Nie tego chciałam [ZAWIESZONE]

Rozdział 28

- Hej, hej, księżniczko? Wstawaj

-Hmh, co jest? - odpowiedziałam nieprzytomna

- Słońce już wysoko, Mila zrobiła śniadanie

-Śniadanie?! Gdzie?! -od razu podskoczyłam i zaczęłam się rozglądać
-Ej! Gdzie moje śniadanie?

Maciek padł na ziemię i zaczął się śmiać jakby połknął śmieszka. Złapał się za głowę, tak długo i intensywnie się śmiał, że aż mu poleciało parę łez.

-Nie rozumiem co cię tak bawi... Pff

- Żad-ne-go j-jedze-n-nia ni-ee m-a-a, szko-oda, że n-nie wi-widziałaś s-siebie ja-k Ci po-powiedzia-łem, że jes-st śnia-adanie -Biedaczyna nie mógł się wysłowić...

-HaHaHa! Bardzo śmieszne... Ten się śmieje kto się śmieje ostatni -uśmiechnęłam się
-Ty tu sobie kiśnij ze śmiechu a ja w tym czasie pójdę poszukać Mili

- T-a-a-k 

Kiedy odchodziłam od tymczasowego obozu nadal słyszałam głupi śmiech Maćka... Co jak co ale z jedzeniem nie powinien żartować, zwłaszcza dlatego, że to on zawsze jadł 3 razy więcej ode mnie

-Ehh... -westchnęłam i zaczęłam wołać Milę- Mila!
-Mila! Jesteś tu?
Szłam tak jeszcze jakieś 10 minut co chwilę wołając. Stwierdziłam, że pewnie już wróciła. Zatrzymałam się, krzyknęłam jeszcze raz dla pewności
-Mila!
Odpowiedziała mi cisza, na pewno wróciła.

Odwróciłam się, nagle za sobą usłyszałam szelest w krzakach. Podniosłam głowę i zaczęłam nasłuchiwać -cisza. Co robić...? Odwróciłam się w stronę szelestu. Patrzyłam na krzaki lecz... Już nic nie było słychać, za dużo tez nie widziałam. Musi mi się wydawać...
Kiedy chciałam juz iść, z krzaków wyskoczyła potężna postać, rzuciła się na mnie lecz zanim zadała mi cios, coś na nią wskoczyło z boku i odepchnęło. Dwie czarne postacie właśnie się gryzą na moich oczach, zaraz... ADRIAN!
Co on tu robi?! Kto to jest? Śledził mnie?!

Potwór zaczął piszczeć i uderzać ogonem w ziemię. Adrian gryzł w kark, widziałam jak szkarłatna krew spływa po kruczo-czarnej sierści. Nagle postać zawyła z bólu i szybko uciekła. Adrian stał i ciężko oddychał, widziałam jak krew leje mu się z pyska.
Co ja mam robić? Co on tu robi? Co się właściwie stało? O co chodzi... Kto to był?

-Dlaczego...?

- Następnym razem może mnie nie być -powiedział i odszedł, zostawiał za sobą krople krwi, które co chwilę skapywały z jego pyska.

Stałam, nie potrafiłam się ruszyć
Dlaczego on to zrobił...?
Patrzyłam jak znika w zaroślach. Widziałam tylko... Te białe kły, które się zbliżały. A potem-potem on się pojawił, nie byłoby mnie tu teraz... Kto to był?!
Łapy się pode mną uginały, to ten ułamek sekundy, ta chwila w której mogłam zasnąć - na zawsze.
Pytania nie opuszczały mojego umysłu, powoli kierowałam się w stronę tymczasowego obozu. A co jeśli Adriana by wtedy nie było? Dlaczego akurat ja?
Nie mogłam przestać o tym myśleć, czułam jak parę łez spłynęło mi po policzku.

- Eliza! -usłyszałam Maćka
O nie... Nie teraz, tylko nie teraz

- Tutaj jesteś! Mila przyszła zaraz po tym jak ty sobie poszłaś. Hej, wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha. Cos się stało? Płakałaś?

-Nie, weszłam w mokre krzaki, były bardzo zimne, dlatego

- Hmmm... No dobra, chodź już

Razem z Maćkiem poszłam do Mili i ruszyliśmy dalej do wioski elfów.

***

[Maciek] Daleko jeszcze?
[Maciek] Długo jeszcze?
[Maciek] Ile jeszcze?

[Mila] Tak, Tak, długo

[Maciek] ehhh...

[Mila] Nie stękaj tylko przebieraj tymi nóżkami

[Maciek] ehe, juz lece

[Mila] Eliza, co tak cicho siedzisz? Czemu się nie odzywasz?

-Ugh co?

Muszę przestać o tym myśleć, tak jakby to się nie stało.

-A tak, już. Przepraszam zamyśliłam się

W tym momencie mój brzuch się odezwał

[Mila] Wygląda na to, że zrobimy sobie krótka przerwę. Zostańcie tu i się nigdzie nie ruszajcie, ja przyjdę z jedzeniem

[Maciek] Tak jest kapitanie! -i zasalutował

Wyglądało to śmiesznie ale wtedy nie było mi do śmiechu... Eliza, ogarnij się

Zostałam z Maćkiem sama-znowu.

Tak wiem XD przepiękny rysunek w mniej niż 5 minut. To na tyle paap ;* Więcej już wkrótce!