Faith

Κεφάλαιο 2ο

"Καθόταν κάτω από την ανθισμένη λεμονιά. Το φύλλωμά της χόρευε ρυθμικά με το γλυκό αεράκι. Ο ζεστός ήλιος τρεμόπαιζε στα μάτια της.

Κι ύστερα ο ήλιος χάθηκε.

«Τι είναι αυτό;» σκέφτηκε, «Εφιάλτης ή κάποιος κακός οιωνός;»

Ο αέρας έγινε πιο κρύος.

Με τα μάτια της ακόμα κλειστά, η νεαρή κοπέλα προσευχήθηκε: «Αν με ακούει κανείς, σας παρακαλώ βοηθήστε με. Σας παρακαλώ... όχι τώρα... όχι εδώ...»"

«Έχει χαλάσει παντελώς» μια φωνή την έβγαλε από τις σκέψεις της.

Γύρισε και είδε μια κοπέλα μαύρα μακριά μαλλιά να στέκεται πίσω της και να κοιτάζει προς το δέντρο.

«Έτσι φαίνεται» συμφώνησε μαζί της.

Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως είχε απομακρυνθεί και υπνωτισμένη από τις παραισθήσεις της, είχε οδηγηθεί στην άκρη του κήπου. Στεκόταν μπροστά σε ένα γυμνό και ξεραμένο δέντρο, με σπασμένα κλαδιά από τους δυνατούς αέρηδες.

Όταν η Λυδία έστρεψε ξανά το βλέμμα της προς το μέρος της άγνωστης κοπέλας, την είδε να τη κοιτάει έντονα με μισόκλειστα μάτια. Την έκανε να νιώθει άβολα και αμήχανα.

«Είμαι η Άννα» το κορίτσι άπλωσε το χέρι της προς τη Λυδία.

«Λυδία» είπε ανταποδίδοντας τη χειραψία, «Εδώ μένεις;»

«Όχι» απάντησε το κορίτσι στρέφοντας το βλέμμα της προς το αρχοντικό, «Δε χωράμε άλλοι εδώ»

Το ύφος της Άννας έκανε τη Λυδία να νιώθει ανεπιθύμητη για άλλη μια φορά, χωρίς όμως να είναι σίγουρη τι είχε κάνει αυτή τη φορά. Λες και είχε κάποιο φωτεινό σηματοδότη με τη σήμανση «Φρικιό! Προσοχή!»

«Πόσο χρονών είσαι;» την έβγαλε ξανά από τις σκέψεις της η Άννα.

«16»

«Τέλεια, άρα θα είμαστε συμμαθήτριες» είπε χαμογελαστά η Άννα, αλλά η Λυδία μπορούσε να διακρίνει μια δόση ειρωνείας στη φωνή της.

«Είναι ωραία να ξέρω κάποιον» είπε με κάθε ειλικρίνεια η Λυδία που ήθελε πάση θυσία να κάνει μια καινούρια αρχή.

«Θα τα πούμε στο σχολείο τη Δευτέρα» η Άννα είχε ήδη γυρίσει τη πλάτη της και απομακρυνόταν.

«Τα λέμε» είπε σιγανά η Λυδία.

Πριν επιστρέψει τρέχοντας στο αρχοντικό, γύρισε και κοίταξε για μια τελευταία φορά τα ξερά κλαδιά της λεμονιάς και σχεδόν μπόρεσε να μυρίσει το γνώριμο γλυκό άρωμα των ανθών της.