je daartoe te laten verleiden… En op zwakke momenten was het soms bijzonder moeilijk te weerstaan. Zeker op die momenten dat je je, ondanks je succes, helemaal alleen op de wereld voelde. En ik wist zeker, als Aline deze achtergrondinformatie niet had, dan zou ze nooit kunnen plaatsen waarom ik me ingodsnaam had laten verleiden tot een one-night-stand. Ze zou het niet snappen, niet zonder op de hoogte te zijn van de druk die we ondervonden aan de andere kant. En ze zou al helemaal niet snappen dat het door haar kwam. Ze zou me gewoonweg niet geloven.

Maar wat nu? Hoe kom ik hier onderuit?

En ook nog… Hoe weet ze dit ingodsnaam? Louis was de enige die op de hoogte was van mijn avontuurtje met barbiepop Cindy. Louis was de enige die wist was er aan de andere kant gebeurd was.

____________________

Vote?

Comment?

Follow?

Des te sneller post ik het vervolg ;)

Maar alsjeblieft, reageer als je wil dat ik met dit verhaal verderga (want ik heb de indruk dat jullie deze niet meer leuk vinden, en ik denk er over na om ermee te stoppen...) xx