Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ฮะ ฮะ ฮัดชิ้วววว ~
เสียงจามดังขึ้นลั่นห้อง พร้อมตามมาด้วยเสียงสูดน้ำมูกของเจ้าตัว
ทั้งจาม ทั้งมีน้ำมูกไหล แถมตัวรุมๆ ไม่มีแรงลุกไปไหน ได้แต่นอนติดเตียง มองกองทิชชู่ที่เต็มไปด้วยน้ำมูกของตัวเองอยู่แบบนี้ สงสัยแฮร์ริสันคงจะป่วยจริงๆเสียแล้วสิ....
บินไปก็บินมา ทั้งอากาศทั้งเวลาที่ต้องคอยปรับตัว ถ้าปรับไม่ทันก็ต้องลงเอยแบบนี้ ก็ถูกแล้ว
เป็นคนดูแลคนอื่นมาตลอด มาถึงวันที่ตัวเองป่วยกลับไม่มีใครคอยดูแล ทำไมมันน่าเศร้าแบบนี้นะ
แถมวันนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้านอีกด้วย
เฮ้ออออออ อยากให้มีคนคอยมาดูแลบ้างจัง คนป่วยได้แต่คิดอยู่ในใจ...
ถ้าใครได้มาเห็นภาพแฮร์ริสันตอนนี้ก็คงดูคล้ายๆหมาหงอย หูลู่หางตก ดวงตาอาจดูฉ่ำน้ำนิดๆเนื่องจากภูมิแพ้ที่เกิดขึ้น
....ช่างน่าสงสาร ถ้าใครมาเห็นเข้าก็คงอยากหาใครสักคนมากอดปลอบเจ้าตัวเขาเสียเดี๋ยวนี้
แต่สวรรค์ก็ไม่ใจร้ายกับคนป่วยเสมอไปหรอกนะ เพราะไม่นานนักก็มีเสียงดังขึ้นเหมือนฟ้าประทาน
.
.
.
.
*🎶 ครืด 🎶 ครืด~~*
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
ใครนะ ทำไมถึงเลือกเวลาเหมาะเจาะโทรมาหาเขาตอนเขากำลังป่วยหนักแบบนี้
คิดในใจด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ แต่มือก็ควานเปะปะหาโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงเพื่อจะได้รับมันเสียที
