Link's

57 Gekibbel

Als ik rondjes met Niall loop, is het met gemengde gevoelens. De wirwar in mijn onderbuik bevestigt het gekke gevoel.
"Je enkel is terug de oude?" Hij vraagt het zacht en luchtig.
"Zo goed als." Buiten onze ademhaling die als wolkjes in de lentelucht rond zweeft, is het stil. "Harry, is hij-" Niall geeft me een korte blik en zucht.
"Hij is speciaal, Ni. Ik leg je het thuis wel eens uit." Opnieuw die stilte. Moussa kijkt al verward achter zich doordat we niet voorop lopen, zoals meestal. Het zal wel met mijn revalidatie te maken hebben, hè. "Onze vriendschap," even zwijgt hij, "Ik wil dat je weet dat die echt is. Niet voor Harry en niet doordat ik je ooit een keer ontmoet gehad heb." Ik knik zwijgend en kijk naar de grasmat voor me.
"Je blijft mijn bf Ni." Door de afkorting grijnst hij en sprint hij vooruit. Ik volg hem en zo halen we als achterste de eerste uiteindelijk in. Ik hijg weinig en mijn enkel voelt goed aan. Als we dan ook bij de coach geroepen worden, kijk ik hunkerend naar de coach die net het gesprek met een van de kine stopt.
"Louis, ik wil dat je even mee met James nog wat verstevigingsoefeningen doet. Daarna tapen we je in en kan je invallen." Ik grijns en neem Dele's uitgestoken hand tevreden aan. Weer een stap vooruit door hard werk.

Gelukkig dat ik weer met een bal aan de slag kon, kom ik thuis aan. De deur is open en ik ontmoet ook een levendigere vampier. Hij zal zijn honger wel gestild hebben zeker. Even voelt het ongemakkelijk aan doordat ik zomaar vertrokken ben vanmorgen, maar het is me ook meteen duidelijk dat hij afstandelijk is als hij begint te praten.
"We moeten nu naar Adidas vertrekken. Ik rijd wel, kom." Verbaasd doordat hij als adviseur mij bevelen geeft, trek ik mijn wenkbrauwen op. Ik zet mijn tas neer voor de wasmachine en neem nog wat vitaminewater mee voor onderweg.
Ook in de auto blijft het stil, ik besluit die stilte te door breken doordat het me helemaal niet bevalt.
"Ga je afstandelijk blijven? Ik dacht namelijk even dat we iets waren en dat ik iets voor je betekende." Ik doe niet de moeite om het gevoelloos te laten klinken. Mijn stembanden klinken hees bij de gedachte dat wat ik net zei, echt is, dus zal het wel genoeg emoties bij hem doen opborrelen. Ik bekijk hem vanuit mijn ooghoeken en zie hem duidelijk slikken en zijn greep rond het stuur verstrakken. Totdat de knokkels wit zijn.
"Louis, ik ging je echt niet van me laten drinken." Ik schud bood mijn hoofd,
"Wat heeft vanmorgen met nu te maken? Ik wou gewoon even gezellig met je praten, maar zelfs dat kan je niet!" Ik snuif en drink wat spanning weg, hij is duidelijk boos en gespannen op zichzelf. "Ik zou je niet zo gefrustreerd mogen maken." Het is een stil verwijt naar mezelf toe. De man naast me ontspant echter niet.
"Nee, je hebt gelijk, zulke dingen moeten gezegd worden om alles gezond te houden." Ik lach stilletjes en leg mijn hoofd tegen de rand van de deur aan. "Zeggen ze dat niet zo?" Ik glimlach scheef en bekijk hem kort.
"Jawel, dit voelde enkel niet zo gezond, maar oké." Harry knikt en prult kort en nerveus aan zijn onderlip om dan de auto te parkeren. Als we uitstappen is dat snel. Ik moet moeite doen de lange en stevige man te volgen. Hij meldt ons aan, ik bekijk zijn lekker achterste in dat pak. God, die jongen doet me wat aan. Hij is lekker formeel als we weer naar de lift gaan en mijn telefoon ineens afgaat. Ik neem gewoon op omdat we er toch nog niet zijn.
"Louis?" Het is mam en ze klinkt lichtjes gestrest.
"Ja mam?" Ik probeer Harry die ik vanuit mijn linkerooghoek kan zien, te negeren.
"Ben je Phoebe's voorstelling om acht niet vergeten?" Ik probeer niet te vloeken, mijn gezichtsuitdrukking ziet ze toch niet.
"Nee hoor. Heb je kaartjes?" Ik hoor aan haar gesnuif dat ze beter weet dan mijn kleine leugen.
"Een voor jou en ik vermoed Niall?" Ik probeer de ineens sterke aanwezigheid van de grotere man naast me nog harder te negeren.
"Ja klopt. Ik zal proberen op tijd te zijn, ik zit nu bij Adidas. Zie je straks." Ze maakt een goedkeurend geluid waarna ik af leg en een korte blik op Harry werp die net uit de liftdeur stapt. Op een of andere manier voel ik me schuldig tegenover hem.
"Ik moet vanavond weer weg." Het lijkt doodstil als onze handen elkaar per ongeluk kort aanraken en ik de vonkjes voel aanwakkeren.
"Ik hoorde het." Zijn antwoord doet me slikken, maar ik krijg niet de kans om te antwoorden: we staan al voor het bureau.

