Liegen

Deel 11

Wolfs pov.

Ik stap zo snel mogelijk in mijn auto en scheur weg richting Amsterdam. De gedachten malen door mijn hoofd. Daan de Vos is terug, wat heeft hij aangericht? Waar is Eva? Wie is bij haar? Waarom Amsterdam? Er dringen zich steeds meer  vragen op in mijn hoofd waar ik geen antwoord op weet. Ik volg de bordjes naar Amsterdam, dit gaat nog uren duren zo. Ook al is het midden in de nacht en is er niemand op de weg. Ik druk het gaspedaal nog verder in. Langzaam loopt de snelheid op, van 100 naar 120.... 140..... 160..... 180.... Harder gaat het niet. De lantaarns langs de weg laten slecht een waas van licht achter. Ik probeer mijn telefoon uit mijn zak te vissen en ondertussen op de weg te letten. Ik krijg hem er bijna uit, terwijl ik met mijn andere hand het stuur stevig vast houdt. Ja.. Ja.... Yes, ik heb hem. Dan kijk ik weer voor me, er doemt eens steeds groter worden voertuig voor me op. Zo hard als ik kan druk ik op de rem, de adrenaline raast door mijn lijf en dan kom ik tot stilstand. De vrachtwagen die voor me opdoemde is ondertussen al weer een eind verder. "Verdomme Wolfs!" Schreeuw ik tegen mezelf. "Eva heeft er niks aan als je straks dood bent!" Snel druk ik het gaspedaal weer in, maar deze keer zet ik hem op de cruise control in 120. Dat is hard genoeg. Ik pak mijn telefoon weer en toets het nummer in van het hoofdbureau in Amsterdam. Mijn duim blijft boven  de belknop hangen, ik weet precies wie ik aan de lijn krijg en wat ze gaat denken. En vooral wat ze daarna aan het hele bureau gaat vertellen. "Weten jullie nog Wolfs, die gast die een verhouding had met de vrouw van zijn beste vriend, waardoor zijn vriend zelfmoord pleegde? Ja die, die heeft zich weer in de nesten gewerkt. Zijn partner is ontvoerd en ze wordt hier in de buurt vastgehouden." En dan beginnen ze allemaal heel hard te lachen. Even twijfel ik, maar dan druk ik de knop toch in. Ik kan Eva niet in de steek laten, alleen lukt het niet!