बिना आमाको रत्नपार्क सुन्ने सुन्ने लाग्न थाल्यो मलाई । पातको साँघुमा चलेको दैनिकीमा मेरो प्रेम, मेरो यौवन कता हरायो हरायो । हरेक स्कुले युवा, युवती देख्दा स्कुले जीवन याद आउँछ, हरेक कलेजका युनिफर्ममा सजिएका युवाहरूको जमातमा यतिका समय रत्नपार्कमा रमीता हुदाँ कहिल्यै देखिन निराजनलाई । कतै उ देश बाहिर गईसकेको पनि हुन सक्छ भन्ने मनमनै लाग्यो । आमाको औषधिमुलोमै जम्मा भएको रकम सबै सकियो, उता भाइको उपचार अझै जस्ताको तस्तै, बाले सँगै क्वाटरमा राखेर दबाई चलाउदैछन् रे भन्ने खबर गाँउको पिसीओ बाटै थाहा पाएँ । चार पैसा सङ्गाल्न सकिएन के मुख लिएर घर जानु त्यो पनि बिरामी आमा छोडेर । मलाई केही बढी नै पैसाको जरूरत पर्यो । काँक्रो र मकै बेचेर सिटामोलसम्म त पुग्दो रहेछ तर अस्पताल गएरै सुत्न अलिक बढी नै कमाउनु पर्दो रहेछ जसको अभाव अचेल हरपल खड्किन्छ । मैले रत्नपार्कको विकल्प खोज्न थालेँ, कहाँ काम गरौँ कसरी पैसा जोरजाम पार्नु भन्ने मात्र भो, त्यस्तैमा हाम्रै कोठा पारीकी दिदीलाई सम्झे, निकै हाईफाई जीवन शैली, सजिलो काम । मलाई पनि बारकी वेटर हुन मन लाग्यो र साँझ उनलाई भेट्ने निधो गरेँ ।
तिनै दिदीको सहारामा मैले ठमेलका बार देखेँ । करिब ३–४ वटा बार चालेपछि मलाई म्यानेजरको कुरा मन पर्यो अनि चौथोमै जोईन गर्ने सोच गरेँ । यसरी सपनाको नामबाट सुरु भयो मेरो बार लाईफ, अनि भन्न थाले मान्छेहरू, ‘सपना द बारवाली’ । एग्रीमेन्टकै दिन दिएका पैसाले मैले केही राम्रा कपडा किनेँ, वर्षौँपछि मेकअप गरेँ । ग्राहकका आँखामा खुसी देख्न आफ्ना ओठमा मुस्कान बोकेर मान्छे सामु होटलको मेन्यु लियर उभिन थालेँ । बिस्तारै सबै कुरा दैनिकी बन्दै गए । खुला रत्नपार्क मै पनि हेपिनु परेकै हो, यहाँ कसैले प्याच्च केही भनी हालेपनि नशाको झोँकमा मुख छाड्यो भनि चित्त बुझाउने बाटो छ । ५ रूपैयामा एक चिरो काँक्रा बेचेर भुलेकी म यहाँ त एक प्लेट काँक्रा टेबलसम्म ल्याईदिएकै पनि ५०० सम्म बक्सीस पाएकी छु । यहाँको माहोल हेर्दा लाग्छ पैसा कमाउन केही गार्हो छैन, तर पैसा नहुँदा केसम्म हुन्छ त्यो मलाई राम्रैसँग थाहा भइसकेको छ । जतिसक्दो धेरै पैसा जोरजाम गर्नु छ, उता भाइ त यता कर्म दिने आमा, दुबैलाई तन्दुरूस्त बनाउने मन छ । सडक कुरेर बसेकी मैले शहर कस्तो हुन्छ यहाँ आएपछि छर्लँग देखेँ । बर्दिधारी पुलिसदेखि ब्रिटीस लाउरेकी स्वास्नीसम्म सबै नशामा मातेको देखेकी छु । गरीबलाई चरीत्रहीन देख्ने समाजमै धनीमानी भनिएकाहरूको नाङ्गो चरीत्र पनि यिनै आँखाले देखे, यिनै कानले सुने । समयसँगै मैले पनि हैसियत फेरेँ, झट्ट हेर्दा हुने खाने जस्तै देखिने म पनि भएँ । अर्काको जुठो खाएर पेट पाल्नु भन्दा अरूका जुठा भाँडा माझेरै भएपनि आफ्नै चुलोमा आगो बाल्न पाउँदा मन अर्कै हुन्छ । भन्नेहरूले जेसुकै भनुन् मैले शरीर बेचेकी छैन, उसो त शरीरको मोल दिन्छु भन्ने पनि प्रसस्तै भेटिए बारका दिननहरूमा । चाडवाड हेरेर बारको रमझमका दीन १०–५ मिनेट नाची दिनु मात्र पर्छ महिना दिन खान पुग्ने कमाई हुन्छ । अर्कैका खुसीमा नाच्दै र हाँस्दै बर्सौ बितेको थाहै भएन । आज फेरी क्रिशमसको नाम पारेर बारमा ठुलै रमझम छ, टेबल हेरेर कहाँ कसलाई खटाउने भन्ने मेरै जिम्मामा छ अचेल । उसो त बार मेरै पौरखमा चलेको छ भन्दा पनि फरक पर्दैन । घर गाँउको खबर नपाएको पनि बर्सौ भो । मन उदास, उदास छ आज को कृशमस ईभ सकेर भरे घर तीरको पीसीओमा कल गर्नुछ ।