Zelfs na het tekenen van het contract voel ik me niet geheel opgelucht. Op een of andere manier blijft Harry's afstandelijkheid me dwars zitten. Ik besluit dat ik er weer iets aan ga doen, totdat alles weer lekker zit. Als we in stappen ben ik terug ontspannen. Het is half zeven en ik verga van de honger, maar zeg er niets van. Iets wat ze hier in de buurt aan bieden, past toch niet in mijn dieet.
"Naar je huis?" Harry zegt het zachtjes en ik knik vermoeid.
"Eigenlijk ben je wel een goede adviseur." Ik draai mijn hoofd lichtjes in zijn richting en bekijk de man die kort fronst en zenuwachtig zijn onderlip loslaat.
"Dat hoop ik. Iemand met meer ervaring zal je niet vinden." Het had grappig moeten zijn, maar hij zegt het zo serieus en laag dat ik er niet op durf te reageren. Mijn hand vindt wel zijn arm terwijl ik er een bijna niet bestaand pluisje van afhaal, puur als test. Hij staat nog steeds strak gespannen.
"Waarom ben je zo gespannen?" Ik fluister het zacht terwijl mijn hand tussen onze bovenbenen in valt. Hij kijkt er kort naar en schuift dan op.
"Stop met me te verleiden, ik rijd."
"Ik zou ook wel willen rijden." Harry gromt iets dat vast niet goed was waardoor ik lach en me terug met mijn rug in de leuning duw. "Dan niet." Zijn grip lijkt nog strakker op dat arme stuur van de jeep. "Wil je me eigenlijk wel?" Hij draait onmiddellijk zijn hoofd in mij richting, de donkere ogen fascineren me. Het donker groene onheilspellende woud. Een nerveus lachje komt uit zijn keel.
"God, je wilt dat niet weten Louis."
"Waarom gedraag je je dan zo?" Mijn hand bevindt zich terug op zijn bovenbeen. Hij lijkt het niet enorm fijn te vinden, maar ik laat mijn hand gewoon liggen. "Gisterenavond kreunde je mijn naam nog en nu mag ik je niet meer aanraken." Harry zwijgt, een vreemdeling zou niets aan hem zien, maar ik weet ondertussen dat hij van slag is. "Ik twijfelde zelfs om jou mee te vragen vanavond." Zijn mond valt lichtjes open waarna hij een paar keer knippert met zijn vochtige ogen. Zijn dat gevoelens?
"Dat zijn dingen die ik niet verdien."
"Die je niet wilt verdienen." Ik verbeter hem snel voor een mens en kijk dan voor me uit. "Zoals ik al zei, je hebt mijn hart in je grote hand liggen. Je smeekte er voor en ik heb het er zelf ingelegd. En alles wat je nu doet is je grip zo verstevigen dat het ofwel uit elkaar zal springen, of je laat het vallen en loopt weg. Heb ik dat verdiend?" Nu knipper ik zelf tegen waterige zwakheden en heb ik mijn hoofd van hem weggedraaid.
"Lou-" Ik schud mijn hoofd en haal mijn hand van hem af.
"Ik meen het." Hij knikt en lijkt kort te ontspannen.
"Vanavond zal ik mezelf terug zijn, beloofd." Ik zwijg even en zoek dan via de spiegel zijn blik op.
"Als ik je dan nog wil."

Ze blijven kibbelen rond hetzelfde probleem. Wie weet er een oplossing?